http://ppantip.com/topic/30477370 บทนำ
http://ppantip.com/topic/30478861 ตอนที่1
http://ppantip.com/topic/30495064 ตอนที่2
http://ppantip.com/topic/30522292 ตอนที่3
ติดตามนิยายของนอท์นาก่อนได้ที่
http://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=3463 รหัสรักลุ้นวิวาห์ NC 18+
หรือที่
http://my.dek-d.com/bearguuzaa/writer/view.php?id=956892 ลงที่เว็บเด็กดีปรับบทไม่หวือหวาแล้วครับ
เสียงบ่นอุบตามด้วยอาการเหนื่อยหอบอย่างเห็นได้ชัด อคินฟาดฝ่ามือใส่น้ำอย่างฉุนเฉียว ‘นี่ฉันแพ้ผู้หญิงงั้นเหรอนี่’ หนุ่มทรงเสน่ห์ทอดกายพิง
ขอบสระอย่างเนือยๆ รอยยิ้มหวานที่ลอยเหนือผืนน้ำขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ คล้ายจะเหยียดหยัน
“นี่เธอหลอกฉันงั้นเหรอกานต์แก้ว”
“แก้วหลอกอะไรคุณอคินเหรอคะ”
“ก็ที่ฉัน!!” เขาชี้หน้ากานต์แก้ว แล้วก็ต้องชะงักคำพูดแค่นั้น จะให้บอกต่อหน้าว่า ก็ที่ฉันแพ้เธอก็กระไรอยู่
“ยังไงกฎก็ย่อมต้องเป็นกฎ จริงไหมคะ” กานต์แก้วเน้นคำ แล้วว่ายกลับไปหาน้องชาย
อคินขบฟันกรอดรู้สึกขายหน้าจนอยากแทรกแผ่นดินหนี
“กานต์แก้วเธอนี่ยัยแม่มดชัดๆ” เขาบ่นพึมพำ สะกดสายตาหญิงสาวที่อยู่อีกฟากฝั่งอย่างไม่ละวาง
อคินดันตัวขึ้นมายังขอบสระ ก่อนจะเดินอ้อมไปหาสองพี่น้องที่กำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน
“ขึ้นมาได้แล้ว” คำสั่งประกาศิตแว่วเข้ามา กานต์แก้วจึงพาน้องชายขึ้นจากสระว่ายน้ำ
“เดี๋ยว!แล้วนั่นเธอจะไปไหน”
“ก็จะพาน้องไปเปลี่ยนชุดไงคะ”
“ไม่ต้อง…เดี๋ยวคนของฉันจัดการเอง” อคินบอกเสียงดุ แล้วก้าวฉับๆไปหยิบมือถือข้างเปลโทรหาชลภัทร
ไม่นานนักชลภัทรก็มารับก้องกล้าแล้วขอตัวกลับออกไป ตอนนี้กานต์แก้วอยู่กับอคินสองต่อสอง
“แล้วนี่เธอจะยืนเซ่ออยู่ทำไม….ทำไมไม่ขึ้นไปแต่งตัว”
“ก็แก้วรอคุณอคินสั่งอยู่นี่ไงคะ” หญิงสาวค้อนใส่ แต่ไม่กล้าเน้นเสียงหนัก กลัวจะถูกทำโทษ
อีกฝ่ายที่ยืนจังก้าอวดมัดกล้ามก็อดที่จะกลั้นขำไว้แทบไม่อยู่ เมื่อแลเห็นใบหน้าใสซื่อของกานต์แก้ว
“ฉันอนุญาตให้ไปได้แล้ว” เขาว่า ขยับเท้าเข้าหาหญิงสาว แล้วโอบไหล่บางฉุดให้เดินตาม
กานต์แก้วฝืนรั้งด้วยความเกร็งจนตัวแทบลีบ ต่อเมื่อแหงนสบตากร้าวก็นึกครั่นคร้าม ยอมให้ชายหนุ่มทำตามอำเภอใจ
“เช็ดหัวซะเดี๋ยวจะเป็นหวัด” อคินหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กส่งให้หญิงสาว ที่นั่งหลังงออยู่ปลายเตียง
“แก้วต้องยกมือไหว้ขอบคุณ คุณอคินหรือเปล่าคะ”
“ฮะ…อะไรนะ”
“แก้วถามว่า…แก้วต้องไหว้ขอบคุณ คุณอคินมั้ยคะ”
“นี่เธอตั้งใจจะกวนประสาทฉันงั้นเหรอกานต์แก้ว” เขาว่า แล้วก้าวเท้ายาวๆเข้าหาหญิงสาวทันที
“ปะ เปล่านี่คะแก้วแค่..” คำพูดรวนๆของหญิงสาวเริ่มฟังไม่ได้ศัพท์ เมื่อบุรุษหนุ่มคิ้วเข้มเบียดกายแกร่งเข้าหาพร้อมกับเอามือยันไว้ที่ปลายเตียง
ลมหายใจอุ่นๆโผเข้าปะทะจนเจ้าตัวเย็นชาวาบไปทั่วร่าง มือบางพยายามดันตัวชายหนุ่มให้ออกห่าง แต่นั่นกลับยิ่งทำให้แมลงปีกทรงเสน่ห์เค้นพลังจากกายชาย ถาโถมร่างเพรียวลมของหญิงสาวแน่นขึ้นไปอีก
“คุณอคินคะ”
“อือ…ทำไมเหรอ” เสียงขานรับที่ดังแผ่วเริ่มระที่ต้นคอ กานต์แก้วรู้สึกได้ถึงการรุกล้ำจากริมฝีปากหยักได้รูป สาวเจ้าหลับตาพริ้มพยายามขัดขืน แต่ดูเหมือนร่างกายจะชาวูบและแข็งทื่อจนขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้
“แก้วไม่ได้ทำผิดกฎเลยนะคะ”
อคินชะงักเมื่อนึกถึงคำว่ากฎจากปากของหญิงสาว ความเป็นสุภาพบุรุษของชายหนุ่มยังเผยให้เห็นในแววตาสีน้ำตาล เขาผละออกจากกานต์แก้ว ก้มลงหยิบผ้าขนหนูที่ร่วงพื้นแล้วส่งให้หญิงสาวอีกครั้ง
“เช็ดหัวซะเดี๋ยวจะไม่สบาย” คราวนี้น้ำเสียงของเขาดูอ่อนนุ่มลงอย่างเห็นได้ชัด
“ขอบคุณค่ะ” กานต์แก้วรับผ้ามาจากมือ อคินสบตาหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันหลังออกจากห้องไป
กานต์แก้วถอนหายใจโล่งยาวๆอยู่หลายหนที่รอดพ้นเงื้อมมือพิศวาสอย่างอคินไปได้ ความกดดันที่มีในจิตใจเปรียบเสมือนกำแพงสูงเริ่มทลายลงทีละเล็กละน้อย
อย่างน้อยผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธอในอนาคต ก็มีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่าง กานต์แก้ว
แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับ การวางตัวให้อยู่ในกรอบคำสั่งของชายหนุ่ม เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกทำโทษ กับกฎพิลึกพิลั่นที่ชวนให้วาบหวิวหัวใจยิ่งนัก
กานต์แก้วมานั่งรอที่โต๊ะอาหารตามใบสั่งของชายหนุ่ม ไม่นานนักอคินก็เดินเข้ามา เขาหยุดกึกแล้วลอบมองหญิงสาวที่นั่งหลังงุ้มอยู่ทางด้านหลัง นึกขำจนกลั้นไว้แทบไม่อยู่เมื่อนึกถึงกฎที่ตัวเองตั้งไว้
ชายหนุ่มส่งเสียงกระไอกระแอมให้สาวเจ้าได้รู้สึกตัว กานต์แก้วหันไปตามเสียงนั้นก็หน้าตาตื่น รีบยืดตัวตรง
ทันทีที่อคินหย่อนก้นลงนั่ง ป้าพริ้ม แม่บ้านคนเก่าคนแก่ของที่นี่ ก็เปิดสำรับบนโต๊ะ พร้อมกับตักข้าวส่งให้คนทั้งสอง
เมนูตรงหน้าทำให้หญิงสาวรู้สึกลำบากใจ เพราะอาหารแต่ละชนิดมีแต่ของทะเล และที่สำคัญเจ้าตัวแพ้อาหารทะเลอย่างรุนแรง
“แก้วขอไม่ทานได้ไหมคะ”
“ไม่ได้..เธอต้องกิน” เขาว่า แล้วตักกุ้งในชามต้มยำส่งให้หญิงสาว
“กินซะ…ไม่งั้นเธอจะถูกลงโทษ”
กานต์แก้วฝืนกลืนกับข้าวที่ไม่ถูกปากนั้นน้ำตาคลอ แต่ชายหนุ่มคงไม่สังเกตเห็น
ระหว่างการรับประทานอาหารมื้อเย็น จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อคินกดหน้าจอเพื่อดูสายเรียกเข้า และเบอร์โชว์ก็ทำให้ชายหนุ่มต้องวาดคิ้วฉงนฉงาย ก่อนจะแตะปุ่มกดรับ
“มีอะไร”
“แค่โทรหาแค่นี้ต้องใส่อารมณ์ด้วยเหรอคิน” อีกฝ่ายเหน็บใส่ พร้อมกับกระชับเสียงหวานกรอกรูหู
“คืนนี้ถ้าว่างเจอกันสักหน่อยได้ไหมคะ ที่เดิมของเราสองคน”
“แล้วทำไมผมจะต้องไป”
“ก็แล้วแต่นะคะ ไม่ได้บังคับ” สาวเสียงหวานปริศนาวางสายลง อคินชักสีหน้าเข้มอารมณ์เริ่มบูดบึ้ง
“วันนี้เธอทานคนเดียวไปก่อนแล้วกัน ฉันมีธุระ” ว่าแล้วก็ก้าวเท้าฉับๆออกไป
‘ใครกันนะที่มีความสำคัญกับผู้ชายอย่างอคินขนาดนี้ แมลงปีกทรงเสน่ห์อย่างเขา มีหรือที่จะต้องทะยานตามดอมดมกลีบเกสร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน…..’
เสียงหวานที่เล็ดลอดมาจนเจ้าตัวได้ยินแน่ชัดนั้น เข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้งว่าเป็นผู้หญิงที่โทรเข้ามา
ในห้วงความคิดของกานต์แก้วขาดช่วงเพียงแค่นั้น เมื่อรู้สึกว่าร่างกายเหมือนจะชาวาบไปทั่วทุกอณู ไอร้อนผ่าวบนใบหน้าเริ่มกดทับเปลือกตาให้มืดมิดลง อาการวิงเวียนศีรษะที่เริ่มหนักอึ้งเหมือนกับว่าโดนของแข็งอะไรบางอย่างกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง และจากนั้นสติของเธอก็ดับวูบลงไป…..
ฝากนิยายรักอารมณ์ดีสักเรื่องครับ รหัสรักลุ้นวิวาห์อัพตอนใหม่แล้วเน้อ
http://ppantip.com/topic/30478861 ตอนที่1
http://ppantip.com/topic/30495064 ตอนที่2
http://ppantip.com/topic/30522292 ตอนที่3
ติดตามนิยายของนอท์นาก่อนได้ที่
http://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=3463 รหัสรักลุ้นวิวาห์ NC 18+
หรือที่
http://my.dek-d.com/bearguuzaa/writer/view.php?id=956892 ลงที่เว็บเด็กดีปรับบทไม่หวือหวาแล้วครับ
เสียงบ่นอุบตามด้วยอาการเหนื่อยหอบอย่างเห็นได้ชัด อคินฟาดฝ่ามือใส่น้ำอย่างฉุนเฉียว ‘นี่ฉันแพ้ผู้หญิงงั้นเหรอนี่’ หนุ่มทรงเสน่ห์ทอดกายพิง
ขอบสระอย่างเนือยๆ รอยยิ้มหวานที่ลอยเหนือผืนน้ำขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ คล้ายจะเหยียดหยัน
“นี่เธอหลอกฉันงั้นเหรอกานต์แก้ว”
“แก้วหลอกอะไรคุณอคินเหรอคะ”
“ก็ที่ฉัน!!” เขาชี้หน้ากานต์แก้ว แล้วก็ต้องชะงักคำพูดแค่นั้น จะให้บอกต่อหน้าว่า ก็ที่ฉันแพ้เธอก็กระไรอยู่
“ยังไงกฎก็ย่อมต้องเป็นกฎ จริงไหมคะ” กานต์แก้วเน้นคำ แล้วว่ายกลับไปหาน้องชาย
อคินขบฟันกรอดรู้สึกขายหน้าจนอยากแทรกแผ่นดินหนี
“กานต์แก้วเธอนี่ยัยแม่มดชัดๆ” เขาบ่นพึมพำ สะกดสายตาหญิงสาวที่อยู่อีกฟากฝั่งอย่างไม่ละวาง
อคินดันตัวขึ้นมายังขอบสระ ก่อนจะเดินอ้อมไปหาสองพี่น้องที่กำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน
“ขึ้นมาได้แล้ว” คำสั่งประกาศิตแว่วเข้ามา กานต์แก้วจึงพาน้องชายขึ้นจากสระว่ายน้ำ
“เดี๋ยว!แล้วนั่นเธอจะไปไหน”
“ก็จะพาน้องไปเปลี่ยนชุดไงคะ”
“ไม่ต้อง…เดี๋ยวคนของฉันจัดการเอง” อคินบอกเสียงดุ แล้วก้าวฉับๆไปหยิบมือถือข้างเปลโทรหาชลภัทร
ไม่นานนักชลภัทรก็มารับก้องกล้าแล้วขอตัวกลับออกไป ตอนนี้กานต์แก้วอยู่กับอคินสองต่อสอง
“แล้วนี่เธอจะยืนเซ่ออยู่ทำไม….ทำไมไม่ขึ้นไปแต่งตัว”
“ก็แก้วรอคุณอคินสั่งอยู่นี่ไงคะ” หญิงสาวค้อนใส่ แต่ไม่กล้าเน้นเสียงหนัก กลัวจะถูกทำโทษ
อีกฝ่ายที่ยืนจังก้าอวดมัดกล้ามก็อดที่จะกลั้นขำไว้แทบไม่อยู่ เมื่อแลเห็นใบหน้าใสซื่อของกานต์แก้ว
“ฉันอนุญาตให้ไปได้แล้ว” เขาว่า ขยับเท้าเข้าหาหญิงสาว แล้วโอบไหล่บางฉุดให้เดินตาม
กานต์แก้วฝืนรั้งด้วยความเกร็งจนตัวแทบลีบ ต่อเมื่อแหงนสบตากร้าวก็นึกครั่นคร้าม ยอมให้ชายหนุ่มทำตามอำเภอใจ
“เช็ดหัวซะเดี๋ยวจะเป็นหวัด” อคินหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กส่งให้หญิงสาว ที่นั่งหลังงออยู่ปลายเตียง
“แก้วต้องยกมือไหว้ขอบคุณ คุณอคินหรือเปล่าคะ”
“ฮะ…อะไรนะ”
“แก้วถามว่า…แก้วต้องไหว้ขอบคุณ คุณอคินมั้ยคะ”
“นี่เธอตั้งใจจะกวนประสาทฉันงั้นเหรอกานต์แก้ว” เขาว่า แล้วก้าวเท้ายาวๆเข้าหาหญิงสาวทันที
“ปะ เปล่านี่คะแก้วแค่..” คำพูดรวนๆของหญิงสาวเริ่มฟังไม่ได้ศัพท์ เมื่อบุรุษหนุ่มคิ้วเข้มเบียดกายแกร่งเข้าหาพร้อมกับเอามือยันไว้ที่ปลายเตียง
ลมหายใจอุ่นๆโผเข้าปะทะจนเจ้าตัวเย็นชาวาบไปทั่วร่าง มือบางพยายามดันตัวชายหนุ่มให้ออกห่าง แต่นั่นกลับยิ่งทำให้แมลงปีกทรงเสน่ห์เค้นพลังจากกายชาย ถาโถมร่างเพรียวลมของหญิงสาวแน่นขึ้นไปอีก
“คุณอคินคะ”
“อือ…ทำไมเหรอ” เสียงขานรับที่ดังแผ่วเริ่มระที่ต้นคอ กานต์แก้วรู้สึกได้ถึงการรุกล้ำจากริมฝีปากหยักได้รูป สาวเจ้าหลับตาพริ้มพยายามขัดขืน แต่ดูเหมือนร่างกายจะชาวูบและแข็งทื่อจนขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้
“แก้วไม่ได้ทำผิดกฎเลยนะคะ”
อคินชะงักเมื่อนึกถึงคำว่ากฎจากปากของหญิงสาว ความเป็นสุภาพบุรุษของชายหนุ่มยังเผยให้เห็นในแววตาสีน้ำตาล เขาผละออกจากกานต์แก้ว ก้มลงหยิบผ้าขนหนูที่ร่วงพื้นแล้วส่งให้หญิงสาวอีกครั้ง
“เช็ดหัวซะเดี๋ยวจะไม่สบาย” คราวนี้น้ำเสียงของเขาดูอ่อนนุ่มลงอย่างเห็นได้ชัด
“ขอบคุณค่ะ” กานต์แก้วรับผ้ามาจากมือ อคินสบตาหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันหลังออกจากห้องไป
กานต์แก้วถอนหายใจโล่งยาวๆอยู่หลายหนที่รอดพ้นเงื้อมมือพิศวาสอย่างอคินไปได้ ความกดดันที่มีในจิตใจเปรียบเสมือนกำแพงสูงเริ่มทลายลงทีละเล็กละน้อย
อย่างน้อยผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธอในอนาคต ก็มีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่าง กานต์แก้ว
แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับ การวางตัวให้อยู่ในกรอบคำสั่งของชายหนุ่ม เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกทำโทษ กับกฎพิลึกพิลั่นที่ชวนให้วาบหวิวหัวใจยิ่งนัก
กานต์แก้วมานั่งรอที่โต๊ะอาหารตามใบสั่งของชายหนุ่ม ไม่นานนักอคินก็เดินเข้ามา เขาหยุดกึกแล้วลอบมองหญิงสาวที่นั่งหลังงุ้มอยู่ทางด้านหลัง นึกขำจนกลั้นไว้แทบไม่อยู่เมื่อนึกถึงกฎที่ตัวเองตั้งไว้
ชายหนุ่มส่งเสียงกระไอกระแอมให้สาวเจ้าได้รู้สึกตัว กานต์แก้วหันไปตามเสียงนั้นก็หน้าตาตื่น รีบยืดตัวตรง
ทันทีที่อคินหย่อนก้นลงนั่ง ป้าพริ้ม แม่บ้านคนเก่าคนแก่ของที่นี่ ก็เปิดสำรับบนโต๊ะ พร้อมกับตักข้าวส่งให้คนทั้งสอง
เมนูตรงหน้าทำให้หญิงสาวรู้สึกลำบากใจ เพราะอาหารแต่ละชนิดมีแต่ของทะเล และที่สำคัญเจ้าตัวแพ้อาหารทะเลอย่างรุนแรง
“แก้วขอไม่ทานได้ไหมคะ”
“ไม่ได้..เธอต้องกิน” เขาว่า แล้วตักกุ้งในชามต้มยำส่งให้หญิงสาว
“กินซะ…ไม่งั้นเธอจะถูกลงโทษ”
กานต์แก้วฝืนกลืนกับข้าวที่ไม่ถูกปากนั้นน้ำตาคลอ แต่ชายหนุ่มคงไม่สังเกตเห็น
ระหว่างการรับประทานอาหารมื้อเย็น จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อคินกดหน้าจอเพื่อดูสายเรียกเข้า และเบอร์โชว์ก็ทำให้ชายหนุ่มต้องวาดคิ้วฉงนฉงาย ก่อนจะแตะปุ่มกดรับ
“มีอะไร”
“แค่โทรหาแค่นี้ต้องใส่อารมณ์ด้วยเหรอคิน” อีกฝ่ายเหน็บใส่ พร้อมกับกระชับเสียงหวานกรอกรูหู
“คืนนี้ถ้าว่างเจอกันสักหน่อยได้ไหมคะ ที่เดิมของเราสองคน”
“แล้วทำไมผมจะต้องไป”
“ก็แล้วแต่นะคะ ไม่ได้บังคับ” สาวเสียงหวานปริศนาวางสายลง อคินชักสีหน้าเข้มอารมณ์เริ่มบูดบึ้ง
“วันนี้เธอทานคนเดียวไปก่อนแล้วกัน ฉันมีธุระ” ว่าแล้วก็ก้าวเท้าฉับๆออกไป
‘ใครกันนะที่มีความสำคัญกับผู้ชายอย่างอคินขนาดนี้ แมลงปีกทรงเสน่ห์อย่างเขา มีหรือที่จะต้องทะยานตามดอมดมกลีบเกสร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน…..’
เสียงหวานที่เล็ดลอดมาจนเจ้าตัวได้ยินแน่ชัดนั้น เข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้งว่าเป็นผู้หญิงที่โทรเข้ามา
ในห้วงความคิดของกานต์แก้วขาดช่วงเพียงแค่นั้น เมื่อรู้สึกว่าร่างกายเหมือนจะชาวาบไปทั่วทุกอณู ไอร้อนผ่าวบนใบหน้าเริ่มกดทับเปลือกตาให้มืดมิดลง อาการวิงเวียนศีรษะที่เริ่มหนักอึ้งเหมือนกับว่าโดนของแข็งอะไรบางอย่างกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง และจากนั้นสติของเธอก็ดับวูบลงไป…..