อ่านมาเกินครึ่งภาค 1 แล้วค่ะ ทีแรกก็ชอบรพินทร์อยู่
แต่หลังๆเกลียดยังไงไม่รู้ ชอบอวดดี ไม่ฟังคำเตือนคนอื่น เช่น บุญคำ ทั้งที่ในใจก็รู้ว่าเจอเรื่องลี้ลับ ก็ยังไม่คิดป้องกัน
รอให้เกิดเหตุตลอด
แงซายเตือน ตอนแรกๆไม่ฟังก็พอเข้าใจว่า สงสัยว่าตะถูกหลอก แต่หลายๆครั้งเข้า แงซายบิกแทบไม่พลาด
แต่รพินทร์ก็ไม่ฟัง ถือทิฐิ มองคนในแง่ร้าย ทำให้ข้าเจ้าหันไปชอบแงซายแทน และอยากเขี่ยรพินทร์เป็นตัวอิจฉาค่ะ
แม้ว่าแงซายอาจมียั่วโทสะ และเพิกเฉยไม่พูดบอกอะไรถ้าไม่จำเป็น แต่ข้าเจ้ามองว่า ถ้าเกิด้หตุจริงๆ แงซายมีวิธีช่วยได่เสมอ

เฮ้อ อ่านแล้วรำคาญพระเอกเท่านั้นแหละค่ั