สมมติว่าเพิ่งรู้ตัวว่าสิ่งที่เจออยู่นี้คือทุกข์ตอนอายุ 30 และอยากละมันไปจึงหาช่องทางปฏิบัติธรรม
และตั้งใจปฏิบัติจนได้โสดาบันก่อนตาย คนแบบนี้จะมีมั้ยคะที่ใช้เวลาชั่วอายุคนเดียว แบบไม่ต้องข้ามไปชาติหน้า
เพื่อโสดาบันอีก  อย่างบุคคลในพระพุทธศาสนาในช่วงพุทธกาล อาจจะมีบุญเก่าจากชาติก่อนถึงบรรลุธรรมกันได้ง่ายนัก
อย่างบรรลุธรรมตอนเจ็ด แปด ขวบ แบบนี้ เปรียบไปก็เหมือนคนร่ำรวยปัญญามาแต่เก่าก่อน ได้มาอีกนิดเดียวก็สำเร็จแล้ว แต่ถ้าเป็น layman อย่างเราๆล่ะ เกิดมาไม่รู้สีรูสา เพิ่งจะมาเริ่มฉลาดตอนวัยกลางคนเพราะเจอทุกข์ เลยคิดอยากออกจากวงจร ไม่มีทุนปัญญามาก่อน
มีสิทธิ์สำเร็จในชาติเดียวมั้ยคะ เราอยากได้ตัวอย่างเพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้ตัวเองค่ะ




ป.ล. คุณสมบัติของโสดาบันข้อละสักกายทิฐิมันยั่วใจเหลือเกิน เพราะตอนนี้เราเริ่มเห็นแล้วว่ามันทำเราทุกข์จริง เหนื่อยจริง เมื่อก่อนมีความคิดอยากเป็นโสดาบันเพราะขึ้นชื่อว่าเป็นอริยบุคคล อยากรู้ว่ามนุษย์ที่เจริญแล้วเป็นยังไง แต่ตอนนี้ขอให้ได้เป็นเพื่อหนีทุกข์จากสิ่งนี้ก็พอละ