.
.                สองมือล้วงกระเป๋า             อีกสองเท้าก้าวขึ้นมา
                  รถเมล์สายหกห้า               แลมองหาได้ที่นั่ง
                  พลันยินเสียกึกก้อง               โกนร้องขายยาหม่องดัง
                  บอกกล่าวให้เราฟัง               ทาถูนวดถ้าปวดทำ
                  อีกเสียงหนึ่งพร่ำบ่น              แปลกพิกลเสียงสูงต่ำ
                  ส่งเสียง งึมงำงำ                   เอ๊ะฟังคำภาษาไร
                  หายใจดังฟืดฟาด                 เหมือนเหนื่อยจัดแทบขาดใจ
                  ฟังแล้วเหนื่อยแทนได้            เขาทำไรไม่รู้ซี
                  แล้วฉันเกือบลุกยืน               เขาข่มขืนฉันอยู่นี่
                  ใครก็ได้ให้ช่วยที                  จัดการคนขับกับกระเป๋า
       
   
              เคยไหมคะที่เราขึ้นรถเมล์แล้วเราต้องทนฟังโฆษณาบ้าเลือด เช่นยาหม่องน้ำ
ตราลิงถือลูกท้อ  ทาถู  ทาถู เป็นประจำแก้ปวดเมื่อย ไม่ว่าจะขึ้นรถ ลงเรือ ไปเหนือ ล่องใต้
ตามด้วยเพลงที่นักร้องวัยรุ่นสมัยนี้ชอบร้อง และหายใจฟืดฟาดอยู่ในแผ่น เหมือนกับคน
ที่กำลังวิ่งมาถึงก็จับไมค์ร้องกันเลยยังไงยังงั้น นั่นเพราะเค้าไม่ได้ฝึกการหายใจ พอหายใจไม่ทัน
ก็หายใจมันอยู่ในไมค์นั่นแหละ มันจึงออกมาฟืดฟาดแบบนั้น

       
                ร้องเพลงก็เหมือนคนบ่นอะไรงึมงำอยู่ในลำคอ จึงเหมือนกับบ่นแบบมีตัวโน๊ต
สำเนียงก็ออกไปทางฝรั่ง ออกเสียงแบบมี ch เช่น ฉัน ก็เป็น ช้าน
                นี่แหละที่จะเล่าให้ฟังว่าอเวราโดนข่มขืนโดยคนขับกับกระเป๋ารถเมล์ช่วยกันเปิดเพลง
พวกนี้ให้ฟัง ก็ฟังแบบไม่เต็มใจ ไม่อยากฟัง ฟังแล้วทรมานมาก ใช่แล้ว ก็โดนข่มขืนไง ข่มขืนทางรูหูค่ะ
                นักร้องยุคใหม่ที่โอเคก็มีนะคะ แต่ไม่รู้จัก เพียงแต่ว่าฟังแล้วอืม เพราะเหมือนกัน