เราขอแท็กห้องแป้งด้วยนะคะ เพราะอยากให้คนที่เราเอ่ยถึงมาอ่านเจอบ้าง
นางชอบเข้ามาอ่านห้องแป้ง แต่นางไม่ได้เป็นสมาชิกค่ะ

เครียดค่ะ อยากขอคำปรึกษา ตอนนี้บรรยากาศในครอบครัวเรามาคุมาก
มันน่าเบื่ออ่ะค่ะ บ้านจะไม่ใช่บ้านก็เพราะปัญหาเครียดๆ ที่มันเกิดขึ้นทุกวันนี้

เรื่องของเรื่องคือ น้องชายเรา ยังเรียนไม่จบ เหลืออีกแค่ปีเดียว แต่ดันไปทำผู้หญิงท้อง ตอนเรียนปี 3
ผู้หญิงคนนั้นน่ะ แก่กว่าน้องชายเรา อายุเท่าเรา ตอนรู้ว่าท้องใหม่ๆ เราก็ถามนางนะ ปล่อยให้ท้องทำไม บลาๆ
นางบอกว่าไงรู้มั้ย น่าโมโหมาก นางบอกว่ามันไม่ได้เกิดจากความผิดพลาด มันเกิดจากความรักของคนสองคน
คือนางตั้งใจไง ไอ้น้องก็โง่ไม่รู้จักป้องกันเพราะมั่นใจว่าผู้หญิงกินยาคุมตลอด
เพราะคบกันมา 2 ปีแล้ว ไม่พลาด แม่ก็เตือนให้ระวังเตือนตลอด เพราะหากมีลูกจะยุ่ง สุดท้ายก็พลาด

แล้วผู้หญิงน่ะไม่ทำงาน ตอนนางท้องเรากับแม่ก็พยายามหางานให้นางทำ
นางบอกว่า นางท้องอยู่ไม่อยากไปทำงานนอกบ้านไรงี้ ก็โอเค เรากับแม่ก็ทำอะไรไม่ได้
ก็ถือว่าช่วยน้องก็ให้เงินนางบ้างต่อเดือน แล้วน้องเราทำงานได้ก็ให้นางไว้ ฝากท้องฝากไรแม่เราออกให้หมด

คือไงล่ะ แม่กับพ่อน่ะก็ไม่ได้รวยนะ ฐานะปานกลาง หาเช้ากินค่ำ แต่ก็อยากช่วยลูก มันพลาดมาแล้วทำไงได้
น้องก็อยากจะเรียนต่อ เพราะอย่างน้อยหากได้วุฒิ ป.ตรีมามันก็ยังดีกว่าวุฒิ ม.6

ทีนี่พอเด็กคลอด เมียน้องชายก็เลี้ยงลูกอยู่บ้านนาง กับแม่นางช่วยดูแล มีเรากับแม่กับน้องช่วยส่งเสียค่านมค่าแพมเพิล
ของใช้จำเป็นคือเราทำงานแล้วก็อยากแบ่งเบาแม่ สงสารแม่อ่ะ แม่ทำงานงกๆ ส่งเสียน้องเรียนนะ
เราก็ช่วยส่งด้วย ช่วยค่าใช้จ่ายทางบ้านด้วย พ่อเราก็ทำงานแต่เงินเดือนได้น้อย เป็นรายวัน วันไหนหยุดก็ไม่ได้

แล้วที่นี่ พอหลานเราโตมากแล้วล่ะ 6 เดือนแล้ว พ่อก็เริ่มไม่พอใจที่เมียน้องยังไม่ยอมไปทำงาน
คือแม่เรากับพ่อเราก็ถามนางตลอดว่าเมื่อไหร่จะทำงาน เดี๋ยวจะหาคนจ้างเลี้ยงลูกให้ไรงี้
นางก็บอกว่ายังห่วงลูก ลูกยังเล็ก เลยไม่ไปทำ แต่ค่าใช้จ่ายมันมีทุกวันทุกเดือนไง ส่งเท่าไหร่ก็ไม่พอ
แล้วเรากับพ่อแม่เราก็ต้องรับภาระเยอะมากอ่ะ ก็รู้นะว่ามันหน้าที่ แต่ทำไมไม่ช่วยกันมั่งอะไรแบบนั้น

ทีนี่ พอหลานเรา 10 เดือน นางก็ได้งานทำ ในเมือง พ่อก็เสนอให้มาอยู่ที่บ้าน ที่ห้องน้อง
เอาลูกมาให้พ่อช่วยเลี้ยง นางจะได้ไปทำงานได้ ไม่มีห่วงเพราะพ่อชอบเลี้ยงเด็ก
แต่แกก็เลี้ยงไม่ได้ทุกวันหรอกเพราะต้องไปทำงานไง วันไหนมีงานก็ต้องไปจ้างเพื่อนแกเลี้ยง

ที่นี้นางก็ไปทำงาน น้องเราก็ปิดเทอมก็ทำงาน ตอนเรียนอยู่มันก็ทำงานรับจ็อบหลังเลิกเรียน
ก็แบ่งเงินให้พ่อบ้างที่ช่วยเลี้ยงลูก แต่ค่านมค่าแพมเพิลค่าของใช้หลาน เราก็ยังช่วยแม่อยู่นะ แบ่งเบากันไป

แต่การเลี้ยงเด็กคนนึงน่ะมันไม่สนุกหรอก ต้องคอยดูทั้งวัน พ่อก็แก่ แม่ก็แก่ อายุเยอะแล้ว
ต้องมานั่งดูกระเตงหลาน นางทำงานเข้ากระดึกกระเช้า บางวันไม่กลับบ้าน บางวันก็ไปไหนมาไหนตามใจนาง
หลานน่ะ พ่อแม่เราก็ดูทั้งคืน หลานนอนกับพ่อเรา พ่อต้องร้องเพลงกล่อมเอาเข้านอนตลอด
พ่อกับแม่ต้องเหมือนมีลูกอ่อนอีกครั้งอ่ะ ต้องตื่นกลางดึก ชงนม ซักผ้า คือทำทุกอย่างเหมือนมีลูกอ่อนล่ะ

แล้วปัญหามันก็มาอยู่ที่ พ่อเราเริ่มเหนื่อย กับการที่ เมียน้องและน้องเรา ไม่สนใจลูกเท่าที่ควร
ก็ขนาดหมอนัดไปฉีดยาฉีดวัคซีนยังไม่รู้วันเลย ผิดนัดหลายรอบ แล้วนี่หลานก็ฟันขึ้นล่ะ ไม่มีใครสนใจแปรงฟัน
หรือหาข้อมูลดูแลไร เมียน้องน่ะ ตอนไปทำงานไม่เคยโทรมาถามสักคำว่าลูกอยู่กับพ่อเราเป็นไง ร้องมั้ย กวนมั้ย

บางวันไปไม่เคยกลับบ้าน 3 วัน ไปนอนบ้านแม่นาง เงินเดือนออกเดือนแรกก็ให้แม่นางกับหลานนาง
ไม่สนใจลูกตัวเองอ่ะ ไม่ช่วยค่าจ้างเลี้ยงไม่ช่วยไรทั้งนั้น บอกว่าต้องให้แม่ (เออ คนรักลูกเป็นงี้เหรอ สักแดงแบ่งมาไม่ได้)

แล้วไอ้น้องเราอ่ะ เราอยากจะด่ามันนะ นี่ก็เกิดสงครามกันไปล่ะ ขนาดมันเป็นพ่อคนแล้ว
ถึงมันจะไม่เต็มใจเป็นแต่มันก็เป็นแล้ว มีลูกแล้ว อายุก็เยอะแล้ว มันไม่มีหัวคิด รักสนุกกันไปวันๆ
มันยังห่วงเที่ยว ห่วงเล่น ห่วงเพื่อน มันทำงานก็จริง แต่พอเลิกงาน มันไม่รีบกลับบ้านมาดูลูกมัน

ไม่มาช่วยพ่อเลี้ยงลูกของมัน คือพูดง่ายๆ เอาแต่ไข่ แล้วโยนภาระมาให้พ่อแม่ ทั้งมันทั้งเมียมันล่ะ
เห็นพ่อแม่เราเป็นคนเลี้ยงลูกให้มันรึไง ไหนจะค่าใช้จ่ายลูกมันเรากับแม่ก็เป็นคนจ่ายให้นะ

คือเราโมโหอ่ะ เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง เอากระดูกมาแขวนคอล่ะ เข้าสำนวนนี้เลย

คือพ่อด่ามันเพราะอยากให้มันอ่ะมาช่วยเลี้ยงลูกบ้าง ทั้งน้องทั้งเมียน้อง เวลาเลิกงานให้รีบกลับบ้านมาช่วยเลี้ยงลูก
เพราะพ่อกับแม่ก็มีภาระอื่นต้องทำไม่ใช่มานั่งดูลูกให้ทั้งวัน เช้าก็อยากจะให้รีบตื่นมาช่วยบ้าง
นี่อ่ะตื่นสายตลอด ทั้งเมียทั้งน้อง ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน ทิ้งลูกมันให้พ่อกับแม่เราดู
พ่อต้องตื่นแต่ตีห้าเพราะหลานตื่น แม่อ่ะไปทำงานสายบ่อยเพราะดูหลานนี่ล่ะ  

พ่อโมโหที่มันไม่รับผิดชอบดูแลเท่าที่ควร แล้วก็โมโห ที่แม่เมียน้อง เคยว่าพ่อว่า
ไม่ทำงานไม่มีงานทำก็เลี้ยงไปสิ คนอื่นเขาต้องทำงาน แล้วแม่นางก็ชอบเรียกใช้น้องเรา
ให้ไปขับรถให้ ให้ไปธุระไหนๆ หลังเลิกงาน น้องก็จะกลับมาช่วยพ่อเลี้ยงลูกไม่ได้

คือแม่เล่าให้ฟังเราฉุนมากน่ะโมโห เมิงกล้ามาว่าพ่อกรูงี้ได้ไง ไม่ใช่ขี้ข้ามาคอยรับคำสั่งนะ
(ขออภัยที่หยาบคาย คิดแล้วแค้นอ่ะโมโหมาก)

ที่นี้พ่อก็มาลงที่น้องด่าแรงอ่ะ หาว่าน้องไปคอยรับใช้คนอื่น ไม่สนมาดูพ่อแม่ มาดูลูก (ก็เรื่องจริง)
แทนที่เลิกงานจะรีบกลับมาดูลูก นี่กลับไปสนอย่างอื่นมากกว่าลูกตัวเอง ไรงี้

แล้วมันเกิดเหตุทะเลาะกันแบบนี้ไป 2 รอบแล้ว คือตอนนี้ทั้งพ่อทั้งแม่เครียดมากอ่ะ
พ่อเราอารมณ์ร้าย ด่าแล้วด่าแรง สาดเสียแท้เสีย แบบว่าไม่อยากเลี้ยงไม่อยากส่งเสีย
ด่าไปแบบแรงเลยถึงขั้นไม่ให้น้องเรียน เอาลูกเอาเมียไปไหนก็ไป แกไม่ชอบที่น้องไม่มีความรับผิดชอบ

เป็นพ่อคนแล้วห่วงเที่ยวห่วงเล่น ไม่ชอบใจที่เมียน้องไม่สนใจลูก เวลาวันหยุดหรือว่างงานก็มัวแต่ไปทำอย่างอื่น
เอาเงินไปใช้สุรุ่ยสุร่าย วันก่อนเงินออกเห็นไปดัดผมลอนมาซะสวย แต่ไม่มาช่วยพ่อจ่ายค่าเลี้ยงลูก เวลาไปจ้างเลี้ยง
พ่อกับแม่ต้องเอาเงินที่ได้รายวันน่ะจ่ายไป วันละ 150 -200

แต่พ่อเราน่ะ ไม่ค่อยอยากเอาไปจ้างเลี้ยงเพราะหลานเข้าคนยาก ไม่เอาใคร ร้องงอแง
แล้วแถวนี้มันชนบทคนที่จ้างเรื่องก็ไม่ได้ดูแลดีไร ปล่อยทิ้งปล่อยขว้าง แกเลยเลี้ยงเอง
แล้วเวลาน้องกับเมียว่างงานก็มาช่วยดูบ้างไรงี้ แกหวังแค่นี้อ่ะ
แต่มันสองคน (ขอใช้คำนี้) ก็ไม่เคยทำได้เลย สรุปนี่ลูกใคร ลูกมันไม่ใช่เหรอ
ไม่ใช่ลูกพ่อลูกแม่เรา ถึงจะเป็นหลานก็เถอะ แต่คนเป็นพ่อแม่ที่แท้จริงควรมีเวลาให้ลูกไม่ใช่รึไง

คือปัญหามันเยอะ เราลำดับไม่ถูก แต่เราอยากจะถามว่า ควรทำไงดี วันนี้แม่โทรมาร้องไห้กับเราอีกแล้ว พ่อด่าน้อง
จะไล่ส่งไม่ให้มันเรียนไม่ส่งเสียมันเรียน น้องอ่ะเราก็ช่วยส่ง เสียดายนะหากมันจะไม่ได้เรียน อีกแค่ปีเดียวก็จบแล้ว

แม่ไม่อยากให้พ่อทำแบบนั้นเพราะแม่อยากให้น้องเรียนให้จบ เพื่ออนาคตมัน แต่มันก็เกเรชะมัด
ห่วงแต่เที่ยวแต่เล่น ห่วงแต่เพื่อน อะไรก็ไม่รู้น่าเบื่อน่ะ ทำไมไม่คิดถึงลูก

คือเราอ่ะสงสารพ่อกับแม่ ต้องมานั่งเลี้ยงลูกให้พวกมัน สงสารตัวเองทึ่ต้องส่งเสียทั้งน้อง ทั้งหลาน
ที่ไม่รู้มันจะเรียนได้จบมั้ย คือมันเซ็งนะ และเครียดมากๆ ที่วันๆ ต้องมานั่งฟังแม่บ่น และร้องไห้
เรื่องน้องกับพ่อทะเลาะกัน หรือเรื่องเมียน้อง กับน้องทะเลาะกัน

คือสงสารเด็กตาดำๆที่มันเกิดมาไม่รู้อะไร นี่น่ะเหรอที่อีแม่มันบอกว่าเกิดจากความรัก รักมากสินะ
เราว่ามันเกิดจากความรักสนุกไม่คิดหน้าคิดหลัง และมันเป็นความผิดพลาด หากรักลูกไม่ทำงี้หรอก
เราไม่ได้เป็นแม่คน เราไม่รู้คนเป็นแม่เขาเป็นไง แต่เท่าที่เคยพบมา แม่ที่รักลูกต้องทำได้ดีกว่านี้

ขอเถอะ ผู้ชายทุกคนและผู้หญิงทุกคน ไม่ว่าจะเรียนหรือทำงาน อย่ามีลูกเลย หากไม่พร้อมจะเลี้ยงเขา
อย่าคิดว่าพ่อแม่จะช่วยเราเลี้ยงลูกได้อย่างไม่มีปัญหา มันเหนื่อยมากนะ การเลี้ยงเด็กสักคนเนี่ย
เราเคยไปช่วยพ่อเลี้ยงอยู่ 2 วัน ไข้จะขึ้น มันจะคลานไปทั่วต้องดูตลอดเวลาเลย

หากไม่อยากมีลูกก็ป้องกันซะ อย่ามีลูกเพราะจะเอาเป็นพยานความรักเลย ชีวิตเด็กไม่ใช่ของเล่น
หากมักง่ายและไม่พร้อมจะเป็นพ่อแม่คน ก็ไม่ต้องปล่อยให้ท้อง ยาคุมมีก็กินกันไป ถุงยางมีก็ใส่กันซะ
อย่าคิดว่าลูกมันจะมาเติมเต็มครอบครัว มันเติมไม่เต็มหรอกหากคนที่คิดจะเป็นพ่อแม่มันทำตัวไม่สมบทบาท

เบื่อมาก พอไข่ทิ้งแล้ว ออกมาเป็นตัวแล้ว ก็เปิดก้นแน้บไปกันคนละทิศละทาง
ปล่อยให้พ่อแม่ ตายาย หรือคนแก่ๆ ที่บ้านนั่นแหละ เลี้ยง โยนภาระไปให้เขา

เขารับปากว่าช่วยดูได้ แต่ไม่ได้หมายถึงตลอดเวลานาที หากมีเวลาก็กรุณากลับมาช่วยเลี้ยงมาดูแลกันเองมั่ง
ลูกพวกแกสองคนนะ ไม่ใช่ลูกพ่อแม่ฉันที่อยากจะให้เกิดมา


โมโหค่ะ สติแตกแล้วเรา ใครก็ได้มาช่วยให้คำแนะนำ มาช่วยเตือนสติ
มาช่วยชี้ทางสว่างให้ทีเถอะ จะเอายังไงกับเคสนี้ และกรณีแบบนี้ดีคะ

ขอบคุณและขอโทษที่เราอาจพูดไม่ดีค่ะ เรายอมรับเขียนตามอารมณ์จริงๆ