ชอบฝีมือจิ่วถูมาก
1. เนื้อเรื่องมีทิศทางชัดเจน ไม่ออกทะเลซ้ำซ้อน
2. สะท้อนมุมมองของตัวละครหลายคน แต่ละฝ่ายได้ดี ตัวละครมีสีสัน ไม่ทิ้งตัวละคนตัวใดตัวหนึ่ง ทั้งที่มีตัวละครจำนวนมาก จิ่วถูมีมุมมองเป็นกลางมาก แต่ละฝ่ายมีเหตุผลของตัวเอง
3. มีทุกรสชาติ โดยเฉพาะเล่มนี้ น่าเศร้าเสียใจมากจริง ๆ
4. ตัวเองเฉิงหมิงเจิ้น เขียนได้ดี มีทั้งความเป็นพระเอก ผู้ร้าย (โหด) มีความลังเล ต้องการมีชีวิตอย่างไม่มีปัญหา ไม่ค่อยมีใครกล้าเขียนพระเอกที่มีหลายอารมณ์อยู่ในตัวมาก
5. เขียนหนังสือที่ใหญ่โตขนาดนี้ เต็มไปด้วยยุทธศาสตร์ทางการทหาร ฉากสู้รบที่ตื่นเต้นมาก ๆ จิ่วถูมีฝีมือเหนือกว่าใครจริง ๆ ในเรื่องนี้
6. จิ่วถูสะท้อนมุมมองของคนรากหญ้าได้ดีมาก อันที่จริง จิ่วถูเขียนมุมมองของแต่ละฝ่ายได้ดี ทั้งฮ่องเต้(สุยหยางตี้ หลี่เอียน) คนระดับกลาง ๆ อย่าง หลี่ซี คนระดับรากหญ้าอย่าง เฉิงหมิงเจิ้ง แต่ที่ชอบที่สุดคือ ข้อความที่เฉินหมิงเจิ้ง พูดกับหลี่เอียนที่ว่า
"คิดหวังให้ตระกูลใหญ่นึกถึงชาวบ้านธรรมดา เกรงว่ายากเย็นยิ่ง คิดหวังว่า ชาวบ้านที่อดอยากยอมเป็นม้าเป็นลาให้กับครอบครัวใหญ่ก็เป็นความคิดข้างเดียว สิ่งที่เรียกว่าอบรมกล่อมเกลากล่าวได้น่าฟัง แต่ไม่เคยบังเกิดขึ้นมาก่อน ปากบอกว่าปลดทุกข์ให้กับราษฎร แท้จริงทำการสูบเลือดกินเนื้อ แต่ว่าชาวบ้านไม่ใช่หญ้าคา เมื่อถูกบีบเค้นหนักเข้าย่อมต้องลุกฮือขึ้น..."
พูดตามตรง คำพูดเช่นนี้ไม่เหมือนกับคำพูดในนิยาย น่าจะเป็นคำพูดของประวัติศาสตร์มากกว่า ที่น่าทึ่งคือจิ่วถูไม่ใช่นักประวัติศาสตร์ แต่เป็นนักเขียนนิยาย กลับมีมุมมองของนักประวัติศาสตร์
7. จิ่วถูเลือกตัวละครอย่างเฉิงหมิงเจิ้ง แล้วสามารถเขียนได้เนียนมาบรรจบกับประวัติศาสตร์ เช่นนี้เหมือนกิมย้งเขียนในเรื่องมังกรหยก ตอนก๊วยเจ๋ง ช่วยเจ็งกิสข่าน ที่ชอบคือ ตัวละครที่ไม่มีบทบาทในภาคหลี่ซี แต่มีบทบาทในประวัติศาสตร์ จิ่วถูเก็บได้ครบ อย่างที่ผมรอเช่น เว่ยฉีจิ้งเต๋อ เป็นต้น เสียดาย จิ่วถูเทให้หลี่จิ้ง เว่ยเจิง น้อยไปหน่อย ทั้งที่มีบทบาทมาก
ปล. สุดท้ายแล้วเรื่องนี้เขียนได้เยี่ยมมาก จิ่วถูฝีมือเหนือกว่านักเขียนรุ่นใหม่หลายคนที่เคยอ่านมา (นับจากอุยสุยอันลงมา ที่ SiC พิมพ์) การเขียนเรื่องยาวฝีมือเทียบได้กับปรมาจารย์หลายคน (ความชอบส่วนตัวจากที่อ่านนิยายมาหลายสิบปี - คิดจากจำนวนเล่ม และตัวละคนจำนวนมาก แต่ละคนมีบทบาทพอสมควร ลักษณะตัวละครไม่ซ้ำซาก
ความจริง น่าจะลองนับดูด้วยซ้ำว่า ลักษณะตัวละคร ถ้าเทียบกับ มังกรหยก แปดเทพแล้ว ตัวละครในเรื่องไหนมีเยอะกว่ากัน, ไม่นับ (ขออภัยที่เอ่ยนาม) หวงอี้ ซึ่งตัวละครเหมือนมีเยอะ แต่นับจริง ๆ มีไม่กี่ตัว นอกนั้นซ้ำกันไปมา) ขุนโจรตอนหลัง ๆ สนุกกว่า ยุทธการด้วยซ้ำไป ปิดเรื่องได้ดีมาก
แต่ที่เสียดายเล็กน้อย (ไม่ได้ตำหนิ) คือ เสียดายที่คุณ น. นพรัตน์เหลืออยู่คนเดียว ทำให้สำนวนการแปล แม้สาระสมบูรณ์ แต่ความมีชีวิตชีวาทื่อไปบ้าง ไม่เทียบเท่ากับครั้งมีสองคน การแปลเหมือนอ่านหนังสือที่คนแปลไร้อารมณ์ร่วม เหมือนบุคคลที่สาม ไม่มีชีวิตชีวา (ความเห็นส่วนตัว)
ขุนโจรเล่มจบ สนุกจนหน้าสุดท้ายจริง ๆ
1. เนื้อเรื่องมีทิศทางชัดเจน ไม่ออกทะเลซ้ำซ้อน
2. สะท้อนมุมมองของตัวละครหลายคน แต่ละฝ่ายได้ดี ตัวละครมีสีสัน ไม่ทิ้งตัวละคนตัวใดตัวหนึ่ง ทั้งที่มีตัวละครจำนวนมาก จิ่วถูมีมุมมองเป็นกลางมาก แต่ละฝ่ายมีเหตุผลของตัวเอง
3. มีทุกรสชาติ โดยเฉพาะเล่มนี้ น่าเศร้าเสียใจมากจริง ๆ
4. ตัวเองเฉิงหมิงเจิ้น เขียนได้ดี มีทั้งความเป็นพระเอก ผู้ร้าย (โหด) มีความลังเล ต้องการมีชีวิตอย่างไม่มีปัญหา ไม่ค่อยมีใครกล้าเขียนพระเอกที่มีหลายอารมณ์อยู่ในตัวมาก
5. เขียนหนังสือที่ใหญ่โตขนาดนี้ เต็มไปด้วยยุทธศาสตร์ทางการทหาร ฉากสู้รบที่ตื่นเต้นมาก ๆ จิ่วถูมีฝีมือเหนือกว่าใครจริง ๆ ในเรื่องนี้
6. จิ่วถูสะท้อนมุมมองของคนรากหญ้าได้ดีมาก อันที่จริง จิ่วถูเขียนมุมมองของแต่ละฝ่ายได้ดี ทั้งฮ่องเต้(สุยหยางตี้ หลี่เอียน) คนระดับกลาง ๆ อย่าง หลี่ซี คนระดับรากหญ้าอย่าง เฉิงหมิงเจิ้ง แต่ที่ชอบที่สุดคือ ข้อความที่เฉินหมิงเจิ้ง พูดกับหลี่เอียนที่ว่า
"คิดหวังให้ตระกูลใหญ่นึกถึงชาวบ้านธรรมดา เกรงว่ายากเย็นยิ่ง คิดหวังว่า ชาวบ้านที่อดอยากยอมเป็นม้าเป็นลาให้กับครอบครัวใหญ่ก็เป็นความคิดข้างเดียว สิ่งที่เรียกว่าอบรมกล่อมเกลากล่าวได้น่าฟัง แต่ไม่เคยบังเกิดขึ้นมาก่อน ปากบอกว่าปลดทุกข์ให้กับราษฎร แท้จริงทำการสูบเลือดกินเนื้อ แต่ว่าชาวบ้านไม่ใช่หญ้าคา เมื่อถูกบีบเค้นหนักเข้าย่อมต้องลุกฮือขึ้น..."
พูดตามตรง คำพูดเช่นนี้ไม่เหมือนกับคำพูดในนิยาย น่าจะเป็นคำพูดของประวัติศาสตร์มากกว่า ที่น่าทึ่งคือจิ่วถูไม่ใช่นักประวัติศาสตร์ แต่เป็นนักเขียนนิยาย กลับมีมุมมองของนักประวัติศาสตร์
7. จิ่วถูเลือกตัวละครอย่างเฉิงหมิงเจิ้ง แล้วสามารถเขียนได้เนียนมาบรรจบกับประวัติศาสตร์ เช่นนี้เหมือนกิมย้งเขียนในเรื่องมังกรหยก ตอนก๊วยเจ๋ง ช่วยเจ็งกิสข่าน ที่ชอบคือ ตัวละครที่ไม่มีบทบาทในภาคหลี่ซี แต่มีบทบาทในประวัติศาสตร์ จิ่วถูเก็บได้ครบ อย่างที่ผมรอเช่น เว่ยฉีจิ้งเต๋อ เป็นต้น เสียดาย จิ่วถูเทให้หลี่จิ้ง เว่ยเจิง น้อยไปหน่อย ทั้งที่มีบทบาทมาก
ปล. สุดท้ายแล้วเรื่องนี้เขียนได้เยี่ยมมาก จิ่วถูฝีมือเหนือกว่านักเขียนรุ่นใหม่หลายคนที่เคยอ่านมา (นับจากอุยสุยอันลงมา ที่ SiC พิมพ์) การเขียนเรื่องยาวฝีมือเทียบได้กับปรมาจารย์หลายคน (ความชอบส่วนตัวจากที่อ่านนิยายมาหลายสิบปี - คิดจากจำนวนเล่ม และตัวละคนจำนวนมาก แต่ละคนมีบทบาทพอสมควร ลักษณะตัวละครไม่ซ้ำซาก
ความจริง น่าจะลองนับดูด้วยซ้ำว่า ลักษณะตัวละคร ถ้าเทียบกับ มังกรหยก แปดเทพแล้ว ตัวละครในเรื่องไหนมีเยอะกว่ากัน, ไม่นับ (ขออภัยที่เอ่ยนาม) หวงอี้ ซึ่งตัวละครเหมือนมีเยอะ แต่นับจริง ๆ มีไม่กี่ตัว นอกนั้นซ้ำกันไปมา) ขุนโจรตอนหลัง ๆ สนุกกว่า ยุทธการด้วยซ้ำไป ปิดเรื่องได้ดีมาก
แต่ที่เสียดายเล็กน้อย (ไม่ได้ตำหนิ) คือ เสียดายที่คุณ น. นพรัตน์เหลืออยู่คนเดียว ทำให้สำนวนการแปล แม้สาระสมบูรณ์ แต่ความมีชีวิตชีวาทื่อไปบ้าง ไม่เทียบเท่ากับครั้งมีสองคน การแปลเหมือนอ่านหนังสือที่คนแปลไร้อารมณ์ร่วม เหมือนบุคคลที่สาม ไม่มีชีวิตชีวา (ความเห็นส่วนตัว)