สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 23
คุณดาเล่าต่อว่าน้องตาลวิ่งออกไปร้องไห้จ้าอยู่ที่ถนนหน้าบ้าน และมีคนมาเห็น จึงเรียกรถพยาบาลมารับคุณดาไปล้างท้องได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นคุณดาคงได้ตายสมใจหรือไม่ก็คงพิการ
“ถ้าวันนั้นดิฉันไม่ได้ลูก ชีวิตของดิฉันก็คงจบอยู่แค่ตรงนั้น” คุณดาเสียงเศร้า
“พอทุเลาขึ้น ดิฉันก็ทุ่มเทมีชีวิตให้ลูก อยู่เพื่อลูก ดิฉันแยกบ้านกับคุณวินัย เอาลูกมาเลี้ยงเองทั้งสองคน”
“อ้าวเหรอครับ ผมนึกว่าคุณดากับสามี ... ” ผมหยุดคำถามผมไว้แค่ตรงนั้น
“ค่ะคุณหมอ คุณวินัยใช้ความพยายามมาก แต่อีกหลายปีค่ะ กว่าที่จะสามารถทำให้ดิฉันยอมคุยด้วยอีกครั้ง”
“ตอนนั้นหน้าที่การงานดิฉันดีมาก ที่ดิฉันใจอ่อนก็เพราะลูก เขาคิดถึงพ่อเขา เพื่อนก็บอกให้ดิฉันให้โอกาสคุณวินัยอีกครั้ง”
“ดิฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองในตอนนั้นเหมือนกัน ทีหลังถึงพิจารณาได้ว่า มันคือโมหะที่เข้ามาทำลายสติ”
“ลูกของดิฉันทั้งสองได้ดิฉันไปมาก แต่ไม่นึกว่าลูกตาล ...” คุณดาหยุดเล่า น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
“คุณดาบอกผมว่า เราเคยพบกันมาก่อน คุณดาเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับ” ผมรีบชิงเปลี่ยนเรื่อง
คุณดายิ้มบาง ๆ ให้ผม เอาผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา
“ดูท่าคุณหมอจะจำดิฉันไม่ได้จริง ๆ”
“คุณหมอชอบเข้ามานั่งคุยกับคุณแม่ดิฉันทุกวันเลย ดิฉันยังชี้ให้ลูกดิฉันเห็นเลยว่าคุณหมอคงจะรักคุณพ่อคุณแม่มาก”
“หา ..... “ เหมือนลมออกจากตัวผมไปหมดปอด
แล้วภาพความทรงจำในอดีตก็ผุดเข้ามาให้หัว
“คุณยายห้องพิเศษ คุณยายวิมล (นามสมมติ) คุณยายวิมลเป็นคุณแม่ของคุณดาเหรอครับ” ผมตกใจ
คุณดายิ้มแม้มปากคำตอบ
นานหลายปีมาแล้ว ผมเคยขออนุญาตกองทัพกรีกมาฝึกศึกษา (Clinical clerkships) ที่โรงพยาบาลทหารแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร เป็นเวลา ๘ สัปดาห์ ก่อนจะกลับไปเป็น Extern ที่กรีซ
“คุณหมอแต่งตัวไม่เหมือนคุณหมอท่านอื่น คุณหมอใส่เสื้อกาวน์แขนยาว ข้างในเหมือนเป็นเครื่องแบบ มีป้ายชื่อสีฟ้าเป็นภาษาที่ดิฉันอ่านไม่ออก” คุณดาเล่ายิ้ม
“คุณแม่เล่าให้ดิฉันฟังว่า คุณหมอชอบแวะมาคุยกับท่านเพราะกลัวว่าท่านจะกลัวเหงา”
“ตอนนั้นคุณแม่ก็เหงาจริง ๆ น่ะคะ เพราะไม่ยอมให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อน คุณแม่ท่านขี้รำคาญ อยากอยู่ห้องพิเศษคนเดียว”
“ดิฉันเป็นลูกคนเดียวก็เลยไม่รู้จะหันไปปรึกษาใคร คุณแม่อยากได้อะไรก็ตามใจคุณแม่ เพราะคุณแม่เองก็ตามใจดิฉันมาตลอดเหมือนกัน”
“มีอยู่วันดิฉันพาลูกมาเยี่ยมคุณยาย คุณแม่กลับไล่ให้ดิฉันรีบกลับ ทั้งที่นั่งยังไม่ทันหายเหนื่อยเสียด้วยซ้ำ”
“คุณแม่ดิฉันว่า เดี๋ยวคุณหมอมา เดี๋ยวคุณหมอมา”
“ดิฉันกำลังจะพาลูกกลับ แล้วคุณหมอก็เดินเข้ามาพอดี” คุณดายิ้ม
“คุณหมอหันมาบอกดิฉันกับลูกว่า ถ้าไม่มีธุระให้อยู่ด้วยก่อนสิครับ”
“แล้วคุณหมอก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงของคุณแม่ แล้วก็เล่าเรื่องการผจญภัยของคุณหมอให้ท่านฟัง”
“ตั้งแต่คุณพ่อจากคุณแม่ไป ก็ไม่มีใครได้เห็นรอยยิ้มของคุณแม่อีกเลย จนวันนั้นที่ดิฉันได้เห็นคุณแม่ยิ้มและหัวเราะอีกครั้ง”
“ก่อนที่คุณหมอจะกลับประเทศ คุณหมอทิ้งที่อยู่ของคุณหมอไว้ให้คุณแม่ แต่ดิฉันก็ไม่รู้ว่าคุณแม่ได้เก็บไว้ที่ไหน”
.................................................
ผมเคยได้รับการ์ดขอบคุณจากเมืองไทยตามหลังผมมาไม่กี่เดือน ยังคิดว่าถ้ามีโอกาสกลับเมืองไทยอีกจะไปเยี่ยมคุณยาย ไม่คิดว่าผมจะได้พบทั้งหลานคุณยาย และลูกของคุณยายที่ฝรั่งเศส
ตอนที่ผมมาเป็นหมอฝึกงานในโรงพยาบาล ผมจำคุณยายได้เพราะคุณยายทำให้คุณพยาบาลปวดหัวตรงที่คุณยายไม่ยอมทานข้าว คุณยายบอกว่าเดี๋ยวฉันก็ตายแล้ว จะกินไปทำไมให้เปลืองทรัพยากรโลก
อาจารย์บอกผมว่าให้ทำอะไรหน่อยสิ แล้วผมก็เข้าไปในห้องของคุณยาย
“หมอ นั่นมันภาษาอะไรน่ะ” คุณยายชี้มา
“ภาษากรีกครับยาย” ผมใช้นิ้วไล่ตามที่ป้ายชื่อของผม
ΚΑΜΝΕΡΔΣΗΡΗ Γ. (Καμνερδσήρη Γ.) “อ่านว่า กำเนิดศิริ กามม่า ครับ”
"ทำไมต้องเป็นกามม่า" คุณยายถามต่อ
"กามม่าเป็นตัวอักษรกรีกเริ่มต้นของชื่อผมครับยาย วาชาราโปล ... แบบนี้ครับ Γουάτσαραπολ" ผมเขียนสะกดชื่อตัวเองลงในกระดาษให้ยายดู
คุณยายหยิบแว่นสายตามาใส่ ก่อนจะเพ่งดูผมชัด ๆ
“หมอแต่งตัวแปลก เป็นคนไทยไม่ใช่เหรอ” คุณยายถามผม
“ครับ แต่ผมถูกไล่ออกไปนอกประเทศ” ผมตอบติดตลก
“ใครไล่หมอ?!” คุณยายถามผมหน้าตาซีเรียส
“ผมไล่ตัวเองนี่ล่ะครับ ตอนนี้ผมเรียนอยู่ที่กรีซ แต่ใกล้จบแล้วครับยาย ก็เลยขอมาฝึกงานที่นี่ ๒ เดือน”
คุณยายพยักหน้าอือออตามผม
“อาหารโรงพยาบาลนี้อร่อยมากนะยาย ผมแอบกินตลอดเลย”
“อร่อยอะไร แกงจืดงี้จืดยังกับน้ำซาวข้าว” คุณยายบุ้ยปาก
“โห .. ยายต้องมาลองกินอาหารของโรงพยาบาลผมที่กรีซ ยายกินกับผมไหม แลกกันคนละคำ”
จากนั้นมาผมก็ต้องมาคุยกับคุณยายทุกวัน ถ้าวันไหนผมสาย ผมจะโดนคุณพยาบาลเพจตามหา โทรไปก็จะถูกพี่พยาบาลหัวหน้าวอร์ดพิเศษว่า “คุณหมออยู่ไหนค่ะเนี่ย รีบมาไว ๆ หน่อย คุณยายกดออดเรียกพวกพี่จนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว”
วันสุดท้ายที่ผมทำงาน ผมบอกคุณยายว่า ยายต้องกินข้าวเยอะ ๆ ต้องแข็งแรงนะ แล้วผมจะกลับมาเล่าการผจญภัยของผมให้ฟังต่อ หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ทราบข่าวของคุณยายอีกเลยนอกจากการ์ดขอบคุณที่เขียนด้วยลายมือของคุณยาย
.................................................
“คุณแม่เสียชีวิตหลังจากคุณหมอกลับเพียงไม่กี่เดือน เพราะภาวะแทรกซ้อนหลังการผ่าตัด” คุณดาบอก
“ก่อนที่คุณแม่จะเสียชีวิต คุณแม่บอกกับดิฉันว่า ตอนนี้แม่ไม่กลัวแล้วที่จะตาย คุณหมอได้พาแม่ไปเที่ยวรอบโลกมาแล้ว”
น้ำตาของผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ...
To be continued …
http://ppantip.com/topic/30507449/comment2161
“ถ้าวันนั้นดิฉันไม่ได้ลูก ชีวิตของดิฉันก็คงจบอยู่แค่ตรงนั้น” คุณดาเสียงเศร้า
“พอทุเลาขึ้น ดิฉันก็ทุ่มเทมีชีวิตให้ลูก อยู่เพื่อลูก ดิฉันแยกบ้านกับคุณวินัย เอาลูกมาเลี้ยงเองทั้งสองคน”
“อ้าวเหรอครับ ผมนึกว่าคุณดากับสามี ... ” ผมหยุดคำถามผมไว้แค่ตรงนั้น
“ค่ะคุณหมอ คุณวินัยใช้ความพยายามมาก แต่อีกหลายปีค่ะ กว่าที่จะสามารถทำให้ดิฉันยอมคุยด้วยอีกครั้ง”
“ตอนนั้นหน้าที่การงานดิฉันดีมาก ที่ดิฉันใจอ่อนก็เพราะลูก เขาคิดถึงพ่อเขา เพื่อนก็บอกให้ดิฉันให้โอกาสคุณวินัยอีกครั้ง”
“ดิฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองในตอนนั้นเหมือนกัน ทีหลังถึงพิจารณาได้ว่า มันคือโมหะที่เข้ามาทำลายสติ”
“ลูกของดิฉันทั้งสองได้ดิฉันไปมาก แต่ไม่นึกว่าลูกตาล ...” คุณดาหยุดเล่า น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
“คุณดาบอกผมว่า เราเคยพบกันมาก่อน คุณดาเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับ” ผมรีบชิงเปลี่ยนเรื่อง
คุณดายิ้มบาง ๆ ให้ผม เอาผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา
“ดูท่าคุณหมอจะจำดิฉันไม่ได้จริง ๆ”
“คุณหมอชอบเข้ามานั่งคุยกับคุณแม่ดิฉันทุกวันเลย ดิฉันยังชี้ให้ลูกดิฉันเห็นเลยว่าคุณหมอคงจะรักคุณพ่อคุณแม่มาก”
“หา ..... “ เหมือนลมออกจากตัวผมไปหมดปอด
แล้วภาพความทรงจำในอดีตก็ผุดเข้ามาให้หัว
“คุณยายห้องพิเศษ คุณยายวิมล (นามสมมติ) คุณยายวิมลเป็นคุณแม่ของคุณดาเหรอครับ” ผมตกใจ
คุณดายิ้มแม้มปากคำตอบ
นานหลายปีมาแล้ว ผมเคยขออนุญาตกองทัพกรีกมาฝึกศึกษา (Clinical clerkships) ที่โรงพยาบาลทหารแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร เป็นเวลา ๘ สัปดาห์ ก่อนจะกลับไปเป็น Extern ที่กรีซ
“คุณหมอแต่งตัวไม่เหมือนคุณหมอท่านอื่น คุณหมอใส่เสื้อกาวน์แขนยาว ข้างในเหมือนเป็นเครื่องแบบ มีป้ายชื่อสีฟ้าเป็นภาษาที่ดิฉันอ่านไม่ออก” คุณดาเล่ายิ้ม
“คุณแม่เล่าให้ดิฉันฟังว่า คุณหมอชอบแวะมาคุยกับท่านเพราะกลัวว่าท่านจะกลัวเหงา”
“ตอนนั้นคุณแม่ก็เหงาจริง ๆ น่ะคะ เพราะไม่ยอมให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อน คุณแม่ท่านขี้รำคาญ อยากอยู่ห้องพิเศษคนเดียว”
“ดิฉันเป็นลูกคนเดียวก็เลยไม่รู้จะหันไปปรึกษาใคร คุณแม่อยากได้อะไรก็ตามใจคุณแม่ เพราะคุณแม่เองก็ตามใจดิฉันมาตลอดเหมือนกัน”
“มีอยู่วันดิฉันพาลูกมาเยี่ยมคุณยาย คุณแม่กลับไล่ให้ดิฉันรีบกลับ ทั้งที่นั่งยังไม่ทันหายเหนื่อยเสียด้วยซ้ำ”
“คุณแม่ดิฉันว่า เดี๋ยวคุณหมอมา เดี๋ยวคุณหมอมา”
“ดิฉันกำลังจะพาลูกกลับ แล้วคุณหมอก็เดินเข้ามาพอดี” คุณดายิ้ม
“คุณหมอหันมาบอกดิฉันกับลูกว่า ถ้าไม่มีธุระให้อยู่ด้วยก่อนสิครับ”
“แล้วคุณหมอก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงของคุณแม่ แล้วก็เล่าเรื่องการผจญภัยของคุณหมอให้ท่านฟัง”
“ตั้งแต่คุณพ่อจากคุณแม่ไป ก็ไม่มีใครได้เห็นรอยยิ้มของคุณแม่อีกเลย จนวันนั้นที่ดิฉันได้เห็นคุณแม่ยิ้มและหัวเราะอีกครั้ง”
“ก่อนที่คุณหมอจะกลับประเทศ คุณหมอทิ้งที่อยู่ของคุณหมอไว้ให้คุณแม่ แต่ดิฉันก็ไม่รู้ว่าคุณแม่ได้เก็บไว้ที่ไหน”
.................................................
ผมเคยได้รับการ์ดขอบคุณจากเมืองไทยตามหลังผมมาไม่กี่เดือน ยังคิดว่าถ้ามีโอกาสกลับเมืองไทยอีกจะไปเยี่ยมคุณยาย ไม่คิดว่าผมจะได้พบทั้งหลานคุณยาย และลูกของคุณยายที่ฝรั่งเศส
ตอนที่ผมมาเป็นหมอฝึกงานในโรงพยาบาล ผมจำคุณยายได้เพราะคุณยายทำให้คุณพยาบาลปวดหัวตรงที่คุณยายไม่ยอมทานข้าว คุณยายบอกว่าเดี๋ยวฉันก็ตายแล้ว จะกินไปทำไมให้เปลืองทรัพยากรโลก
อาจารย์บอกผมว่าให้ทำอะไรหน่อยสิ แล้วผมก็เข้าไปในห้องของคุณยาย
“หมอ นั่นมันภาษาอะไรน่ะ” คุณยายชี้มา
“ภาษากรีกครับยาย” ผมใช้นิ้วไล่ตามที่ป้ายชื่อของผม
ΚΑΜΝΕΡΔΣΗΡΗ Γ. (Καμνερδσήρη Γ.) “อ่านว่า กำเนิดศิริ กามม่า ครับ”
"ทำไมต้องเป็นกามม่า" คุณยายถามต่อ
"กามม่าเป็นตัวอักษรกรีกเริ่มต้นของชื่อผมครับยาย วาชาราโปล ... แบบนี้ครับ Γουάτσαραπολ" ผมเขียนสะกดชื่อตัวเองลงในกระดาษให้ยายดู
คุณยายหยิบแว่นสายตามาใส่ ก่อนจะเพ่งดูผมชัด ๆ
“หมอแต่งตัวแปลก เป็นคนไทยไม่ใช่เหรอ” คุณยายถามผม
“ครับ แต่ผมถูกไล่ออกไปนอกประเทศ” ผมตอบติดตลก
“ใครไล่หมอ?!” คุณยายถามผมหน้าตาซีเรียส
“ผมไล่ตัวเองนี่ล่ะครับ ตอนนี้ผมเรียนอยู่ที่กรีซ แต่ใกล้จบแล้วครับยาย ก็เลยขอมาฝึกงานที่นี่ ๒ เดือน”
คุณยายพยักหน้าอือออตามผม
“อาหารโรงพยาบาลนี้อร่อยมากนะยาย ผมแอบกินตลอดเลย”
“อร่อยอะไร แกงจืดงี้จืดยังกับน้ำซาวข้าว” คุณยายบุ้ยปาก
“โห .. ยายต้องมาลองกินอาหารของโรงพยาบาลผมที่กรีซ ยายกินกับผมไหม แลกกันคนละคำ”
จากนั้นมาผมก็ต้องมาคุยกับคุณยายทุกวัน ถ้าวันไหนผมสาย ผมจะโดนคุณพยาบาลเพจตามหา โทรไปก็จะถูกพี่พยาบาลหัวหน้าวอร์ดพิเศษว่า “คุณหมออยู่ไหนค่ะเนี่ย รีบมาไว ๆ หน่อย คุณยายกดออดเรียกพวกพี่จนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว”
วันสุดท้ายที่ผมทำงาน ผมบอกคุณยายว่า ยายต้องกินข้าวเยอะ ๆ ต้องแข็งแรงนะ แล้วผมจะกลับมาเล่าการผจญภัยของผมให้ฟังต่อ หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ทราบข่าวของคุณยายอีกเลยนอกจากการ์ดขอบคุณที่เขียนด้วยลายมือของคุณยาย
.................................................
“คุณแม่เสียชีวิตหลังจากคุณหมอกลับเพียงไม่กี่เดือน เพราะภาวะแทรกซ้อนหลังการผ่าตัด” คุณดาบอก
“ก่อนที่คุณแม่จะเสียชีวิต คุณแม่บอกกับดิฉันว่า ตอนนี้แม่ไม่กลัวแล้วที่จะตาย คุณหมอได้พาแม่ไปเที่ยวรอบโลกมาแล้ว”
น้ำตาของผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ...
To be continued …
http://ppantip.com/topic/30507449/comment2161
หอบหืด ถูกใจ, hamuhamoo ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 912698 ถูกใจ, อะแฮ้ม ถูกใจ, yuki_oh ถูกใจ, nuynui ซึ้ง, Ponce De Leon ซึ้ง, เด็กแสนงอน ถูกใจ, Thanyanan ซึ้ง, jj_pinkuri ถูกใจรวมถึงอีก 37 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 57
ภาพจากวินาทีแรกที่ผมได้เจอน้องตาลได้ย้อนกลับมาหาผมอีกครั้งเหมือน Flashback
“คุณดาครับ คุณดาครับ” ผมทรุดตัวลงไปช้อนตัวคุณดา ตรวจชีพจรจากข้อมือขวา ก่อนที่คุณหญิงสาและน้องหญิงจะเข้ามาช่วยผมประคอง
“คุณหมอรีบไปเถอะค่ะ ดิฉันกับลูกจะดูแลคุณดาเอง” คุณหญิงสาบอกทั้งที่เสียงยังสั่นด้วยความตกใจ
ผมเดินไปยังจุดเกิดเหตุ ส่วนหน้าของรถบรรทุกขนาดย่อมสีขาวพังยับเยินเพราะชนกับเสาโคมไฟริมถนน คนขับยังติดอยู่ในที่นั่งเพราะประตูบิดเบี้ยวเสียรูปทรงจนเปิดไม่ได้
ผมได้ยินเสียงรถหวอวิ่งใกล้เข้ามา ร่างที่ติดอยู่ระหว่างรถกับเสาไฟริมทางเป็นร่างของป๋อง
น้องแตนที่ทรุดนั่งอยู่บนพื้นถนนไม่ไกลออกไปนัก ข้อศอกมีรอยเลือดซึม ดูยังช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“ลูก ป๋อง ลูก ... ได้ยินพ่อไหมลูก” คุณดอนเบียดตัวแทรกซากความเสียหายเข้ากอดร่างของลูกชาย
“อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาซ์์์์ ..................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา..................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
้เสียงร้องของคุณดรที่ประหนึ่งกำลังอุทธรณ์ขอชีวิตลูกต่อฟ้าต่อดิน ทำให้ทุกคนที่เป็นพยานในที่แห่งนั้นต่างหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความสงสาร
เจ้าหน้าที่ตำรวจดับเพลิง ตำรวจ เจ้าหน้าที่หน่วยฉุกเฉิน รีบรุดเข้ามาในที่เกิดเหตุเพื่อแก้ไขเหตุการณ์ตรงหน้า ผมเห็นป๋องขยับริมฝีปากกระซิบที่ข้างใบหูคุณคุณดอน ก่อนจะหันมายิ้มให้กับผม .... หันไปยิ้มให้คุณพ่อ แล้วป๋องก็คอตกแน่นิ่งไป
ผมยืนค้างอยู่กับภาพตรงหน้านั้น
น้องแตนวิ่งเข้ามากอดเอวผมจากทางด้านหลัง
“อาหมอ อาหมอ อาหมอ” น้องแตนตัวสั่นเหมือนลูกนก
“พี่ป๋องจะเป็นอะไรไหมคะ ฮืออออออออออออออ ............”
จากสถานการณ์ผมประเมินได้ว่า ถ้าป๋องไม่ได้เป็นคนวิ่งเข้ามาผลักน้องแตนให้พ้นออกไปจากจุดเกิดเหตุ คุณดาอาจต้องเสียลูกสาวไปทั้งสองคน
คุณดรร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง ผมยังคงยืนแน่นิ่งไม่ไหวติง ... มันไม่ใช่เรื่องของคนนอกอย่างผมที่จะเข้าไปยุ่งในวินาทีนี้
เพราะมันคือสายป่านแห่งรักระหว่างคุณพ่อกับลูกชาย เป็นช่วงนาทีชีวิตสุดท้ายของลูกในอ้อมกอดแห่งรักของคนที่เป็นพ่อที่สะอาด ใส ไร้มลทิน
เหตุการณ์ที่ประจักษ์อยู่ตรงหน้า ได้พิสูจน์ให้ผมเห็นแล้วว่า ...
รักแท้นั้นมีอยู่จริงในธรรมชาติ
Credit :http://ppantip.com/topic/30507449/comment2858
“คุณดาครับ คุณดาครับ” ผมทรุดตัวลงไปช้อนตัวคุณดา ตรวจชีพจรจากข้อมือขวา ก่อนที่คุณหญิงสาและน้องหญิงจะเข้ามาช่วยผมประคอง
“คุณหมอรีบไปเถอะค่ะ ดิฉันกับลูกจะดูแลคุณดาเอง” คุณหญิงสาบอกทั้งที่เสียงยังสั่นด้วยความตกใจ
ผมเดินไปยังจุดเกิดเหตุ ส่วนหน้าของรถบรรทุกขนาดย่อมสีขาวพังยับเยินเพราะชนกับเสาโคมไฟริมถนน คนขับยังติดอยู่ในที่นั่งเพราะประตูบิดเบี้ยวเสียรูปทรงจนเปิดไม่ได้
ผมได้ยินเสียงรถหวอวิ่งใกล้เข้ามา ร่างที่ติดอยู่ระหว่างรถกับเสาไฟริมทางเป็นร่างของป๋อง
น้องแตนที่ทรุดนั่งอยู่บนพื้นถนนไม่ไกลออกไปนัก ข้อศอกมีรอยเลือดซึม ดูยังช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“ลูก ป๋อง ลูก ... ได้ยินพ่อไหมลูก” คุณดอนเบียดตัวแทรกซากความเสียหายเข้ากอดร่างของลูกชาย
“อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาซ์์์์ ..................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา..................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
้เสียงร้องของคุณดรที่ประหนึ่งกำลังอุทธรณ์ขอชีวิตลูกต่อฟ้าต่อดิน ทำให้ทุกคนที่เป็นพยานในที่แห่งนั้นต่างหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความสงสาร
เจ้าหน้าที่ตำรวจดับเพลิง ตำรวจ เจ้าหน้าที่หน่วยฉุกเฉิน รีบรุดเข้ามาในที่เกิดเหตุเพื่อแก้ไขเหตุการณ์ตรงหน้า ผมเห็นป๋องขยับริมฝีปากกระซิบที่ข้างใบหูคุณคุณดอน ก่อนจะหันมายิ้มให้กับผม .... หันไปยิ้มให้คุณพ่อ แล้วป๋องก็คอตกแน่นิ่งไป
ผมยืนค้างอยู่กับภาพตรงหน้านั้น
น้องแตนวิ่งเข้ามากอดเอวผมจากทางด้านหลัง
“อาหมอ อาหมอ อาหมอ” น้องแตนตัวสั่นเหมือนลูกนก
“พี่ป๋องจะเป็นอะไรไหมคะ ฮืออออออออออออออ ............”
จากสถานการณ์ผมประเมินได้ว่า ถ้าป๋องไม่ได้เป็นคนวิ่งเข้ามาผลักน้องแตนให้พ้นออกไปจากจุดเกิดเหตุ คุณดาอาจต้องเสียลูกสาวไปทั้งสองคน
คุณดรร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง ผมยังคงยืนแน่นิ่งไม่ไหวติง ... มันไม่ใช่เรื่องของคนนอกอย่างผมที่จะเข้าไปยุ่งในวินาทีนี้
เพราะมันคือสายป่านแห่งรักระหว่างคุณพ่อกับลูกชาย เป็นช่วงนาทีชีวิตสุดท้ายของลูกในอ้อมกอดแห่งรักของคนที่เป็นพ่อที่สะอาด ใส ไร้มลทิน
เหตุการณ์ที่ประจักษ์อยู่ตรงหน้า ได้พิสูจน์ให้ผมเห็นแล้วว่า ...
รักแท้นั้นมีอยู่จริงในธรรมชาติ
Credit :http://ppantip.com/topic/30507449/comment2858
hamuhamoo ถูกใจ, khunprawn ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 1216155 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 842608 ซึ้ง, jemuay ซึ้ง, Deepbluesky ซึ้ง, ปลาวาฬบินตัวน้อย ซึ้ง, Thanyanan ทึ่ง, nai_joe ซึ้ง, jj_pinkuri ซึ้งรวมถึงอีก 21 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 60
ป๋องเสียชีวิตในสภาพที่คล้ายคลึงกับน้องตาล ร่างของป๋องถูกอัดอยู่ตรงกลางระหว่างกระโปรงหน้ารถที่พังยับเยินกับเสาโคมไฟริมถนนที่หักเอียง แรงปะทะทำให้ร่างกายและอวัยวะภายในเสียหายเกินกว่าจะเยียวยา ป๋องหมดลมหายใจในที่เกิดเหตุพร้อมกับเสียงร้องไห้คร่ำครวญของผู้เป็นพ่อ เป็นความน่าเวทนาประจักษ์ต่อหน้าทุกคนที่ได้พบเห็นยิ่งนัก
.........................................
ไม่กี่วันต่อมา ผมถูกเชิญให้มาร่วมเป็นเกียรติในพิธีฌาปนกิจร่างของป๋องที่สุสาน แปร์ ลาแฌช (Père Lachaise) ซึ่งนอกจากที่ผมจะได้พบกับทุกคนที่ได้ไปร่วมงานพิธีลอยอังคารของน้องตาลแล้ว ผมยังได้พบกับแขกเหรื่อทางฝั่งของคุณดอน รวมทั้งคุณแมรี่ คุณแม่ของป๋อง ซึ่งเป็นรูมเมท (Roommate) ของคุณดาตั้งแต่สมัยที่ทั้งคู่เรียนอยู่ที่เจนีวา (Geneva)
คุณแมรี่เศร้าโศกเสียใจมากที่ลูกชายคนเดียวต้องมีอันเป็นไป ถึงกับเป็นลมล้มพับไปถึงสองครั้งในระหว่างพิธี คุณดาเองก็แย่ไปไม่น้อยกว่าแต่จำ้เป็นต้องนั่งกุมมือเพื่อนเพื่อเป็นให้กำลังใจ น้องแตนเองก็เสียใจมากถึงกับซึมทั้งวัน คงเพราะตำหนิตัวเองว่าคือต้นเหตุที่ทำให้ป๋องต้องมาเสียชีวิตลง ถ้าผมไม่ได้น้องหญิงกับคุณแม่คอยช่วยเหลือปลอบโยนเป็นเพื่อนคอยระวังน้องแตน เหตุการณ์อาจจะแย่ไปมากกว่านี้ก็เป็นได้
ผมได้รับเชิญให้ไปร่วมรับประทานอาหารค่ำในคืนวันนั้น บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปด้วยความเงียบสงัด ผมเองก็ทานอะไรไม่ลง แต่ที่จำเป็นต้องมาเพราะผมถือว่าผมได้รับเกียรติอย่างมากจากสองครอบครัวนี้ ที่ทำเสมือนหนึ่งว่าผมเป็นแพทย์ผู้ใหญ่ประจำทั้งสองตระกูล
“คุณดาครับ” คุณดอนเอ่ยขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบงัน
“ผมไม่รู้ว่าคุณดาจะว่ายังไง ถ้าผมจะขออนุญาตทำตามคำขอร้องสุดท้ายของลูกชายผม”
“ป๋อง ... กระซิบบอกผมก่อนสิ้นใจว่า ... พ่ออย่าลืม ... อือ ...” คุณดอนเสียงกระตุก มีน้ำตาคลอเบ้า
“พ่ออย่าลืม ... อย่าลืมขอตาลให้ผมด้วยนะครับ”
คุณดาเอามือขวาอุดปากน้ำตาไหลร่วงลงเป็นทาง คุณแมรี่ร้องไห้โฮก่อนจะโผไปกอดคุณดอนที่นั่งเงียบด้วยความเศร้า ทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะนั้นต่างก็สลดใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ผมเองก็ด้วย
.........................................
พิธีแต่งงานถูกจัดขึ้นที่พิกัดเดียวกันกับที่คุณดาได้ลอยอังคารอัฐิของน้องตาล บนเรือที่ทอดสมออยู่กลางทะเล ไม่ไกลจากชายฝั่งมากนัก
โถอัฐิของทั้งคู่ถูกผูกโยงเข้ากันด้วยด้ายสายสิญจน์มงคลสีขาว มีน้องหญิงยืนเป็นเพื่อนเจ้าสาว มีเพื่อนของป๋องจากอเมริกายืนเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว เป็นพิธีแต่งงานจัดได้ถูกต้อง สมบูรณ์ ครบถ้วน มีแขกเหรื่อ มีเพื่อนฝูง มีแขกผู้มีเกียรติ ร่วมรดน้ำสังข์ให้ (โถอัฐิของ) คู่บ่าวสาว มีการให้ศีลให้พร มีการส่งตัวเจ้าบ่าวและจ้าสาวเข้าเรือนหอในอ้อมกอดของเทพแห่งมหาสมุทรผู้ยิ่งใหญ่ ให้เป็นผู้ดูแลดวงวิญญาณทั้งสองตลอดไป
คุณดาเดินมาเปรยกับผมว่า เธออยากให้ลูกทั้งสองของเธอ (ลูกสาวและลูกเขย) ได้อยู่กันเป็นคู่รักคู่ทุกข์คู่ยากทุกชาติไป เธอดีใจที่ป๋องรักน้องตาลมากถึงขนาดยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องคนที่น้องตาลรัก (น้องแตนและความรู้สึกของคุณดา)
.........................................
เมื่อเรือพาเรากลับมาถึงฝั่ง ทุกคนต่างพร้อมใจกันเดินขึ้นไปที่โบสถ์บนเขา เพื่อรำลึกถึงน้องตาลกับป๋องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินทางกลับปารีส
ผมเอามือล้วงลงไปในกระเป๋าสูท ก่อนจะนึกได้ว่ายังไม่ได้ให้โทรศัพท์ BlackBerry (เครื่องเก่าของผมที่ให้น้องตาลใช้คุยกับคุณดาในที่เกิดเหตุ) กับคุณดาเพื่อเป็นที่ระลึก
แสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ ตกกระทบจอโทรศัพท์ที่ผมควักออกมาจากกระเป๋า เป็นแสงสะท้อนจ้า แยงเข้าตาผม ...
ในช่วงเสี้ยววินาทีนั้น อาจเป็นเพราะตาที่พร่า ผมเห็นภาพของคู่บ่าวสาวที่เพิ่งแต่งงานกำลังยิ้มแย้มเริงร่าในสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิของฝรั่งเศส
ท่ามกลางสักขีพยาน ณ ที่แห่งนั้น คำอวยพรจากผู้ที่ให้กำเนิดชีวิตทั้งสองขึ้นมาบนโลกใบนี้
คงจะทำให้ดวงวิญญาณของทั้งคู่ ได้สุขสมหวังในความรักที่มีต่อกัน ในทุกภพทุกชาติไป
ในวันที่สองหัวใจ ... โยงใย ... เกี่ยวพัน ... นิรันดร์กาล
THE END
http://ppantip.com/topic/30507449/comment3001
.........................................
ไม่กี่วันต่อมา ผมถูกเชิญให้มาร่วมเป็นเกียรติในพิธีฌาปนกิจร่างของป๋องที่สุสาน แปร์ ลาแฌช (Père Lachaise) ซึ่งนอกจากที่ผมจะได้พบกับทุกคนที่ได้ไปร่วมงานพิธีลอยอังคารของน้องตาลแล้ว ผมยังได้พบกับแขกเหรื่อทางฝั่งของคุณดอน รวมทั้งคุณแมรี่ คุณแม่ของป๋อง ซึ่งเป็นรูมเมท (Roommate) ของคุณดาตั้งแต่สมัยที่ทั้งคู่เรียนอยู่ที่เจนีวา (Geneva)
คุณแมรี่เศร้าโศกเสียใจมากที่ลูกชายคนเดียวต้องมีอันเป็นไป ถึงกับเป็นลมล้มพับไปถึงสองครั้งในระหว่างพิธี คุณดาเองก็แย่ไปไม่น้อยกว่าแต่จำ้เป็นต้องนั่งกุมมือเพื่อนเพื่อเป็นให้กำลังใจ น้องแตนเองก็เสียใจมากถึงกับซึมทั้งวัน คงเพราะตำหนิตัวเองว่าคือต้นเหตุที่ทำให้ป๋องต้องมาเสียชีวิตลง ถ้าผมไม่ได้น้องหญิงกับคุณแม่คอยช่วยเหลือปลอบโยนเป็นเพื่อนคอยระวังน้องแตน เหตุการณ์อาจจะแย่ไปมากกว่านี้ก็เป็นได้
ผมได้รับเชิญให้ไปร่วมรับประทานอาหารค่ำในคืนวันนั้น บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปด้วยความเงียบสงัด ผมเองก็ทานอะไรไม่ลง แต่ที่จำเป็นต้องมาเพราะผมถือว่าผมได้รับเกียรติอย่างมากจากสองครอบครัวนี้ ที่ทำเสมือนหนึ่งว่าผมเป็นแพทย์ผู้ใหญ่ประจำทั้งสองตระกูล
“คุณดาครับ” คุณดอนเอ่ยขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบงัน
“ผมไม่รู้ว่าคุณดาจะว่ายังไง ถ้าผมจะขออนุญาตทำตามคำขอร้องสุดท้ายของลูกชายผม”
“ป๋อง ... กระซิบบอกผมก่อนสิ้นใจว่า ... พ่ออย่าลืม ... อือ ...” คุณดอนเสียงกระตุก มีน้ำตาคลอเบ้า
“พ่ออย่าลืม ... อย่าลืมขอตาลให้ผมด้วยนะครับ”
คุณดาเอามือขวาอุดปากน้ำตาไหลร่วงลงเป็นทาง คุณแมรี่ร้องไห้โฮก่อนจะโผไปกอดคุณดอนที่นั่งเงียบด้วยความเศร้า ทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะนั้นต่างก็สลดใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ผมเองก็ด้วย
.........................................
พิธีแต่งงานถูกจัดขึ้นที่พิกัดเดียวกันกับที่คุณดาได้ลอยอังคารอัฐิของน้องตาล บนเรือที่ทอดสมออยู่กลางทะเล ไม่ไกลจากชายฝั่งมากนัก
โถอัฐิของทั้งคู่ถูกผูกโยงเข้ากันด้วยด้ายสายสิญจน์มงคลสีขาว มีน้องหญิงยืนเป็นเพื่อนเจ้าสาว มีเพื่อนของป๋องจากอเมริกายืนเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว เป็นพิธีแต่งงานจัดได้ถูกต้อง สมบูรณ์ ครบถ้วน มีแขกเหรื่อ มีเพื่อนฝูง มีแขกผู้มีเกียรติ ร่วมรดน้ำสังข์ให้ (โถอัฐิของ) คู่บ่าวสาว มีการให้ศีลให้พร มีการส่งตัวเจ้าบ่าวและจ้าสาวเข้าเรือนหอในอ้อมกอดของเทพแห่งมหาสมุทรผู้ยิ่งใหญ่ ให้เป็นผู้ดูแลดวงวิญญาณทั้งสองตลอดไป
คุณดาเดินมาเปรยกับผมว่า เธออยากให้ลูกทั้งสองของเธอ (ลูกสาวและลูกเขย) ได้อยู่กันเป็นคู่รักคู่ทุกข์คู่ยากทุกชาติไป เธอดีใจที่ป๋องรักน้องตาลมากถึงขนาดยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องคนที่น้องตาลรัก (น้องแตนและความรู้สึกของคุณดา)
.........................................
เมื่อเรือพาเรากลับมาถึงฝั่ง ทุกคนต่างพร้อมใจกันเดินขึ้นไปที่โบสถ์บนเขา เพื่อรำลึกถึงน้องตาลกับป๋องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินทางกลับปารีส
ผมเอามือล้วงลงไปในกระเป๋าสูท ก่อนจะนึกได้ว่ายังไม่ได้ให้โทรศัพท์ BlackBerry (เครื่องเก่าของผมที่ให้น้องตาลใช้คุยกับคุณดาในที่เกิดเหตุ) กับคุณดาเพื่อเป็นที่ระลึก
แสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ ตกกระทบจอโทรศัพท์ที่ผมควักออกมาจากกระเป๋า เป็นแสงสะท้อนจ้า แยงเข้าตาผม ...
ในช่วงเสี้ยววินาทีนั้น อาจเป็นเพราะตาที่พร่า ผมเห็นภาพของคู่บ่าวสาวที่เพิ่งแต่งงานกำลังยิ้มแย้มเริงร่าในสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิของฝรั่งเศส
ท่ามกลางสักขีพยาน ณ ที่แห่งนั้น คำอวยพรจากผู้ที่ให้กำเนิดชีวิตทั้งสองขึ้นมาบนโลกใบนี้
คงจะทำให้ดวงวิญญาณของทั้งคู่ ได้สุขสมหวังในความรักที่มีต่อกัน ในทุกภพทุกชาติไป
ในวันที่สองหัวใจ ... โยงใย ... เกี่ยวพัน ... นิรันดร์กาล
THE END
http://ppantip.com/topic/30507449/comment3001
แมวส้มน่ารัก ซึ้ง, hamuhamoo ถูกใจ, jemuay ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 912698 ซึ้ง, DB4649T2006RS ซึ้ง, อักษราวาตี ซึ้ง, ปลาวาฬบินตัวน้อย ซึ้ง, ~~ช้างน้อยร้อยโล~~ ถูกใจ, ไวน์มันแกว ถูกใจ, jasmin rice ซึ้งรวมถึงอีก 23 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 7
หมายเหตุก่อนเขียน
ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ผมมีภาีรกิจยาวตั้งแต่ 8AM - 8PM (GMT+1) จึงสามารถจะเขียนต่อเท่าที่เวลาจะอำนวยให้ คงไม่เคืองกันนะครับ
ที่ผมเอาเรื่องของผมลง Pantip นั้น นอกจาก Feedback แล้ว ผมก็ถือว่าจะได้เป็นการบังคับตัวเองไปด้วย (ให้เขียนนี่ล่ะ) เพราะลำพังแค่งานและการเดินทางไปก็ทำให้ผมแทบจะอยากจะทำอย่างอื่นต่อไปเมื่อหมดวัน อยากจะนอนเฉย ๆ อยากเป็นคนอ่านมากกว่าเป็นคนเขียน (เพราะผมไม่ได้เป็นนักเขียนโดยอาชีพ)
ผมใช้ชีวิตอยู่ในต่างประเทศมาเกือบจะ ๓๐ ปีแล้ว การที่ผมก็ยังไม่ลืมภาษาไทย ก็เพราะผมรักภาษาไทย ภาษาไทยนั้นไม่ง่าย ถ้าใช้ให้ดีประโยคจะดีและคำจะสวย ถ้าใช้ไม่ดีประโยคจะยืด คำจะกำกวม ความยากของภาษาไทยอยู่ตรงที่ต้องเขียนให้สั้นแต่ทำให้ได้ใจความทั้งหมด ผมถึงเขียนช้า เพราะผมต้องกลั่นรายละเอียดออกมาจากความทรงจำ ผมต้องใช้คำให้ระวังไม่ให้ผิดจรรยาบรรณวิชาชีพ ต้องดูหลักไวยากรณ์ภาษาและต้องระวังไม่ให้เกิดความเยิ่นเย้อขึ้นในเรื่อง และต้องต่อสู้กับความเหนื่อยของตัวเอง (เพื่อไม่ให้หลับคา Keyboard)
ในวันนี้ ขอเวลาผมเคลียร์ภารกิจของวันนี้ให้เสร็จสิ้นก่อน แล้วผมจะกลับมาเขียนต่อในเวลาประมาณ 8PM (GMT+1)
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นขนาดยาว และจากการคาดการณ์ตามตารางงานของผมนั้น เกรงว่าคงเขียนไม่จบในสัปดาห์นี้ (ยกเว้นผมจะตัดเนื้อหาบางส่วนออก) ยังไงทำใจเย็น ๆ อ่านไปพร้อม ๆ กับผม ผมสัญญาว่าจะเล่าให้ฟังต่อจนจบ (ถ้าอยากฟังจนจบนะ)
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและทุก Feedback ครับ
ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ผมมีภาีรกิจยาวตั้งแต่ 8AM - 8PM (GMT+1) จึงสามารถจะเขียนต่อเท่าที่เวลาจะอำนวยให้ คงไม่เคืองกันนะครับ
ที่ผมเอาเรื่องของผมลง Pantip นั้น นอกจาก Feedback แล้ว ผมก็ถือว่าจะได้เป็นการบังคับตัวเองไปด้วย (ให้เขียนนี่ล่ะ) เพราะลำพังแค่งานและการเดินทางไปก็ทำให้ผมแทบจะอยากจะทำอย่างอื่นต่อไปเมื่อหมดวัน อยากจะนอนเฉย ๆ อยากเป็นคนอ่านมากกว่าเป็นคนเขียน (เพราะผมไม่ได้เป็นนักเขียนโดยอาชีพ)
ผมใช้ชีวิตอยู่ในต่างประเทศมาเกือบจะ ๓๐ ปีแล้ว การที่ผมก็ยังไม่ลืมภาษาไทย ก็เพราะผมรักภาษาไทย ภาษาไทยนั้นไม่ง่าย ถ้าใช้ให้ดีประโยคจะดีและคำจะสวย ถ้าใช้ไม่ดีประโยคจะยืด คำจะกำกวม ความยากของภาษาไทยอยู่ตรงที่ต้องเขียนให้สั้นแต่ทำให้ได้ใจความทั้งหมด ผมถึงเขียนช้า เพราะผมต้องกลั่นรายละเอียดออกมาจากความทรงจำ ผมต้องใช้คำให้ระวังไม่ให้ผิดจรรยาบรรณวิชาชีพ ต้องดูหลักไวยากรณ์ภาษาและต้องระวังไม่ให้เกิดความเยิ่นเย้อขึ้นในเรื่อง และต้องต่อสู้กับความเหนื่อยของตัวเอง (เพื่อไม่ให้หลับคา Keyboard)
ในวันนี้ ขอเวลาผมเคลียร์ภารกิจของวันนี้ให้เสร็จสิ้นก่อน แล้วผมจะกลับมาเขียนต่อในเวลาประมาณ 8PM (GMT+1)
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นขนาดยาว และจากการคาดการณ์ตามตารางงานของผมนั้น เกรงว่าคงเขียนไม่จบในสัปดาห์นี้ (ยกเว้นผมจะตัดเนื้อหาบางส่วนออก) ยังไงทำใจเย็น ๆ อ่านไปพร้อม ๆ กับผม ผมสัญญาว่าจะเล่าให้ฟังต่อจนจบ (ถ้าอยากฟังจนจบนะ)
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและทุก Feedback ครับ
hamuhamoo ถูกใจ, PaCholly ถูกใจ, Susar ถูกใจ, ฟ้าใสสว่าง ถูกใจ, สามแกลลอน ถูกใจ, หมาป่าโดดเดี่ยวตัวกลมๆ ถูกใจ, Deepbluesky ถูกใจ, zaiaim ถูกใจ, Gwan ถูกใจ, icheeru ถูกใจรวมถึงอีก 1 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 26
ถ้าคุณผู้อ่านยังใจหายกับเรื่องที่ผมเล่าให้ฟังในตอนที่แล้ว (http://ppantip.com/topic/30507449/comment2161) ความรู้สึกของผมในตอนที่เขียนนั้นแย่ยิ่งกว่าคุณผู้อ่านมากมาย
ตอนที่ผมรู้จักกับคุณยายวิมล (นามสมมติ) นั้น ผมยังเป็นนักเรียนแพทย์ทหารอยู่ที่กรีซ ซึ่งในเวลานั้น แม้แต่ความคิดที่จะไปฝรั่งเศสก็ยังไม่มีอยู่ในหัวของผมเสียด้วยซ้ำ จริงว่าผมเสียใจที่คุณยายเสียชีวิตไป แต่ในตอนนั้น ผมก็ยังไม่สามารถจะเข้าใจความรู้สึกของคุณดา (นามสมมติ) ที่สูญเสียทั้งคุณพ่อและคุณแม่รวมถึงน้องตาล (นามสมมติ) จนวันที่คุณพ่อได้จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ (http://ppantip.com/topic/30507449/comment1671)
ในบทนั้น ผมได้เขียนไว้ว่า
ผมนั่งมองวันที่ผ่านไป แล้วสิ่งที่ไม่เคยพูดกับผมในอดีต ก็กลับมาพูดกับผมได้อีกครั้ง เรื่องของน้องตาลนั้น หากจะให้ผมเล่าแบบสองย่อหน้าจบ ผมก็สามารถทำได้ แต่ที่ผมใส่ใจในรายละเอียดเพราะผมต้องการจะสื่อให้ผู้ที่สนใจได้เข้าใจว่า อย่าเพิ่งด่วนสรุปกับสิ่งที่เราไม่รู้ความจริงทั้งหมด
ชีวิตของคนหนึ่งคน ใช้เวลานานและทรัพยากรมากมายกว่าที่จะเติบใหญ่ โตขึ้นมามีที่ยืนในสังคม ซึ่งชีวิตนั้นก็โยงใยต่อไปกับอีกหลายชีวิตที่ตามมา
ผมหวัังว่าคุณผู้อ่านจะสามารถเข้าใจถึงสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อในเรื่อง ความซับซ้อนของชีวิตเรา (Complexity of Life) ในส่วนความสัมพันธ์ของมนุษย์และการเชื่อมต่อระหว่างกัน (Human Relationships and Interconnectivity) ว่าเป็นเรื่องน่ามหัศจรรย์ที่ชวนให้ค้นคว้าเพียงใด
การศึกษาและประสบการณ์ชีวิตที่ผมได้รับมาจนถึงตอนนี้นั้น ได้หล่อหลอมให้ผมโตขึ้นมาเป็นนักคิด (Thinker) และั้เมื่อคุณพ่อของผมบอกให้ผมมองกลับเข้าไปในสังคมที่ผมเกิดมา (Social Origins) และ ถามผมว่า "ผมพร้อมหรือยังที่จะทำอะไรสักอย่าง?"
คำตอบของผมในตอนนั้น คือ "ผมไม่มีเวลาครับพ่อ" และ "คงไม่มีใครใส่ใจเรื่องของผมหรอก"
หลังจากที่ผมสูญเสียความตั้งใจที่มี จากการถูกปฏิเสธจากฝ่ายการตลาดของสำนักพิมพ์ใหญ่แห่งหนึ่งในเมืองไทย ผมก็ดีใจที่สามารถค้นพบวิธีพิสูจน์ว่าพอจะมีใครบ้างไหมที่จะสนใจในสิ่งที่ผมนำเสนอ
ผมดีใจที่มิตรภาพไร้พรมแดน (Friendship beyond frontier) นั้นทำได้มีอยู่จริง ไม่ได้เป็นเพียงความเพ้อฝันอย่างที่ใึครบางคนได้่กล่าวไว้ เพราะถึงแม้เราอาจจะไม่ได้มีโอกาสได้มาพบกันในชีวิตจริง แต่เราก็ยังสามารถที่จะอยู่เป็นเพื่อนร่วมสังคมออนไลน์ในที่แห่งนี้ ที่คอยช่วยเหลือและให้กำลังใจกันและกันได้ จริงไหมครับ?
ขอผมได้พักหายใจก่อนนะ ถ้าคืนนี้ผมยังเขียนไหวผมจะกลับมาเล่าต่อ ถ้าผมสลบไปก่อนก็ขอติดไว้เป็นตอนเช้าวันพรุ่งนี้เหมือนเดิมนะครับ
ขอบคุณนะครับ .. คุณผู้อ่านที่รักของผม
ของฝาก : เครื่องแบบนักเีรียนแพทย์ทหารกรีีกที่ผมใส่ในตอนนั้น (ยุคปัจจุบันเปลี่ยนใหม่แล้วครับ) ป้ายชื่อติดเฉพาะตอนอยู่ในโรงพยาบาลครับ
Credit : http://ppantip.com/topic/30507449/comment2236
ตอนที่ผมรู้จักกับคุณยายวิมล (นามสมมติ) นั้น ผมยังเป็นนักเรียนแพทย์ทหารอยู่ที่กรีซ ซึ่งในเวลานั้น แม้แต่ความคิดที่จะไปฝรั่งเศสก็ยังไม่มีอยู่ในหัวของผมเสียด้วยซ้ำ จริงว่าผมเสียใจที่คุณยายเสียชีวิตไป แต่ในตอนนั้น ผมก็ยังไม่สามารถจะเข้าใจความรู้สึกของคุณดา (นามสมมติ) ที่สูญเสียทั้งคุณพ่อและคุณแม่รวมถึงน้องตาล (นามสมมติ) จนวันที่คุณพ่อได้จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ (http://ppantip.com/topic/30507449/comment1671)
ในบทนั้น ผมได้เขียนไว้ว่า
ผมนั่งมองวันที่ผ่านไป แล้วสิ่งที่ไม่เคยพูดกับผมในอดีต ก็กลับมาพูดกับผมได้อีกครั้ง เรื่องของน้องตาลนั้น หากจะให้ผมเล่าแบบสองย่อหน้าจบ ผมก็สามารถทำได้ แต่ที่ผมใส่ใจในรายละเอียดเพราะผมต้องการจะสื่อให้ผู้ที่สนใจได้เข้าใจว่า อย่าเพิ่งด่วนสรุปกับสิ่งที่เราไม่รู้ความจริงทั้งหมด
ชีวิตของคนหนึ่งคน ใช้เวลานานและทรัพยากรมากมายกว่าที่จะเติบใหญ่ โตขึ้นมามีที่ยืนในสังคม ซึ่งชีวิตนั้นก็โยงใยต่อไปกับอีกหลายชีวิตที่ตามมา
ผมหวัังว่าคุณผู้อ่านจะสามารถเข้าใจถึงสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อในเรื่อง ความซับซ้อนของชีวิตเรา (Complexity of Life) ในส่วนความสัมพันธ์ของมนุษย์และการเชื่อมต่อระหว่างกัน (Human Relationships and Interconnectivity) ว่าเป็นเรื่องน่ามหัศจรรย์ที่ชวนให้ค้นคว้าเพียงใด
การศึกษาและประสบการณ์ชีวิตที่ผมได้รับมาจนถึงตอนนี้นั้น ได้หล่อหลอมให้ผมโตขึ้นมาเป็นนักคิด (Thinker) และั้เมื่อคุณพ่อของผมบอกให้ผมมองกลับเข้าไปในสังคมที่ผมเกิดมา (Social Origins) และ ถามผมว่า "ผมพร้อมหรือยังที่จะทำอะไรสักอย่าง?"
คำตอบของผมในตอนนั้น คือ "ผมไม่มีเวลาครับพ่อ" และ "คงไม่มีใครใส่ใจเรื่องของผมหรอก"
หลังจากที่ผมสูญเสียความตั้งใจที่มี จากการถูกปฏิเสธจากฝ่ายการตลาดของสำนักพิมพ์ใหญ่แห่งหนึ่งในเมืองไทย ผมก็ดีใจที่สามารถค้นพบวิธีพิสูจน์ว่าพอจะมีใครบ้างไหมที่จะสนใจในสิ่งที่ผมนำเสนอ
ผมดีใจที่มิตรภาพไร้พรมแดน (Friendship beyond frontier) นั้นทำได้มีอยู่จริง ไม่ได้เป็นเพียงความเพ้อฝันอย่างที่ใึครบางคนได้่กล่าวไว้ เพราะถึงแม้เราอาจจะไม่ได้มีโอกาสได้มาพบกันในชีวิตจริง แต่เราก็ยังสามารถที่จะอยู่เป็นเพื่อนร่วมสังคมออนไลน์ในที่แห่งนี้ ที่คอยช่วยเหลือและให้กำลังใจกันและกันได้ จริงไหมครับ?
ขอผมได้พักหายใจก่อนนะ ถ้าคืนนี้ผมยังเขียนไหวผมจะกลับมาเล่าต่อ ถ้าผมสลบไปก่อนก็ขอติดไว้เป็นตอนเช้าวันพรุ่งนี้เหมือนเดิมนะครับ
ขอบคุณนะครับ .. คุณผู้อ่านที่รักของผม
ของฝาก : เครื่องแบบนักเีรียนแพทย์ทหารกรีีกที่ผมใส่ในตอนนั้น (ยุคปัจจุบันเปลี่ยนใหม่แล้วครับ) ป้ายชื่อติดเฉพาะตอนอยู่ในโรงพยาบาลครับ
Credit : http://ppantip.com/topic/30507449/comment2236
hamuhamoo ถูกใจ, Pink sardine ถูกใจ, jasmin rice ถูกใจ, GiveyouHell ถูกใจ, Mrtoonvb ถูกใจ, koongyak ถูกใจ, สามแกลลอน ถูกใจ, family comes first ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 859411 ถูกใจ, สวยและใจดี ถูกใจรวมถึงอีก 15 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
รวดเดียวจบ....โศกนาฏกรรมรัก (ของ ๒ นักเรียนไทย) ณ กรุงปารีส ... โดย ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
สำหรับผู้ที่เข้ามาอ่านใหม่ให้ไปเริ่มอ่านความเห็นที่ 1 ก่อนนะคะเลื่อนลงไปเรื่อยๆจะเจอช่วงแรกๆนั้นจะเป็นสุดยอดความเห็นค่ะเดี๋ยวจะสับสน
ดิฉันทำกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อให้ง่ายต่อการอ่านและได้ทำการขออนุญาตคุณหมอเรียบร้อยแล้ว คุณหมอท่านก็ว่าทำสำเนาเก็บไว้ให้ด้วยเพราะคุณหมอเขียนสดทุกครั้ง ดิฉันหวังว่าคงจะเป็นประโยชน์ต่อท่านอื่นๆด้วยและอย่าลืมไปให้กำลังคุณหมอที่กระทู้ต้นฉบับด้วยนะคะ
http://ppantip.com/topic/30507449