เมื่อบ้านเมืองมีเหตุขัดข้องหมองใจ ปวงประชาขัดแย้งแบ่งแยก นักการเมืองแบ่งฝักแบ่งฝ่ายขายกันเอง
ทางเดียวที่มีพลานุภาพในการกำจัดความขัดแย้ง รวมประชาเป็นหนึ่งในแว่นแค้น ก็คือการรัฐประหารนั้นเอง,
อันการรัฐประหารนั้น หากมองว่าเป็นการลัดวงจรอำนาจประชาธิปไตย พวกท่านก็เห็นจะเข้าใจผิดไปมาก
เพราะที่จริงการรัฐประหารนั้น เมื่อเกิดขึ้น ทุกคนก็เบิกบานยินดี โห่ร้องอวยชัย ชอบอกชอบใจ น้ำตาไหลปลื้มปิติ
บางคนถึงขั้นร้องห่มร้องไห้ด้วยความซึ้งใจ เมื่อเวลาผ่านไปสักระยะก็ร้องเพลงสบาย..สบาย เมื่อบ้านเมืองดีขึ้น
ประชาชนก้ลืมตาอ้าปาก หน้าตาผ่องใสมีความสุข ต่างเรียกร้องหาการรัฐประหารกันทุกผู้ทุกคน.