เรื่องของเรื่องก็คือ ไปตัดกระดูกที่แขนมาเลยต้องใส่เฝือกกับที่คล้องแขนไว้ ซึ่งมันก็คือคนแขนหักนั่นแหละค่ะ  เวลาไปไหนมาไหนเลยลำบากและทุกลักทุกเล อยู่พอสมควร เพราะมีมือที่ใช้ได้อยู่ข้างเดียว

สองเหตุการณ์แรก เกิดขึ้นบนรถเมล์
ครั้งแรกนั่งสาย 16 ไปพารากอน เราเองก็พยายามไม่สบตาใคร คือเราเองก็ไม่อยากให้ใครลุกให้ เพราะเกรงใจ เราเองก็ไม่ได้เจ็บอะไรมาก อีกอย่างขึ้นไม่กี่ป้ายเอง พอไหวอยู่ ปรากฎว่ามีผู้ชายคนนึงลุกมาให้เรา ก็อึ้งนิดๆ แต่ก็ไปนั่ง 555 พอลงจากรถเลยวิ่งไปขอบคุณเขา เขาก็โค้งงามๆกลับมาให้

ครั้งที่สองเมื่อเช้า นั่งรถเมล์สายเดิมไป รพ. ป้ายก่อนถึงสยามคนเยอะมาก เราก็ล็อคตัวเองกับเสาตรงบันไดอยู่ พี่ผู้หญิงที่นั่งตรงหน้าเราเค้าลุก แล้วยืนกันที่ไว้ แล้วเรียกเราไปนั่งเลย อันนี้ช็อก และดีใจมาก เพราะตอนนั้นเราไม่ไหวแล้ว เจ็บแขน แล้วก็โค้งให้พี่เค้าไป 1 ที

เหตุการณ์ต่อมาเกิดขึ้นใน BTS เราขึ้นจากสถานีพญาไทลงสยาม เข้ามาข้างใน เราก็ไปยืนตรงกลาง คนจะไม่เยอะมาก ซักพักก็มีน้องนิสิตกระโดดมายืนข้างหน้า แล้วให้เราไปนั่ง น้องคนนี้น่าตาน่ารักมากกก หมวยๆหน่อย แต่เราปฏิเสธไป เผื่อน้องเค้าเหนื่อย แต่ใจสวย ตอนนั้นเรายังไหว ก็ขอบคุณน้องเค้าไป  

ที่ต้องมาตั้งกระทู้เพราะมีอคติมาตลอดว่าสังคมใน กทม. มันช่างโหดร้ายและเห็นแก่ตัว แต่พอจนถึงวันนี้ที่ถอดเฝือก ก็ทำให้ได้ปรับมุมมองดู
ว่าบางทีในซอกมุมของสังคมก็ยังมีมุมดีๆ อีกมากมายเลย สิ่งที่เราเคยคิดไว้มันก็ไม่จริงไปซะทุกอย่าง ในหน้ายักษ์ๆ ยังมียิ้ม
เพราะฉะนั้นเราจะพยายามไม่ตัดสินอะไรส่งเดช แบบเหมารวมอีก



จบแค่นี้ล่ะค่า