เคยมีการสัมภาษณ์คุณพนมเทียนว่า แงซายอายุเท่าไหร่ ท่านก็บอกว่าประมาณ 32 ส่วนระพินทร์ราวๆ33แก่กว่าแงซายแค่ปีสองปี
สงครามโลกครั้งที่สองจบในปีพ.ศ.2488เดือนกันยายนเดือน9 ปี2488แงซายอายุ18ปีโดดร่มยึดพม่า
ระพินทร์ตอนสงครามโลกจบนั้นอายุ19-20 ถ้าระพินทร์จะบอกว่าตอนเห็นเขาทิ้งระเบิดนั้นยังเป็นเด็กก็คงได้ เพราะทิ้งระเบิดใส่เมืองไทยอยู่2-3ปี ตอนนั้นระพินทร์คงอยู่ในช่วงอายุ16-20 ถือว่ายังเป็นเด็กอยู่

ช่วงแงซายเป็นทหารมี2ช่วงนะครับ ท่านจ.ข.ก.ท. อาจจะจำมาว่าเป็นช่วงเดียวกันเลยทำให้สับสน

ช่วงแรกของการเป็นทหาร อายุ15-18ปีแงซายรบให้กับฝ่ายสัมพันธมิตร์ ได้ไปฝึกที่จีนแล้วมาโดดร่มเพื่อยึดพม่า
(ญี่ปุ่นยึดพม่าได้แล้วโดยเดินทางผ่านจากไทยไปเข้ายึด) แงซายไปโดดร่มยึดพม่าอีกทีให้กับฝ่ายสัมพันธมิตร

ช่วงที่สองแงซายเป็นทหารกองโจรกระเหรี่ยงช่วงที่เป็นร้อยโทได้เจอระพินทร์นี้แงซายอายุ25+แล้วครับ
ตอนแงซายอายุ25จะติดยศร้อยโทก็ไม่แปลกละครับเพราะเรียนสูงมีความรู้แถมพูดได้หลายภาษา
หลังจากนั้นไม่นานระพินทร์ก็ลาออกจากราชการมาสร้างหนองน้ำแห้งได้ราวๆ7-8ปีตามที่บุญคำเล่า
ผ่านไป7-8ปี มาเจอกันอีกครั้ง แงซายก็ราวๆ32 ระพินทร์ราวๆ33 โป๊ะเชะ ลงตัวเลย
สรุป แงซาย32ระพินทร์33 สองคนนี้อายุห่างกันไม่มากแค่ปีสองปีครับ

ส่วนดารินจะเรียกแงซายว่าน้องชายนั้นคงเป็นเพราะแงซายหน้าเด็กแล้วก็อายุห่างจากดารินไม่มาก รุ่นใกล้เคียงกัน แถมดารินเป็นคุณหญิงด้วยคงไม่ยอมเรียกลูกหาบรุ่นใกล้ๆกันว่าพี่ อ่านช่วงแรกๆคงเข้าใจกันนะครับว่าคุณหญิงหยิ่งแค่ไหน ขนาดชัยยันต์อายุมากกว่าดาริน6ปีดารินยังเห็นเป็นเพื่อนเล่นเลย เชษฐาอายุมากกว่าไซยันต์ปีเดียวแต่ดารินเคารพเหมือนพ่อ เอาเป็นว่าอยู่ที่การเรียกหาครับ ไม่ได้เรียกหากันตามอายุหรือความอาวุโส แต่เรียกหากันตามความนับถือที่มีให้กัน

ข้างล่างนี้เป็นข้อมูลแงซายจากคุณ สลัดดำ สรุปไว้

๒๔๗๐ ลืมตาดูโลก

๒๔๗๑-๒๔๗๔ (๑-๔) ใช้ชีวิตอยู่ในมรกตนครอย่างปกติสุข

๒๔๗๕ (๕) รหัสยะ สิงหรา และพวกก่อกบฎ เกษราเทวีทรงพาจักราชหนีศัตรูเล็ดลอดออกมาสู่โลกภายนอก ซึ่งได้พบกับหนานอิน และพระธุงดงค์

๒๔๗๕-๒๔๗๘ (๕-๘) ติดตามพระธุดงค์ไปทุกหนทุกแห่ง เมื่ออายุได้ ๘ ปีก็ฝากไว้กับหลวงตา (ศิษย์ท่าน) ที่วัดในเมืองมัณฑะเลย์

๒๔๗๘-๒๔๘๒ (๘-๑๒) เช้าเรียนหนังสือในชั้นต้น ฝึกเพลงดาบเพลงทวนกับหลวงตาช่วงบ่าย

๒๔๘๒-๒๔๘๕ (๑๒-๑๕) เรียนชั้นกลางในเมืองแรงกูน

*ผมให้เวลาแงซายฝึกดาบนานๆ หน่อย เพื่อสมกับความเก่งกาจซึ่งทุกท่านคงประจักษ์ดีอยู่แล้ว

๒๔๘๕-๒๔๘๗ (๑๕-๑๗) เข้าฝึกการรบแบบกองโจรที่จุงกิง ประเทศจีน

๒๔๘๘ (๑๘) โดดร่มร่วมกับกองทัพอังกฤษ เข้ายึดพม่า

๒๕๘๙-๒๕๙๓ (๑๙-๒๓) สอบชิงทุน จนได้เข้าศึกษาต่อที่ประเทศอินเดีย มหาวิทยาลัยบอมเบย์ คณะอักษรศาสตร์ ใช้เวลาปิดเทอมมาล่าสัตว์ เรียนรู้วิชาจากโยคี ที่เทือกเขาหิมาลัย ในประเทศเนปาล

๒๔๙๓-๒๔๙๕ (๒๓-๒๕) เป็นอาจารย์สอนวรรณคดี ในมหาวิทยาลัยแรงกูน จนถึงกลางปี ๒๔๙๕

๒๔๙๕-๒๔๙๗ (๒๕-๒๗) ในขณะที่กำลังจะต่อโทที่มหาวิทยาลัยออกฟอร์ด ประเทศอังกฤษ ในปีการศึกษา ๒๔๙๕ ก็ถูกหลวงตาเรียกตัวกลับ ให้มาเป็นทหารกองโจรกะเหรี่ยง ซึ่งเป็นอยู่ ๒ ปีเศษ ก็หนีทัพ (น่าจะบุกขยี้ค่ายหมีดำของผู้กองรพินทร์ในปี ๒๔๙๗ นั่นเอง)

๒๔๙๘ (๒๘) เป็นกรรมกรเหมืองแร่อยู่เกือบปี จากนั้นจึงออกมาใช้ชีวิตอิสระ พเนจรไปตามป่าเขาลำเนาไพร

๒๔๙๙ (๒๙) พาหนานอินไปถอนฟัน

๒๔๙๙-๒๕๐๑ (๒๙-๓๑) พเนจรไปเรื่อยๆ จนได้เรื่อง ไปเจอกับกับสางเขียว เกือบไม่รอด และเจอไอ้แหว่งล้อมที่พักขณะรับจ้างคณะหนึ่งพาเที่ยวแถบห้วยเสือร้อง หวุดหวิดจะถูกเหยียบตาย สันนิษฐานว่าอาจเจอะโขมดดงในช่วงนี้ ไม่ยืนยัน และในปี ๒๕๐๑ นี้เอง ก็ได้พยายามติดตามหนานอิน กับชด ประชากร เพื่อร่วมทางบุกเทือกเขาพระศิวะ แต่ไม่สำเร็จ

๒๕๐๒ (๓๒) เข้ามาสมัครเป็นลูกหาบ-คนใช้ ของคณะเดินทางเชษฐา เพื่อกลับไปสู่ถิ่นกำเนิด

อ้างอิงจาก
http://topicstock.ppantip.com/chalermthai/topicstock/2007/03/A5243568/A5243568.html