จากที่เคยตั้งกระทู้ที่เรากลัวเพื่อนต่างเพศ คือก่อนหน้านี้เราจะกลัวแล้วเราจะทำหน้าเหมือนรังเกียจใส่เค้า แต่ตอนนั้นเรารู้ตัว เป็นอยู่นานเหมือนกันเหมือนมันเรื้อรัง
แต่พอนานๆไปเราเริ่มชินไม่ได้กลัวอะไรมาก แต่เราก็ชินกับการชักสีหน้า เวลาเจอหน้าเราจะเปลี่ยนทันทีเหมือนตอนแรกๆที่เรากลัว โดยที่เราบังคับไม่ได้ ไม่รู้ตัว แต่ในใจไม่ได้กลัวอะไรมากแค่เกร็งๆนิดหน่อย แต่สีหน้าเราออกชัด ไม่รู้ว่าเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำรึเปล่า เพราะก่อนหน้านี้เราเคยเป็นต้องล้างมือบ่อยๆแต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้วมาเป็นเรื่องนี้แทน อยากรู้ว่าย้ำคิดย้ำทำรักษายังไงคะ ทรมานมากๆ
เวลาเราคิดอะไรมันจะดูออกหมดเลย
ทั้งที่เมื่อก่อนเป็นคนเก็บอารมณ์เก่งมาก แต่พอเริ่มเป็นแบบนี้ทุกอย่างแย่ไปหมด ทุดคนที่เห็นหน้าเราก็พลอยจะคิดว่าเรารังเกียจเค้าไปด้วย จนตอนนี้เรากลัวคน ขาดความมั่นใจอย่างมาก ไม่มีใครกล้าคุยด้วย
มีเหตุการณ์นึงเรานั่งรถสองแถว แล้วมีผู้หญิงคนนึงเค้าขึ้นรถช้า ซึ่งเราก็ไม่ได้ไม่พอใจอะไร เราแอบกลัวด้วยซ้ำว่าเราจะชักสีหน้าใส่เค้าไหมเพราะเราควบคุมไม่ได้ ตอนนั่งไปก็อึดอัดมาก แล้วเราเห็นว่าเค้ามองเราตลอดเวลาตั้งแต่ขึ้นรถมา มองแบบจ้องไม่พอใจ เรายิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ พอตอนลงก็กระทืบเท้าแบบแรงๆใส่แบบชัดเจนมาก เราก็คิดว่าอีกแล้วหรอ เป็นแบบนี้บ่อยมากๆ กลับมาบ้านร้องไห้เลย คิดว่าทำไมเราต้องเป็นอะไรแบบนี้ เหมือนมันไม่ใช่ตัวเราเลย คิดว่ามีแต่คนเกลียดไม่มีค่า หลายครั้งมากที่คิดว่าไม่อยากอยู่แล้ว ทั้งๆที่เราก้ไม่เคยคิดร้ายกับใคร คิดว่าคงเป็นกรรมเก่า ที่ต้องชดใช้ไม่มีวันหายทุกวันนี้ก็สวดมนต์ทุกวันหวังว่ามันจะดีขึ้น
บางคนก็บอกว่าอย่าไปแคร์คนอื่นมาก แต่มันไม่ใช่ เรายังต้องเรียนต้องทำงาน ต้องหาเงิน เราผลิตเงินเองไม่ได้ เราต้องพึ่งพาคนอื่น ชีวิตเรายังต้องอยู่อีกไกล เป็นแบบนี้เลยไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง พ่อแม่จะพึ่งพาอะไรเราได้ไหม มันมืดไปหมด