สายลมพัด..หวีดหวิว
                   ทิวสน เอน...ไหว ไหว
                   แม้แต่คน- รักของฉัน ยังปันใจ
                   เอน อ่อนไหว...ตามแรงลม

ธรรมชาติ     มืได้สร้าง    ให้ห่างรัก
แต่คนมัก      กล่าวอ้าง    ยามห่างเหิน
รักร้าง         หลงลมไป    ใจเพลิดเพลิน
เหตุบังเอิญ   ฟ้าเป็นใจ     ใช่อยากทำ

โทษดินฟ้า    อากาศ      ขาดสติ
สมาธิ           หายไป      ใจสับสน
เผลอปันใจ   มอบให้      หญิงหลายคน
บอกรักเรา    เหลือล้น     เสมอมา

ฟ้ากระหน่ำ   ซ้ำเติม      เพิ่มความเศร้า
เราหนอเรา   เห็นผิด      คิดไฉน
เอาความรัก  มอบให้      คนหลายใจ
เขากลับไม่   เห็นค่า      ขอลาที.....

                ธรรมชาติ     งดงาม    เมื่อยามรัก
                น้ำต้มผัก      ขมปี๋       นี้ว่าหวาน
                รักสดชื่น      ลื่นไหล    ดั่งสายธาร
                เป็นวันวาน   ผ่านไป......ไม่ขอจำ

**จิตใจชาย นั้นไซร้  ยากแท้  หยั่งถึง**

ตอนนี้  รักพ่อ-รักแม่  และรักตัวเองมากขึ้น...ก่อนที่จะไป...รักใครสักคน