เราพึ่งมีโอกาสได้ดู แล้วพบว่าหนังเรื่องนี้ไม่ใช่หนังบู๊ แต่แฝงไปด้วยแนวคิดด้านการปกครองบ้านเมืองมากมาย

อำนาจเก่า(กงจักรโลหิตหน่วยกิโยติน) อำนาจใหม่(หน่วยปืนไฟ) ผู้มีอำนาจ(ฮ่องเต้) ผู้อยู่ใต้อำนาจ(เหล่าขุนนางทั้งหลาย) ผู้อยู่ข้างความยุติธรรม(พระเอกของเรื่อง-เลิ่ง) ผู้แสวงหาความยุติธรรม (คนเลี้ยงแกะ-สิคาร) ผู้กดขี่(ชาวแมนจู) ผู้ถูกกดขี่(ชาวฮั่น)

หนังเรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงอำนาจเก่าถูกทำลายล้างโดยอำนาจใหม่  เป็นหนังที่ดูแล้วบีบคั้นอารมณ์ไปตลอดทั้งเรื่องเลยค่ะ  เราร้องไห้ตั้งแต่กลางเรื่องจนจบเรื่อง-


ตอนสุดท้ายสิ่งที่เลิ่งบอกกับฮ่องเต้  ผู้แสวงหายุคทอง

ยุคทองของท่านคืออะไร
ยุคทองของข้าคือ ไม่มีใครคิดก่อการกบฎในยุคของข้า
(แต่สิ่งที่ฮ่องเต้ซึ่งเป็นชาวแมนจูทำคือทำลายล้างและกดขี่ชาวฮั่น ซึ่งไม่ใช่เผ่าพันธุ์ของตัวเอง)

ผิดแล้ว...เลิ่งพูด

   "ที่สุดแล้วหากประชาชนได้อยู่ดีกินดี  มีอาหาร มียารักษาโรค พวกเขาย่อมไม่สนว่าใครเป็นฮ่องเต้ต่อให้เป็นเพียงคนเลี้ยงแกะหรือกบฎกลุ่มใดก็ตาม ประชาชนจะลุกฮือต่อเมื่อไม่มีที่ให้พึ่งพิง หากพวกเขาได้ใช้ชีวิตในยุคทองได้ลิ้มรสความสุขสงบมั่งมีพวกเขาย่อมไม่มีทางก่อกบฎ  พวกเขาก่อกบฎเพราะความอยุติธรรมความไม่เท่าเทียมกัน  ประชาชนที่ไม่คิดก่อการกบฎคือประชาชนที่อยู่ดีกินดี มีความเท่าเทียมกัน  ก็จะไม่มีใครคิดต่อต้านฮ่องเต้  และนั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นของยุคทองอย่างแท้จริง"

เราชอบมากหนังเรื่องนี้แฝงแนวคิดอะไรหลายๆอย่างทั้งความผูกพันธ์ระหว่างเพื่อน ความจงรักภักดีต่อผู้มีพระคุณ  พลังแห่งการต่อต้านความอยุติธรรมในสังคม  แม้จะแพ้ในตอนจบนะ  แต่มันให้อะไรมากมายจริงๆ

มีบางฉากที่ตัวละครเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำไปมันทำให้คนอื่นเดือดร้อนโดยไม่รู้ตัว เพราะความเชื่อว่าฝ่ายตัวเองเป็นฝ่ายถูกเพราะมีอำนาจหนุนหลัง แต่เมื่ออำนาจนั้นพังทลายลง ความจริงอีกด้านเริ่มปรากฎ  ทำให้รู้ความจริงอีกด้านหนึ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน ยิ่งแบบเออใช่เลย คนเราเดี๋ยวนี้มักคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นถูกเพราะมีอำนาจหนุนหลังโดยละเลยแก่นแท้จริงไป



แนะนำให้ดูค่ะ