จากประสบการณ์จริงนะ

เลิกกับพ่อของลูก  ตอนลูก 2 ขวบเศษ
แต่ด้วยความที่  เป็นคนทำงาน ตั้งแต่ก่อนแต่งงาน และไม่เคยคิดแต่งงานเพื่อหาคนเลี้ยง
หลังแต่งงานก็ทำงาน ปล่อยให้มีลูกก็เพราะคิดว่า เลี้ยงลูกได้
ดังนั้น  เมื่อพ่อของลูก มันไม่เป็นสามีที่ดี ไม่เป็นพ่อที่ดี  จะมีไปทำไม

และเพราะความมั่นใจ ที่ว่าตัวเองสามารถเลี้ยงตัวเองและเลี้ยงลูกได้
การตัดสินใจเลิก  มันจึงไม่ได้น่ากลัวสำหรับฉันเลย
และฉันก็ไม่เคยคิดจะพึ่งพาอาศัยใคร  ฉันมีสมอง มีสองมือสองเท้าครบ
สุนัขตัวเมีย  มันยังเลี้ยงลูกมันให้โตได้  เราเป็นคนทำไมจะเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ได้

ตราบใดที่ทั้งสมองและสองมือสองเท้ายังใช้การได้
เรื่องอดตายมันไม่มีทางหรอก  แต่ก็ต้องยอมรับกับสภาพ
และศักยภาพของตัวเอง  ว่า สามารถทำได้แค่ไหน
ไม่ใช่มีศักยภาพแค่นี้  แค่เช่าห้องเล็กๆ อยู่ได้
แต่ดันตะเกียกตะกายจะไปอยู่ปราสาทราชมนเฑียร
ลูกควรเรียนโรงเรียนวัด  แต่ดันตะกายส่งเข้าโรงเรียนอินเตอร์

ทุกคนอยากมีชีวิตที่ดี มีความเป็นอยู่ที่สุขสบายด้วยกันทั้งนั้น
แต่มันก็ต้องดูความสามารถ และยอมรับตัวเองด้วย

ฉันเลี้ยงลูกคนเดียว 10 กว่าปีมาแล้ว
เพราะมันเป็นหน้าที่ของฉัน  เมื่อลูกเป็นลูกของฉันแล้วทำไมต้องไปถามเอาความรับผิดชอบ
จากคนที่เป็นแค่คนที่ช่วยฉันทำลูก  

ปัญหาที่ผู้หญิงหลายคน  ไม่ยอมเลิกกับผู้ชายถึงแม้จะเลวแค่ไหน
นั่นคือ กลัวความลำบาก  จนลืมไปว่า จริงๆ แล้ว  การมีสามีเลวๆ กับการเลี้ยงลูกคนเดียว
อย่างไหนกันแน่  ที่แย่กว่ากัน