ตัวอย่าง  

นักปรัชญา หรือ พวกนักวิชาการทางสังคม มักกล่าวว่า สิ่งที่มนุษย์สร้างจริงๆเป็นเพียงสัญญลักษณ์
ดังนั้น ถ้าเราเห็นความจริงเหล่านี้ เราไม่ต้องไปยึดติดมันก็ได้
ขอยกตัวอย่างเช่น  วัฒนธรรมต่างๆ
ตัวอย่างต่อไปนี้อาจจะแรง เช่น
ยศศํกดิ์ ต่างๆ กษัตริย์เป็นสิ่งสมมติ ไม่ต้องนับถือก็ได้ เป็นคนเท่ากัน
เสื้อผ้า เป็นสัญญลักษณ์  จริงๆ จะแก้ผ้าเดินก็ได้ ว่างๆก็แก้ผ้าประท้วงเล่น

แต่ในทางพุทธ ศาสนา เราเห็นสิ่งทั้งหลายไม่จริง รูปนาม
ไม่มีอะไรเที่ยงแท้ แต่ว่า พระท่านก็ไม่ได้ทิ้งสมมติบัญญัติของโลก
พระอาวุโสน้อย ยังต้องเคารพพระอา่วุโสมาก
ภิกษุณีเคารพ ภิกษุก่อน
พระท่านไม่แก้ผ้าเดินเล่นทั้งที่ ท่านรู้อยู่แล้วว่าเสื้อผ้าเป็นของสมมติ

เราไม่รู้จะอธิ่บายยังไง  แต่เขียนมานี่ เพื่อนๆอาจจะมองเห็นนะคะ

ปัญหาคือ
เรารู้สึกว่านักปรัชญานักวิชาการมองเห็นสมมติ พุทธศาสนาก็มองเห็นสมมติ
แต่ทั้งที่สมมติทางศาสนานั้นลึุกซึ้งกว่า  แต่ศาสนากลับไม่ได้จาบจ้วงล่วงเกินโลก
แต่พวกนักวิชาการที่่พยายามบอกว่า ชั้นมองเห็น ชั้นจับประเด็นได้ ชั้นจับแก่นได้
กลับเลือกที่จะมองเห็นเป็นเพียงบางส่วน ไม่ลึกลงไปจนถึง่ชั้นที่ศาสนามองเห็น
พวกวิชาการมองเห็นสิ่งสมมติทางสังคม  แต่ทำไมไม่มองลงเห็นสิ่งสมมติทางจิตบ้าง

เรามองประมาณนี้น่ะค่ะ  เราอยากรู้ว่าคนอื่นมองประเด็นนี้แบบไหนบ้างน่ะค่ะ