ขอมาบ่นหน่อยค่ะ เพิ่งลาออกจากงาน เดินออกจากที่ทำงานมาตะกี้ ข้าวของยังไม่ได้เก็บเลย นเดิมเป็นโรคซึมเศร้า(ไบโพลาร์)มานานแล้ว ทำงานที่ไหนไม่ได้นาน ส่วนตัวเป็นคนพูดไปเรื่อยใครพูดด้วยก็พูดใครไม่พูดก็พยายามไม่ยุ่งด้วย บางทีเวลาเศร้ามากๆ ก็จะไม่คุยกะใครนั่งหาอะไรทำไปคนเดียว
พ่อแม่ เดิมทีไม่อยากให้ไปทำงานนอกบ้าน กลัวเราจิตตก แล้วมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน ทุกครั้งที่มีปัญหาเราก็จะจำไว้เป็นบทเรียน ว่าจะไม่ทำอีก แต่ไม่รู้เพราะดวงเจอแต่คนประเภทน่าปวดหัวรึเปล่า
เรามีปัญหาเรื่องการติดต่อ การประสานงาน มีปัญหาในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ซึ่งเราทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้เพราะเป็นซึมเศร้าทำให้คิดอะไรไม่ค่อยออกรึเปล่า หรือนิสัยส่วนตัวก็ไม่รู้
เราก็ไม่ได้อยากทำงานนี้เท่าไหร่ เพราะแค่ปัญหาของเราอย่างเดียว เจ้านายเราก็บ่นหูชา จนเราไม่อยากไปทำงานแล้ว
แล้วไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นในนั้น เจ้านายก็มาโทษเราทุกที โดนอยู่คนเดียว เจ้านายว่าไปถามอีก2คนแล้ว 2คนนั้นบอกไม่รู้เรื่อง เราเป็นคนทำ ซึ่งเราปกติก็ไม่ได้ยุ่งกะใคร อยู่ของเราไปวันๆ ตอนเช้ามาทำงาน ไม่มีอะไรทำก็เล่นเน็ตไป ซื้อของมากินเอง เลิกงานก็กลับบ้าน ไม่ได้ยุ่งอะไรสักอย่างกะของในร้าน พอเราบอกว่าเราไม่รู้เรื่อง เค้าก็มาโมโหใส่เราว่าทำไมเราอยู่ทั้งวันเราไม่รู้เรื่อง 2คนนั้นไม่รู้เรื่อง แล้วมาถามเรา แล้วเราตอบไม่รู้เค้าจะไว้ใจเราได้ไหม ตวาดใส่เราซะงั้น
ไม่อยากรู้อะ รู้แล้วปัญหาเยอะ นี่ขนาดเราไม่เคยฟ้องอะไรใคร เจ้านายถามว่าใครทำ เราก็ไม่ได้บอกชื่อใครไป ทนฟังเจ้านายด่าอยู่คนเดียว
เพื่อนร่วมงานยังเกลียดเรา หาว่าเราไปฟ้องเจ้านาย เพื่อนร่วมงานไม่เคยพูดด้วย เวลาเจ้านายสั่งเรามาให้เราทำอะไร พอเราเห็นเค้าทำไม่ถูกเราก็บอกเค้า เพราะมันอยู่ในงานที่เราได้รับมอบหมาย เพื่อนร่วมงานก็จะย้อนใส่หน้าเรา ถ้าอยากให้เค้าทำอะไรก็ให้เราไปคุยกะเจ้านายเอง คือเราไม่เข้าใจอะ อะไรก็เราอยู่คนเดียว คนนึงก็หูทวนลม อีกคนก็ย้อนเราตลอดเวลา เบื่อมาก
เราคิดมานานพักใหญ่แล้วว่าเราไม่อยากทำงานที่นี่แล้ว แต่เราก็คิดว่า ความผิดผลาดมันเกิดที่ตัวเรา เพราะเราประสานงานไม่ดี เราเลยโดนเจ้านายด่า แล้วเราก็เครียดเพื่อนร่วมงานมาก มันไม่มีความสุขเลย
เราทำงานเรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ใช้แรงงานไปแล้ว สมองไม่มี เพราะไม่รู้อะไรสักอย่างเลย เจ้านายจะไปไหนก็ไม่บอก ถามก็ไม่ยอมตอบ ใครจะเข้ามาทำแทนก็ไม่รู้ บางวันคนที่อยู่เวรก็งี่เง่าใส่ ถ้าเราไม่รู้ตารางทำงานของเจ้านาย เราจะประสานงานยังไง ลูกค้าก็มาแวดใส่
ส่วนงานที่ต้องทำ เราทำคนเดียวไม่ไหว ให้เรายกของที่หนักกว่าตัวเราเดินไปเดินมา คนเดียว ทุกวัน ถ้ามันลากได้ ดันได้ไม่เครียดหรอก นี่ขนาดเราทำทุกวันจนหลังหยอกต้องไปหาหมอ เจ้านายเรายังไม่สนใจเลย เราขอให้เพือนร่วมงาน(ผู้ชายคนนั้นอ่ะ)มาช่วยได้ไหม เจ้านายเราบอกว่าไม่ได้ คือเราไม่รู้ว่า ถ้าจากวันนั้นถ้าเราทำได้ จนถึงเดือนหน้า ร่างกายเราจะเหลือกี่เปอร์เซ็น หายใจแล้วเจ็บไปหมดทั้งตัว แล้วมันจะมีสิ่งที่เราต้องยกหนักกว่านี้อีกไหมที่เราต้องทำคนเดียว
เราไม่ได้อยากมีปัญหากับใครเลย บางทีเราทำไม่ไหวเราขอให้เพื่อนร่วมงานช่วย เค้าก็บอกว่าเค้าทำไม่ไหวหรอก เค้าไม่มีแรง แล้วมันก็ไม่ใช่หน้าที่เค้า ทำไมเค้าต้องทำ (ผู้ชายรุ่นพ่อตัวใหญ่ยักษ์กว่าเรา3เท่า) เค้ายกไม่ได้ แล้วคิดว่าผู้หญิงตัวกระจิ๊ดนึงจะทำได้เหรอ คือยกอยู่3วันอะ กลายเป็นว่า ของอย่างอื่นเบาๆที่เคยยกได้ชิวๆ กลายเป็นไม่ชิวแล้ว มันดูหนักไปหมดทุกอย่างเลย ล้าไปทั้งตัว
เจ้านายให้ย้ายมานอนที่ทำงาน แต่เพื่อนร่วมห้องนี่สุดจะทน เราเข้างาน9โมง เจ๊แกเข้างาน11โมง แต่แกตั้งนาฬิกาตั้งแต่6โมงเช้า แทบจะทุก10นาที แล้วเจ๊แกก็ไม่เคยตื่นมาปิดนาฬิกาเลย เราเป็นคนนอนยากตื่นง่าย แค่เสียงติ๊ดแรกเบาๆเราก็ตื่นแล้ว นี่มันดังจน9โมงเข้าเลย เราก็คุยแล้วนะว่าถ้ากลัวไม่ตื่นให้เราปลุกให้ไหม แต่แกก็หูทวนลมใส่ คือ เรายอมเลิกงงานดึกแล้วกลับไปนอนบ้านดีกว่ามานั่งหัวเสียกับเรื่องไร้สาระ เหมือนเจ้านายเค้าก็ไม่ค่อยพอใจเรา ว่าเออมีห้องให้พัก
ดันกลับบ้าน คือเราก็ไม่อยากพูดว่า เพื่อนร่วมห้องแบบนี้ ปล่อยกูกลับบ้านเหอะ
เราเสียใจมากเลย เราไม่ได้อยากออกนะแต่เราทนไม่ไหวแล้ว
เจ้านายบอกว่า เฮ้ยนี่มันหลายเรื่องแล้วนะ คือเราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องประสานงานอย่างเดียวแล้วหล่ะ เราว่าแกเอาทุกเรื่องที่แกด่าเรา มารวมกัน
คือเราก็หลายเรื่องเหมือนกันนะ เราก็เบื่อก็หงุดหงิดเป็นเหมือนกัน
คือเราอุส่าห์พูดดีด้วยว่าเออเราอาจลาออก แกก็บอกว่างั้นออกไปวันนี้เลย เออไล่ เราก็ออกเหมือนกันแหละ เจ็บตัวฟรีมาหลายทีและ
เสียใจไม่รู้ว่า เป็นเพราะซึมเศร้าทำให้คิดเยอะ คิดซ้ำวนเวียนไม่จบ เครียดแล้วแก้ปัญหาที่ตัวเองไม่ได้ จนทำให้งานพังแน่
พ่อแม่ก็เข้าใจนะ ก็ไม่ได้ว่าอะไร พี่ชายก็ถามว่าจะร้องไห้ทำไม ลาออกมาแล้ว เสียใจที่โดนเจ้านายตำหนิ และเสียใจที่เราไม่เก่งอะไรสักอย่าง
เสียใจที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้
เราแค่สงสัยนิดหน่อย เพื่อนร่วมงานบ้าเป็นบางเวลา ชอบมาบ้าใส่เรา ไม่พอใจอะไรก็ด่าเรา พอเราไม่ยอมบ้างคนอื่นก็มองว่าเราคิดมาก นิสัยไม่ดีไม่ให้อภัยคนป่วย แล้วก็ไม่คุยกะเรา ทั้งที่ตัวเราอะประวัติเหมือนพี่คนนั้นเลย อดีตเคยเจอเรื่องแย่ๆมาเหมือนกัน แค่เราดูปกติกว่า เราก็ชอบพูดคนเดียว แล้วเราก็จิตตกมากกว่า เงียบมากกว่า แต่คนรอบข้างไม่ชอบเรา
เจ้านายบอกว่า การที่ให้เค้ามาทำงานที่นี่อาจทำให้เค้าเครียด จนอาการกำเริบ
เราก็อยากบอกเหมือนกัน ว่าเราก็ป่วยหนักพอๆกับพี่เค้าน่ะแหล่ะ เพียงแต่เราไม่ได้แสดงออกมาเป็นคำพูดหรือสีหน้า แต่ในใจเราแตกสลายไปแล้ว
เราเบื่อที่ตัวเองเป็นพวกล้มเหลวในชีวิต เมื่อเดือนมีนาคมเราก็ลาออกจากที่ทำงานมาทีนึง แล้วกินยาฆ่าตัวตาย แต่มันเป็นเหมือนอาการของโรคอะ ไบโพลาร์ มันสวิตไปมา ฆ่าตัวตายได้ ก็เริงร่าสุดๆได้
เราอยากเจอนักจิตบำบัด แต่ไม่ว่างเจอเลย ทำงานทุกวัน ตอนนี้อยากเจอก็อายหมออะ ลาออกจากงานมากี่ครั้งแล้วไม่รู้ เครียดกินยาฆ่าตัวตายมาหลายที จนที่บ้านทำใจแล้ว
บางทีเราก็คิดอยากนั่งรถไปตายไกลๆ ไปนั่งร้องไห้ให้หายบ้า
ชีวิตไร้อนาคตจริงๆ
ตัดสินใจลาออก (ไม่รู้เพราะซึมเศร้าหรือเพราะไม่อยากทำ)เสียใจมาก ทำอย่างไรดี
พ่อแม่ เดิมทีไม่อยากให้ไปทำงานนอกบ้าน กลัวเราจิตตก แล้วมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน ทุกครั้งที่มีปัญหาเราก็จะจำไว้เป็นบทเรียน ว่าจะไม่ทำอีก แต่ไม่รู้เพราะดวงเจอแต่คนประเภทน่าปวดหัวรึเปล่า
เรามีปัญหาเรื่องการติดต่อ การประสานงาน มีปัญหาในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ซึ่งเราทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้เพราะเป็นซึมเศร้าทำให้คิดอะไรไม่ค่อยออกรึเปล่า หรือนิสัยส่วนตัวก็ไม่รู้
เราก็ไม่ได้อยากทำงานนี้เท่าไหร่ เพราะแค่ปัญหาของเราอย่างเดียว เจ้านายเราก็บ่นหูชา จนเราไม่อยากไปทำงานแล้ว
แล้วไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นในนั้น เจ้านายก็มาโทษเราทุกที โดนอยู่คนเดียว เจ้านายว่าไปถามอีก2คนแล้ว 2คนนั้นบอกไม่รู้เรื่อง เราเป็นคนทำ ซึ่งเราปกติก็ไม่ได้ยุ่งกะใคร อยู่ของเราไปวันๆ ตอนเช้ามาทำงาน ไม่มีอะไรทำก็เล่นเน็ตไป ซื้อของมากินเอง เลิกงานก็กลับบ้าน ไม่ได้ยุ่งอะไรสักอย่างกะของในร้าน พอเราบอกว่าเราไม่รู้เรื่อง เค้าก็มาโมโหใส่เราว่าทำไมเราอยู่ทั้งวันเราไม่รู้เรื่อง 2คนนั้นไม่รู้เรื่อง แล้วมาถามเรา แล้วเราตอบไม่รู้เค้าจะไว้ใจเราได้ไหม ตวาดใส่เราซะงั้น
ไม่อยากรู้อะ รู้แล้วปัญหาเยอะ นี่ขนาดเราไม่เคยฟ้องอะไรใคร เจ้านายถามว่าใครทำ เราก็ไม่ได้บอกชื่อใครไป ทนฟังเจ้านายด่าอยู่คนเดียว
เพื่อนร่วมงานยังเกลียดเรา หาว่าเราไปฟ้องเจ้านาย เพื่อนร่วมงานไม่เคยพูดด้วย เวลาเจ้านายสั่งเรามาให้เราทำอะไร พอเราเห็นเค้าทำไม่ถูกเราก็บอกเค้า เพราะมันอยู่ในงานที่เราได้รับมอบหมาย เพื่อนร่วมงานก็จะย้อนใส่หน้าเรา ถ้าอยากให้เค้าทำอะไรก็ให้เราไปคุยกะเจ้านายเอง คือเราไม่เข้าใจอะ อะไรก็เราอยู่คนเดียว คนนึงก็หูทวนลม อีกคนก็ย้อนเราตลอดเวลา เบื่อมาก
เราคิดมานานพักใหญ่แล้วว่าเราไม่อยากทำงานที่นี่แล้ว แต่เราก็คิดว่า ความผิดผลาดมันเกิดที่ตัวเรา เพราะเราประสานงานไม่ดี เราเลยโดนเจ้านายด่า แล้วเราก็เครียดเพื่อนร่วมงานมาก มันไม่มีความสุขเลย
เราทำงานเรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ใช้แรงงานไปแล้ว สมองไม่มี เพราะไม่รู้อะไรสักอย่างเลย เจ้านายจะไปไหนก็ไม่บอก ถามก็ไม่ยอมตอบ ใครจะเข้ามาทำแทนก็ไม่รู้ บางวันคนที่อยู่เวรก็งี่เง่าใส่ ถ้าเราไม่รู้ตารางทำงานของเจ้านาย เราจะประสานงานยังไง ลูกค้าก็มาแวดใส่
ส่วนงานที่ต้องทำ เราทำคนเดียวไม่ไหว ให้เรายกของที่หนักกว่าตัวเราเดินไปเดินมา คนเดียว ทุกวัน ถ้ามันลากได้ ดันได้ไม่เครียดหรอก นี่ขนาดเราทำทุกวันจนหลังหยอกต้องไปหาหมอ เจ้านายเรายังไม่สนใจเลย เราขอให้เพือนร่วมงาน(ผู้ชายคนนั้นอ่ะ)มาช่วยได้ไหม เจ้านายเราบอกว่าไม่ได้ คือเราไม่รู้ว่า ถ้าจากวันนั้นถ้าเราทำได้ จนถึงเดือนหน้า ร่างกายเราจะเหลือกี่เปอร์เซ็น หายใจแล้วเจ็บไปหมดทั้งตัว แล้วมันจะมีสิ่งที่เราต้องยกหนักกว่านี้อีกไหมที่เราต้องทำคนเดียว
เราไม่ได้อยากมีปัญหากับใครเลย บางทีเราทำไม่ไหวเราขอให้เพื่อนร่วมงานช่วย เค้าก็บอกว่าเค้าทำไม่ไหวหรอก เค้าไม่มีแรง แล้วมันก็ไม่ใช่หน้าที่เค้า ทำไมเค้าต้องทำ (ผู้ชายรุ่นพ่อตัวใหญ่ยักษ์กว่าเรา3เท่า) เค้ายกไม่ได้ แล้วคิดว่าผู้หญิงตัวกระจิ๊ดนึงจะทำได้เหรอ คือยกอยู่3วันอะ กลายเป็นว่า ของอย่างอื่นเบาๆที่เคยยกได้ชิวๆ กลายเป็นไม่ชิวแล้ว มันดูหนักไปหมดทุกอย่างเลย ล้าไปทั้งตัว
เจ้านายให้ย้ายมานอนที่ทำงาน แต่เพื่อนร่วมห้องนี่สุดจะทน เราเข้างาน9โมง เจ๊แกเข้างาน11โมง แต่แกตั้งนาฬิกาตั้งแต่6โมงเช้า แทบจะทุก10นาที แล้วเจ๊แกก็ไม่เคยตื่นมาปิดนาฬิกาเลย เราเป็นคนนอนยากตื่นง่าย แค่เสียงติ๊ดแรกเบาๆเราก็ตื่นแล้ว นี่มันดังจน9โมงเข้าเลย เราก็คุยแล้วนะว่าถ้ากลัวไม่ตื่นให้เราปลุกให้ไหม แต่แกก็หูทวนลมใส่ คือ เรายอมเลิกงงานดึกแล้วกลับไปนอนบ้านดีกว่ามานั่งหัวเสียกับเรื่องไร้สาระ เหมือนเจ้านายเค้าก็ไม่ค่อยพอใจเรา ว่าเออมีห้องให้พักดันกลับบ้าน คือเราก็ไม่อยากพูดว่า เพื่อนร่วมห้องแบบนี้ ปล่อยกูกลับบ้านเหอะ
เราเสียใจมากเลย เราไม่ได้อยากออกนะแต่เราทนไม่ไหวแล้ว
เจ้านายบอกว่า เฮ้ยนี่มันหลายเรื่องแล้วนะ คือเราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องประสานงานอย่างเดียวแล้วหล่ะ เราว่าแกเอาทุกเรื่องที่แกด่าเรา มารวมกัน
คือเราก็หลายเรื่องเหมือนกันนะ เราก็เบื่อก็หงุดหงิดเป็นเหมือนกัน
คือเราอุส่าห์พูดดีด้วยว่าเออเราอาจลาออก แกก็บอกว่างั้นออกไปวันนี้เลย เออไล่ เราก็ออกเหมือนกันแหละ เจ็บตัวฟรีมาหลายทีและ
เสียใจไม่รู้ว่า เป็นเพราะซึมเศร้าทำให้คิดเยอะ คิดซ้ำวนเวียนไม่จบ เครียดแล้วแก้ปัญหาที่ตัวเองไม่ได้ จนทำให้งานพังแน่
พ่อแม่ก็เข้าใจนะ ก็ไม่ได้ว่าอะไร พี่ชายก็ถามว่าจะร้องไห้ทำไม ลาออกมาแล้ว เสียใจที่โดนเจ้านายตำหนิ และเสียใจที่เราไม่เก่งอะไรสักอย่าง
เสียใจที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้
เราแค่สงสัยนิดหน่อย เพื่อนร่วมงานบ้าเป็นบางเวลา ชอบมาบ้าใส่เรา ไม่พอใจอะไรก็ด่าเรา พอเราไม่ยอมบ้างคนอื่นก็มองว่าเราคิดมาก นิสัยไม่ดีไม่ให้อภัยคนป่วย แล้วก็ไม่คุยกะเรา ทั้งที่ตัวเราอะประวัติเหมือนพี่คนนั้นเลย อดีตเคยเจอเรื่องแย่ๆมาเหมือนกัน แค่เราดูปกติกว่า เราก็ชอบพูดคนเดียว แล้วเราก็จิตตกมากกว่า เงียบมากกว่า แต่คนรอบข้างไม่ชอบเรา
เจ้านายบอกว่า การที่ให้เค้ามาทำงานที่นี่อาจทำให้เค้าเครียด จนอาการกำเริบ
เราก็อยากบอกเหมือนกัน ว่าเราก็ป่วยหนักพอๆกับพี่เค้าน่ะแหล่ะ เพียงแต่เราไม่ได้แสดงออกมาเป็นคำพูดหรือสีหน้า แต่ในใจเราแตกสลายไปแล้ว
เราเบื่อที่ตัวเองเป็นพวกล้มเหลวในชีวิต เมื่อเดือนมีนาคมเราก็ลาออกจากที่ทำงานมาทีนึง แล้วกินยาฆ่าตัวตาย แต่มันเป็นเหมือนอาการของโรคอะ ไบโพลาร์ มันสวิตไปมา ฆ่าตัวตายได้ ก็เริงร่าสุดๆได้
เราอยากเจอนักจิตบำบัด แต่ไม่ว่างเจอเลย ทำงานทุกวัน ตอนนี้อยากเจอก็อายหมออะ ลาออกจากงานมากี่ครั้งแล้วไม่รู้ เครียดกินยาฆ่าตัวตายมาหลายที จนที่บ้านทำใจแล้ว
บางทีเราก็คิดอยากนั่งรถไปตายไกลๆ ไปนั่งร้องไห้ให้หายบ้า
ชีวิตไร้อนาคตจริงๆ