.          
.           เฝ้ารอเขา ด้วยหัวใจ ที่ไหวหวั่น
            เวลาผ่าน นานเนิ่น เหลือเกินหนอ
            ป่านนี้อยู่ หนใด ปล่อยให้รอ
            หรือเคลียคลอ ใครอยู่ อยากรู้ใจ
                       เฝ้าชะแง้ แลชะเง้อ รอเธอกลับ
                       จนเดือนลับ เคลื่อนคล้อย เลื่อนลอยหาย
                       ยังเฝ้ารอ เพียงผู้เดียว สุดเปลี่ยวกาย
                       ด้วยห่วงใย ยอดดวงจิต ชีวิตเรา
          มีแสงไฟ สลัวจัด สาดส่องหน้า
          ชายหนึ่งเดิน ตรงมา หรือว่าเขา
          เสียงกระซิบ " แม่ครับแม่ " แลทางเรา
          โถลูกเจ้า " ให้แม่รอ" จนท้อแล้ว

  โถ ภักดี ลูกแม่ แอบไปเที่ยวกับหนูคินคาน ก็ไม่บอก ปล่อยให้แม่รออยู่ได้
ฟ้าคำรณโปรดทราบ บัดนี้ ลูกชายเรากับลูกสาวท่านอย่าขาดกันแล้วนะคะ เดี๋ยวท่านจะนำมาเป็น
ช่องทางโจมตีเราได้ คิ คิ คิ