ผมก็ไม่อยากจะทำตัวเป็นครูสอนภาษาไทย ไม่อยากทำให้ึคนหมั่นไส้ แต่ผมไม่อยากให้คนสะกดผิด ตัวผมเองก็ไม่ใช่ว่าสะกดถูกทุกคำ แต่ก็พยายามจะให้ผิดน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ได้พยายามให้ผิดมากๆ บางคนอาจคิดว่าสะกดยังไงก็ได้ ขอแค่อ่านรู้เรื่องก็พอ แต่ถ้าทุกคนคิดกันแบบนี้ ต่อไปก็คงไม่ต้องมีพจนานุกรมแล้ว ใครอยากเขียนแบบไหนก็เขียนไปเลยตามใจ ภาษาไทยเรียนแค่วิธีผสมคำพอ ว่าใส่กับสระนี้แล้วอ่านยังไง

แต่ก่อน พวกคำ้ไม้ม้วน ไม้มลาย ที่ผิดบ่อยๆ ก็คือ ลำไย ที่คนเขียนผิืดเป็น ลำใย แต่เดี๋ยวนี้ ผมเห็นมีเยอะขึ้น คำที่ต้องเป็นไม้มลาย ก็ใส่ไม้ม้วน  เช่น ไหน เป็น ใหน,ไข่ เป็น ใข่ แล้วคำที่ต้องใช้ไม้ม้วน ก็ใส่เป็นไม้มลาย เช่น ให้ เป็น ไห้,ใช่ เป็น ไช่ ผมเคยเจอเพื่อนคนหนึ่งเลย ชอบเขียน ให้ เป็น ไห้ หรือเคยมีเพื่อนผมอีกคนหนึ่งพิมพ์คำว่า บัณฑิตหน้าใส เป็น บันดิดหน้าไส

  ตอนเ็ด็ก พวกเขาก็ท่องกันไม่ใช่เหรอ ผู้ใหญ่หาผ้าใหม่น่ะ หรือท่องอย่างเดียว แต่ไม่รู้ว่าความหมายมันคืออะไร

ผู้ใหญ่หาผ้าใหม่ ให้สะใภ้ใช้คล้องคอ ใฝ่ใจเอาใส่้ห่อ มิหลงใหลใครขอดู จะใคร่ลงเรือใบ ดูน้ำใสและปลาปู สิ่งใดอยู่ในตู้ มิใช่อยู่ใต้ตั่งเีตียง บ้าใบ้ถือใยบัว หูตามัวมาใกล้เคียง เล่าท่องอย่าละเลี่ยง ยี่สิบม้วนจำจงดี

  ตัวที่ต้องใช้ไม้มวน ก็มีแค่ยี่สิบตัวนั้น ถ้านอกเหนือจากนี้ ต้องใช้ไม้มลายหมด