บทนำ
http://ppantip.com/topic/30574372
ตอนที่ 1 เสียงเพรียกหาจากนิทรานคร
“เป็นไปไม่ได้ ฉันนอนหลับแล้วทับยุงตายหรือไง ดูสิเลือดเปื้อนที่นอนหมดเลย” พิมพลอยมองยุงตัวใหญ่คงกินเลือดไปจนเต็มท้อง มันตายแล้ว และเลือดเปอะเปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาว สงสารทั้งยุงที่ต้องมาตายก่อนวัยอันควรเธอนึก และสงสารที่ตัวเองต้องซักผ้าปูที่นอนใหม่
เสียงเคาะประตูสามครั้ง ทำให้พิมพลอยรีบไปเปิดประตูห้องนอน
“เกิดอะไรขึ้นหรือลูกแม่ได้ยินเสียงลูกร้องเสียงดังไปถึงห้องแม่”
“คือหนูคงฝันร้ายน่ะค่ะ แม่และก็นั่นดูสิผ้าปูที่นอนเพิ่งสักไปเมื่อวานต้องซักใหม่อีกแล้วหนูคงไปเผลอตบมันตอนไหน ยุงตัวใหญ่นั่นแบนเลือดเปื้อนผ้าปูที่นอนเลย”
มารดาของพิมพลอยเป็นคนใจบุญ “โธ่ เอ้ย เจ้ายุงโชคร้ายดีจะได้ไปเกิดใหม่ในภพภูมิที่ดีขึ้น” นางยื่นหน้าไปมองยุงตัวใหญ่ที่โชคร้ายพร้อมลอยเลือดบนที่นอน หลักฐานบ่งบอกว่ามันเพิ่งจะกินเลือดพิมพลอยไปเต็มท้องก่อนตาย
“เอ๊ะ แล้วนั่น ตายจริงลูกไปทำอะไรมา”
“อะไรคะแม่”
“ที่ข้อเท้าของลูก”
ว้าย! “ตายจริง” ความเจ็บเพิ่มขึ้นทันทีเมื่อถูกมารดาทัก
“เลือด”
“ลูกไปโดนอะไรมา เลือดเต็มเลยมานี่แม่จะทำแผลให้”
พิมพลอย ทรุดนั่งลงไปบนเตียงนอน
“พิมพลอย เป็นอะไรไปลูก พิมพลอย”
“หรือมันไม่ใช่ฝัน ไม่จริง มันจะเป็นไปได้อย่างไร”
“ลูกนอนละเมออีกแล้วใช่ไหม คงเดินไปเตะอะไรเข้าล่ะสิ ก็แม่บอกหลายทีแล้วให้เก็บห้องให้เรียบร้อย”
ตั้งแต่เล็กพิมพลอย มักจะนอนหลับไปและละเมอร้องห่มร้องไห้ บางครั้งก็จะละเมอเรียกชื่อหนึ่งขึ้นมา โฉกโกกีรปุระ แต่เมื่อโตขึ้นอาการนั้นค่อยๆหายไป
“ละเมอหรือคะ” พิมพลอยคิดอยู่ในใจแต่ไม่อยากเล่าอะไรให้มารดาฟังกลัวว่ามันจะทำให้ท่านไม่สบายใจไปเปล่าๆ
+++++++++++++++++++++++++++
เครือข่ายสังคมที่เชื่อมต่อผู้คนกับเพื่อนและคนอื่นๆ เข้าหากันได้อย่างสะดวกและรวดเร็วในยุคปัจจุบันคงไม่พ้นเฟชบุ๊ค พิมพลอยเปิดข้อความส่วนตัวขึ้นมาและพบว่าเพื่อนคนหนึ่งส่งข้อความมาชวนเธอไปเที่ยวประเทศหนึ่งซึ่งพิมพลอยมีความฝันว่าอยากจะไปมาตั้งแต่มัธยมต้นจนจบมหาวิทยาลัยและเข้าสู่การทำงานเธอไปมาหลายประเทศแต่ก็ยังไม่ได้ไปประเทศนั้นเสียทีเนื่องจากบิดามารดา และคนรักห่วงเรื่องความปลอดภัย
ไปด้วยกันไหม รุ่นพี่ของเราเขาจะจัดทริป ไปชมปราสาทในประเทศที่ตัวเองเคยบอกว่าอยากไป มีไฮไลต์ปราสาทกลางป่านิทรานคร ถ้าไปเราจะได้ไปบอกพี่เขาให้ลงชื่อเรากับตัวเองด้วย รีบตัดสินใจเร็วนะได้ข่าวว่ากำลังจะเต็มแล้ว” พร้อมแนบไฟล์รายละเอียดมาให้
พิมพลอยนั่งอ่านจนจบหลายปราสาทเป็นที่รู้จักดีของชาวโลกแต่หลายปราสาทเธอไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่สายตาคู่สวยไปหยุดอยู่ในบรรทัดที่เขียนว่า ปราสาทร้างกลางป่านิทรานคร
“นิทรานครอย่างนั้นเหรอ ปราสาทที่หลับไหล แล้วเมื่อไหร่จะตื่นเสียทีล่ะ” พิมพลอยพูดเล่นไปตามอารมณ์
“ก็คอยแต่เจ้ามาปลุกนั่นแหละมณีมาลา”
ไม่ได้ยินฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น พิมพลอยบอกกับตัวเองเป็นครั้งที่สองแล้วที่ได้ยินชื่อนี้มณีมาลาพิมพลอยมีสัมผัสพิเศษ แต่เธอมักจะคิดว่านั่นไม่ใช่พรสวรรค์แต่คือความน่ารำคาญที่สวรรค์บรรดารมาให้หลายครั้งไปในสถานที่แปลกๆ เธอมักจะพบเห็นสิ่งที่ใครมองไม่เห็น บางครั้งมาในลักษณะที่แตกต่างกันไม่ว่าจะเป็นรูป กลิ่น และเสียงแล้วแต่โอกาส แต่นั่นหากพูดมากไปใครๆอาจมองว่าเธอเป็นบ้า ทางทีดีคือเงียบซะ
ในระหว่างที่ดูและอ่านข้อความของเพื่อนไม่รู้ เจ้าสองมือนั่นพิมพ์ตอบไปตอนไหนแต่เวลานี้ข้อความที่ตอบกลับเพื่อนกบับไปก็คือ
ไปสิ ฉันไปแน่ ไม่มีอะไรจะขัดขวางฉันให้ไปที่นั่นได้
“เราพิมพ์ตอบไปตอนไหนเนี่ย แต่ก็เอาเถอะอยากไปอยู่แล้วนี่”
เธอบอกกับตัวเองว่าก็ดีเหมือนกันเธอจะต้องไปชมสิ่งมหัศจรรย์ของโลกให้ได้ รวมถึงเทวสถาน ปราสาทน้อยใหญ่ อีกมากมายซึ่งล้วนแล้วแต่มีคุณค่าน่าค้นหาทั้งสิ้น
ไม่ไปคราวนี้แล้วจะได้ไปตอนไหนกัน
เจ้าของร่างสูงสง่าผิวพรรณผ่องอำไพไม่ดำเช่นเผ่าพันธุ์ ใบหน้าเข้มคม คิ้วเค้มดกดำดั่งครรศร รับกับดอกตาคมกริบ จมูกโด่งสันได้รูป ริมฝีปากหยักเยียดยิ้มเล็กน้อยอย่างพอพระทัยก่อนจะเลือนหายไปในผนังห้องด้านหลังที่พิมพลอที่ยกำลังนั่งพิมพ์งานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
++++++++++++++++++++++
เดี๋ยวอีกครึ่งมาลงต่อให้ค่ะ
เรื่อง มนตรานิทรานคร (ตอนที่ 1 เสียงเพรียกหาจากนิทรานคร)
http://ppantip.com/topic/30574372
ตอนที่ 1 เสียงเพรียกหาจากนิทรานคร
“เป็นไปไม่ได้ ฉันนอนหลับแล้วทับยุงตายหรือไง ดูสิเลือดเปื้อนที่นอนหมดเลย” พิมพลอยมองยุงตัวใหญ่คงกินเลือดไปจนเต็มท้อง มันตายแล้ว และเลือดเปอะเปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาว สงสารทั้งยุงที่ต้องมาตายก่อนวัยอันควรเธอนึก และสงสารที่ตัวเองต้องซักผ้าปูที่นอนใหม่
เสียงเคาะประตูสามครั้ง ทำให้พิมพลอยรีบไปเปิดประตูห้องนอน
“เกิดอะไรขึ้นหรือลูกแม่ได้ยินเสียงลูกร้องเสียงดังไปถึงห้องแม่”
“คือหนูคงฝันร้ายน่ะค่ะ แม่และก็นั่นดูสิผ้าปูที่นอนเพิ่งสักไปเมื่อวานต้องซักใหม่อีกแล้วหนูคงไปเผลอตบมันตอนไหน ยุงตัวใหญ่นั่นแบนเลือดเปื้อนผ้าปูที่นอนเลย”
มารดาของพิมพลอยเป็นคนใจบุญ “โธ่ เอ้ย เจ้ายุงโชคร้ายดีจะได้ไปเกิดใหม่ในภพภูมิที่ดีขึ้น” นางยื่นหน้าไปมองยุงตัวใหญ่ที่โชคร้ายพร้อมลอยเลือดบนที่นอน หลักฐานบ่งบอกว่ามันเพิ่งจะกินเลือดพิมพลอยไปเต็มท้องก่อนตาย
“เอ๊ะ แล้วนั่น ตายจริงลูกไปทำอะไรมา”
“อะไรคะแม่”
“ที่ข้อเท้าของลูก”
ว้าย! “ตายจริง” ความเจ็บเพิ่มขึ้นทันทีเมื่อถูกมารดาทัก
“เลือด”
“ลูกไปโดนอะไรมา เลือดเต็มเลยมานี่แม่จะทำแผลให้”
พิมพลอย ทรุดนั่งลงไปบนเตียงนอน
“พิมพลอย เป็นอะไรไปลูก พิมพลอย”
“หรือมันไม่ใช่ฝัน ไม่จริง มันจะเป็นไปได้อย่างไร”
“ลูกนอนละเมออีกแล้วใช่ไหม คงเดินไปเตะอะไรเข้าล่ะสิ ก็แม่บอกหลายทีแล้วให้เก็บห้องให้เรียบร้อย”
ตั้งแต่เล็กพิมพลอย มักจะนอนหลับไปและละเมอร้องห่มร้องไห้ บางครั้งก็จะละเมอเรียกชื่อหนึ่งขึ้นมา โฉกโกกีรปุระ แต่เมื่อโตขึ้นอาการนั้นค่อยๆหายไป
“ละเมอหรือคะ” พิมพลอยคิดอยู่ในใจแต่ไม่อยากเล่าอะไรให้มารดาฟังกลัวว่ามันจะทำให้ท่านไม่สบายใจไปเปล่าๆ
+++++++++++++++++++++++++++
เครือข่ายสังคมที่เชื่อมต่อผู้คนกับเพื่อนและคนอื่นๆ เข้าหากันได้อย่างสะดวกและรวดเร็วในยุคปัจจุบันคงไม่พ้นเฟชบุ๊ค พิมพลอยเปิดข้อความส่วนตัวขึ้นมาและพบว่าเพื่อนคนหนึ่งส่งข้อความมาชวนเธอไปเที่ยวประเทศหนึ่งซึ่งพิมพลอยมีความฝันว่าอยากจะไปมาตั้งแต่มัธยมต้นจนจบมหาวิทยาลัยและเข้าสู่การทำงานเธอไปมาหลายประเทศแต่ก็ยังไม่ได้ไปประเทศนั้นเสียทีเนื่องจากบิดามารดา และคนรักห่วงเรื่องความปลอดภัย
ไปด้วยกันไหม รุ่นพี่ของเราเขาจะจัดทริป ไปชมปราสาทในประเทศที่ตัวเองเคยบอกว่าอยากไป มีไฮไลต์ปราสาทกลางป่านิทรานคร ถ้าไปเราจะได้ไปบอกพี่เขาให้ลงชื่อเรากับตัวเองด้วย รีบตัดสินใจเร็วนะได้ข่าวว่ากำลังจะเต็มแล้ว” พร้อมแนบไฟล์รายละเอียดมาให้
พิมพลอยนั่งอ่านจนจบหลายปราสาทเป็นที่รู้จักดีของชาวโลกแต่หลายปราสาทเธอไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่สายตาคู่สวยไปหยุดอยู่ในบรรทัดที่เขียนว่า ปราสาทร้างกลางป่านิทรานคร
“นิทรานครอย่างนั้นเหรอ ปราสาทที่หลับไหล แล้วเมื่อไหร่จะตื่นเสียทีล่ะ” พิมพลอยพูดเล่นไปตามอารมณ์
“ก็คอยแต่เจ้ามาปลุกนั่นแหละมณีมาลา”
ไม่ได้ยินฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น พิมพลอยบอกกับตัวเองเป็นครั้งที่สองแล้วที่ได้ยินชื่อนี้มณีมาลาพิมพลอยมีสัมผัสพิเศษ แต่เธอมักจะคิดว่านั่นไม่ใช่พรสวรรค์แต่คือความน่ารำคาญที่สวรรค์บรรดารมาให้หลายครั้งไปในสถานที่แปลกๆ เธอมักจะพบเห็นสิ่งที่ใครมองไม่เห็น บางครั้งมาในลักษณะที่แตกต่างกันไม่ว่าจะเป็นรูป กลิ่น และเสียงแล้วแต่โอกาส แต่นั่นหากพูดมากไปใครๆอาจมองว่าเธอเป็นบ้า ทางทีดีคือเงียบซะ
ในระหว่างที่ดูและอ่านข้อความของเพื่อนไม่รู้ เจ้าสองมือนั่นพิมพ์ตอบไปตอนไหนแต่เวลานี้ข้อความที่ตอบกลับเพื่อนกบับไปก็คือ
ไปสิ ฉันไปแน่ ไม่มีอะไรจะขัดขวางฉันให้ไปที่นั่นได้
“เราพิมพ์ตอบไปตอนไหนเนี่ย แต่ก็เอาเถอะอยากไปอยู่แล้วนี่”
เธอบอกกับตัวเองว่าก็ดีเหมือนกันเธอจะต้องไปชมสิ่งมหัศจรรย์ของโลกให้ได้ รวมถึงเทวสถาน ปราสาทน้อยใหญ่ อีกมากมายซึ่งล้วนแล้วแต่มีคุณค่าน่าค้นหาทั้งสิ้น
ไม่ไปคราวนี้แล้วจะได้ไปตอนไหนกัน
เจ้าของร่างสูงสง่าผิวพรรณผ่องอำไพไม่ดำเช่นเผ่าพันธุ์ ใบหน้าเข้มคม คิ้วเค้มดกดำดั่งครรศร รับกับดอกตาคมกริบ จมูกโด่งสันได้รูป ริมฝีปากหยักเยียดยิ้มเล็กน้อยอย่างพอพระทัยก่อนจะเลือนหายไปในผนังห้องด้านหลังที่พิมพลอที่ยกำลังนั่งพิมพ์งานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
++++++++++++++++++++++
เดี๋ยวอีกครึ่งมาลงต่อให้ค่ะ