ตัดสินใจและลังเลอยู่นานมาก ว่าจะไม่รับงานนี้  ด้วยวัย และสุขภาพ ทำให้ไม่คล่องตัวในการเลี้ยงดู ที่สำคัญเป็นเด็กผู้ชาย คงจะซนน่าดูเราคิดในใจ..แต่เพือนเราขออุ้มเด็ก..หันมาสบตาเรา..แล้วกระซิบบอกเราว่า "เคสนี้..เธอรับไปเถอะนะสงสารเด็ก..ตัวเล็ก จิ๊ดเดียว..ดูตาที่เค้ามองเธอซิ...น่า..ไหวๆๆๆสู้ๆๆๆ"
     ฉันคิดหลายคืน..ในที่สุดก็ตกลงตามนั้น ..ค่าจ้างเรายังไม่ได้ตกลงกันเป็นทางการ..เอาเป็นว่าฉันรับเลี้ยงเด้กชาย ตัวน้อย ซึ่งต่อไปฉันจะตั้งซื่อให้เค้าว่า "ปอยฝ้าย" เพราะอะไรนะเหรอ..ฉันชอบตลกเสียงอิสาน มักบักปอยฝ้าย..พออยู่กับฉันตามลำพังฉันจะเรียกเค้าว่าบักปอยฝ้าย เพราะรู้สึกถูกชะตา..ในแววตาคู่นั้น และรอยยิ้ม..ฉันไม่สนใจพ่อกับแม่เค้าจะคิดยังไง

      ฉันขอพูดถึงครอบครัวนี้ซะหน่อย บริเวณบ้าน มีอยู่ 2 หลังเล็กๆ มีลุงหัวล้าน  คนแก่ (ยายทวด) พ่อปอยฝ้ายทำงานบริษัท แม่ทำงานธนาคารและ.ลูกสาวคนโต (คุณป้าปอยฝ้าย)..นัยว่าเป็นสาวโสด อาจารย์มหาวิทยาลัย..นิสัยชอบกินและก็นอน..อ้วนดำ..กลับมาบ้านเสาร์-อาทิตย์รักหมา