เรื่องมีอยู่ว่า สมัยประถม จขกท. มักจะทะเลาะกับเพื่อนๆ ในห้องเรียนบ่อยครั้ง

ด้วยความที่เป็นคนขี้รำคาญ มักจะเหวี่ยงวีนอะไรอยู่เสมอถ้ามันไม่สบอารมณ์

จนเพื่อนๆ ไม่อยากเล่นด้วย ไม่อยากคุยด้วย ถามว่าเราเจอรุนเเรงเเค่ไหน หลังจากนั้นก็เกิดการเเกล้งกันในห้องเรียน
เช่นว่า เอาหนังสือเรียนไปซ่อน สมุดการบ้านหาย โยนกล่องดินสอจขกท. ออกนอกหน้าต่าง เเล้วก็เเบ่งกลุ่มชัดเจนเลยว่า
ถ้าคบ จขกท. จะไม่คุยด้วยนะ อย่างนั้นอย่างนี้

ถึงขั้นว่า เเม่ของ จขกท. มาพบคุณครูประจำชั้นเพื่อเเก้ไขเรื่องนี้ เเต่สรุป ไม่สามารถเเก้ไขอะไรได้เลย จนเรียนจบไปด้วยความรู้สึกไม่ดีเลยกับการมีเพื่อน เลือกที่จะลืมๆ เพื่อนไปหมดเลย ไม่สนใจ ไม่ยุ่ง

เวลาผ่านไป จขกท. เรียนจบจากโรงเรียนเเห่งนั้น เข้ามัธยม ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรทำนองนี้อีกเเล้ว เเต่ถ้าเจอเพื่อนสมัยประถมมาทักทาย หรือผ่านมาเจอ อะไรเเบบนี้ปุ๊บ จะรู้สึกอยากเฟดตัวออกจากตรงนั้นทันที เเละกลายเป็นว่า "ลืม" ไปได้จริงๆ ว่าเคยมีเพื่อนชื่อนี้ ชื่อนั้น เคยเรียนห้องเดียวกันนะ อะไรงี้

จำอะไรไม่ได้เลย
จำได้เเค่ว่า ช่วงประถมไม่มีอะไรเลย ผ่านมาเฉยๆ เหมือนเป็นความทรงจำจางๆ - -





จนตอนนี้เข้ามหาลัย จะขึ้นปีสี่เเล้ว จู่ๆ ก็เจอเพื่อนสมัยประถมในเฟสบุ๊ค
ตอนเเรกนึกไม่ออกจริงๆ ว่าใคร จนเพื่อนทักว่า จำเราได้มั้ย เราชื่อ..... เราคิดถึงเธอนะ คุยกันอีกนะ
เเล้วก็จับลากเข้ากลุ่มรวมเพื่อนสมัยประถมซะ ;w;

ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดี
เพื่อนก็มาทักทายกัน ถามเราตลอดว่าจำได้มั้ยอะไรยังไง
กลายเป็นว่า "เราจำไม่ได้" - -;
เเถมบางทียังรู้สึกสยองด้วย จะโดนเเกล้งอะไรอีกมั้ยน้ออออ


ถ้าเป็นพวกคุณที่เข้ามาอ่านกระทู้ของเรา
จะทำยังไงคะ
เราจะเเก้ไขความรู้สึกเเย่ๆ ในใจยังไง
เเล้วเราควรจะกลับไปคบกับเพื่อนๆ สมัยประถมอีกมั้ย

- -;
ปัญหามันอาจจะฟังดูตลก
เเต่อยากบอกให้ทราบว่า

ความฝังใจในวัยเด็ก ส่งผลได้ถึงตอนโตนะ ... อย่างน้อยก็เราคนนึงล่ะ