สังคมไทยมันน่าเบื่อก็ตรงนี้แหละครับ

บางทีผมมองว่าครอบครัวคนไทยเองก็มักจะชอบทำอะไรกันแบบแปลกๆ เช่น พยายามกู้เงินมาส่งเสียลูกเรียน
แล้วถ้าลูกบางคนมันไม่ได้รักเรียน การทำแบบนี้ก็เหมือนฆ่าตัวตาย นอกจากเสียเงินแล้วยังไม่มีประโยชน์

ในทางกลับกัน บางครอบครัวก็ให้ความคาดหวังกับลูกมากเกินไป โดยเฉพาะการคาดหวังกับการเลี้ยงดู
หวังว่าลูกจะอย่างงั้นอย่างงี้ อยากให้ลูกเป็นแบบนั้นแบบนี้ สุดท้ายกงกรรมกงเกวียนก็วนเวียนกันอยู่แค่นี้
บางคนเท่าที่ผมเห็น ต้องเจอภาระครอบครัว เลี้ยงดูพ่อแม่ (พ่อแม่ข้าราชการมีบำนาญทั้งคู่แต่บ่นว่าไม่พอต้องเลี้ยงหมาแมว)
ทั้งที่เพื่อนคนนี้เท่าที่ผมเห็นก็เก่งมาก เรียนได้เกียรตินิยมมาตลอด มีหลายบริษัทต้องการจ้างงาน และให้ทำงานต่างประเทศ
ซึ่งเงินเดือนสูงกว่าเดิมหลายเท่าตัว โอกาสก้าวหน้าก็ไปได้อีกไกล กลายเป็นว่าก็ต้องมาหมกจมอยู่กับครอบครัว

จริงอยู่ว่าการตอบแทนพ่อแม่นั้นเป็นสิ่งที่ดี ควรทำ แต่ในบางครอบครัวบางครั้งผมก็เห็นถึงความเห็นแก่ตัวของคนในครอบครัว
เช่นพ่อแม่เอง บางครอบครัวก็ไม่ได้ขยันทำมาหากิน พ่อทำงานราชการ แม่ไม่ทำอะไร อยู่บ้านเฉยๆ มีน้องอีกสองคนวัยเรียน
มีพี่ชายเป็นหัวแรงใหญ่ สรุปแล้วถ้าคนในครอบครัวมันไม่ช่วยกัน แล้วมันจะไปกันรอดหรอกหรือ

บางครอบครัวเท่าที่ผมเห็น ที่เป็นครอบครัวรวยมาก คนที่รู้จัก อายุวัย 40-50 ปี ทำงานที่ธนาคารแห่งหนึ่ง รายได้เดือนนึงหลายแสนบาท
ปัจจุบันลาออกแล้ว เลิกทำงานทุกอย่าง เพราะได้เงินครบตามเป้าหมายของชีวิตที่มีกว่าร้อยล้านบาท
แต่การเลี้ยงดูครอบครัว คุณป้าท่านนี้มีลูกชาย 2 คน และป้าเขาบอกกับลูกชายเขาแค่ว่า จะส่งเสียเรียนแค่ปริญญาตรีเท่านั้น
อยากเรียนสูงกว่านี้ต้องไปหาเงินเอง และไม่ต้องคาดหวังว่าจะขอเกาะพ่อแม่กิน เพราะเงินพ่อแม่หา พ่อแม่จะใช้ ลูกอยากได้อะไร ไปหาเอง
และหลังจากจบปริญญาตรี ก็ต้องออกไปทำงาน ออกไปอยู่บ้านเองข้างนอก ไม่ให้อยู่ในบ้านอีกต่อไป นั่นหมายถึง ปล่อยเกาะ
ไม่ต้องให้ลูกเข้ามาวุ่นวายกับพ่อแม่ ไม่ต้องส่งเสีย ไม่ต้องเลี้ยงดู พ่อแม่ จะไม่เป็นภาระของลูก และลูกก็ห้ามเป็นภาระของพ่อแม่

พูดง่ายๆว่าเลี้ยงลูกตามแบบเมืองนอก โดยที่ลูกเองก็ไม่ต้องคาดหวังมรดกพ่อแม่ เพราะท้ายที่สุดมรดกหลังพ่อแม่ตาย จะเข้ามูลนิธิทั้งหมด

สุดท้ายผมก็มองว่า มันก็ไม่ผิด ที่บางครอบครัว หรือบางสังคม อาจมีความคาดหวังต่อตัวลูกมาก เพราะเขาอาจไม่มีปัญญา
หรือความสามารถที่จะไปหาเงินมากๆ เพื่อมาเลี้ยงตัวเขาเองได้ จึงต้องพึ่งพาลูกที่เขาพยายามส่งเสียเลี้ยงดู
หรือบางครอบครัวก็ด้วยความเป็นนิสัยเห็นแก่ตัวแต่เดิม เห็นว่ามีที่พึ่งก็ไม่เคยคิดจะทำอะไร งอมืองอเท้า รอความหวังกันตลอด

หรือไม่ สุดท้ายและท้ายที่สุดก็อาจเป็นเพราะกรรม ที่เราเคยไปเอามาจากเขาเมื่อชาติที่แล้ว ชาตินี้จึงต้องไปชดใช้