ครั้งหนึ่ง ไปงานเลี้ยงรุ่น  ได้นั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนสองคน   คนหนึ่งเป็นนายอำเภอ  อีกคนเป็นผู้กำกับฯ
ในช่วงหนึ่งของการสนทนา   เพื่อนที่เป็นผู้กำกับได้พูดว่า  เกิดเป็นคน  จะทำอะไรก็ทำไป  ขอเพียงอย่าทำผิดกฎหมายก็เป็นพอ

แต่ส่วนใหญ่ที่คนติดคุก  ก็มักจะเป็นเพราะไม่รู้กฎหมาย  คิดว่าคนอื่นทำได้ ตนเองก็ต้องทำได้เหมือนกัน
กว่าจะจบคดี  ทั้งเสียเงิน  เสียเวลา  เสียอิสรภาพไปมากมาย  ชีวิตยุ่งยากไปหมด  อย่างที่คนจีนบอกว่า  กินขี้หมา ดีกว่าค้าความ

ส่วนนายอำเภอก็บอกว่า  สองสิ่งที่อย่าไปแตะต้องเด็ดขาด  หากไม่อยากให้ชีวิตเดือดร้อน  คืออย่าหมิ่นศาลกับหมิ่นสถาบันกษัตริย์
เพราะมันเกี่ยวข้องกับความมั่นคงของชาติ   และไอ้พวกลัทธิอุบาทว์ก็ชอบทำเสียด้วย

ใส่ร้ายให้คนเห็นว่าศาลไม่ยุติธรรม   ใส่ร้ายหาว่าสถาบันลำเอียง  เพื่อนำไปสู่ความขัดแย้ง หวังเปลี่ยนแปลงโครงสร้างการปกครองของประเทศ  ให้เป็นไปตามที่ตัวเองต้องการ  ซึ่งคนซื่อๆมักตกเป็นเหยื่อการโฆษณาชวนเชื่อเอาง่ายๆ

ในสมัยก่อนจึงต้องคุมเข้มเรื่องสื่อ  เพราะคนส่วนใหญ่ไม่มีภูมิคุ้มกันด้านการวิเคราะห์ข่าวสารได้ดีพอ  เลยตกเป็นเหยื่อพวกนี้
แต่ในปัจจุบัน  เสรีภาพมาก่อนปัญญา  การเสพสื่อเป็นพิษจะทำให้ความคิดผิดเพี้ยน  เห็นผิดเป็นชอบ เห็นกงจักรเป็นดอกบัว

ผมจึงได้มาที่นี่  เพื่อช่วยคนซื่อๆเหล่านั้นให้ได้กลับตัวกลับใจ  กลับมาเดินในร่องรอยที่ถูกต้องดีงาม  ไม่ให้ใครมาหลอกใช้

และช่วยทางการกำจัดเสี้ยนหนามแผ่นดิน ที่เป็นเชื้อชั่วไม่ยอมตาย  ให้หมดสิ้นไปจากผืนแผ่นดินไทยอันเป็นที่รักยิ่งเสียที