ขอออกตัวก่อนว่า ยังไม่เคยมีลูกเป็นของตัวเอง แต่วันนี้ต้องเป็นเจ้าหน้าที่ประสานงาน ช่วยเหลือกำลังพลที่มีบุตรเป็นเด็กพิเศษ

พี่คนหนึ่ง เดินมาหาพร้อมบอกว่า "ลูกพี่อายุ 4 ขวบ แต่ยังไม่ยอมพูด แต่พี่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ได้ไหม"

เอ่อ ... ด้วยความอึดอัดใจ แบ่งรับแบ่งสู้ไป โทรไปประสานต้นเรื่อง ทางด้านนั้นบอกว่า คงเป็นความลับไม่ได้ เพราะว่าต้องมีการตรวจเยี่ยม พาเด็กมาเช็คร่างกาย และให้การช่วยเหลือตามความเหมาะสม

"งั้นพี่ไม่เอาละ ลูกพี่ก็แค่ไม่พูดกับใคร ช่วยเหลือตัวเองได้ทุกอย่าง พี่แค่คอยเปลี่ยนแพมเพิสให้เวลาเค้าอึแล้วเท่านั้น"

ก็พยายามบอกพี่เค้าว่า "พี่ให้ทางสมาคมฯ ดูแลน้องเค้าอีกทางดีไหมพี่ จะได้ไปหาหมอเฉพาะทาง แล้วก็ได้เงินช่วยเหลือรายเดือนด้วยนะคะ"

"ไม่เอา พี่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ ลูกพี่ปกติดี พี่ส่งไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัดแล้ว"

ในฐานะเจ้าหน้าที่ประสานงาน รู้สึกเสียดายโอกาสของน้องเค้ามากๆ เท่าที่ฟัง มั่นใจว่าน้องมีพัฒนาการต่างจากเด็กในวัยเดียวกันแน่นอน

แต่ไม่รู้ว่าจะหาวิธีพูดกับ "คนเป็นแม่" อย่างไรดี ทำไมต้องอายที่มีลูกไม่เหมือนเด็กคนอื่นในวัยเดียวกัน ทำไมยอมปล่อยให้เค้าโตตามยถากรรม

แล้วพี่เค้ามีลูก 3 คน คนโตคนเล็กอยู่กับตัว คนกลางส่งไปให้ยายเลี้ยง อึดอัด พูดกับใครก็ไม่ได้ สงสารเด็กจัง Y_Y