ปัจจุบันเราจะเห็นตามสื่อต่างๆ ไม่ว่าจะสิ่งพิมพ์ วิทยุ หรือโทรทัศน์ เชิญชวนให้ผู้ปกครอง พาบุตรหลานไปบวชสามเณร ในช่วงระหว่างภาคปิดเทอมต่างๆ โดยยกอ้างข้อดีว่า เด็กจะได้รับการฝึกอบรมทางจิต ทางสมาธิและปัญญา รวมถึงได้รับการสั่งสอนหลักทางศาสนาเพื่อขัดเกลาให้เด็กเป็นคนดีของสังคมต่อไป ซึ่งผู้ปกครองหลายท่าน ก็เห็นดีเห็นงาม และคาดหวังว่าลูกหลานของตน จะใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์  แทนที่จะใช้เวลาเหล่านั้นไปกับสิ่งบันเทิงของวัยรุ่นสมัยใหม่ เช่นการติดเกมส์คอมพิวเตอร์ ติดโทรศัพท์มือถือ ติดแชท และอื่นๆ  นอกจากนั้นผู้ปกครอง ยังคาดหวังว่า การที่ส่งเด็กไปบวชจะช่วยขัดเกลาให้เขามีสติและสมาธิมากขึ้น และเป็นเด็กดี
ทว่า...ดาบมีสองคมฉันใด ผลที่ตามมาจากการส่งลูกหลาน ไปบวชเรียนก็อาจมีสองด้านฉันนั้น
ดิฉันขอนำเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงกับตัวเองมาเล่าสู่กันฟัง เพื่อท่านผู้ปกครองทั้งหลายจะได้นำมาประกอบวิจารณญาณก่อนที่ท่านจะตัดสินใจพาลูกหลานของท่านไปบวชเรียน
ดิฉันมีน้องชายอายุ 12 ปี ซึ่งกำลังขึ้นเรียนชั้น ม.1  เป็นเด็กร่าเริงช่างพูด ค่อนข้างเซี้ยว ซนชอบเล่นกีฬา ชอบเล่นเกมส์ต่อสู้  มีชอบเด็กผู้หญิงร่วมชั้น พูดได้ว่าเป็นเด็กผู้ชายปกติทั่วไป บางครั้งก็เอาแต่ใจบ้างตามประสาเด็กวัยนี้ แต่ก็เป็นเด็กที่เชื่อฟังดี เป็นเด็กความจำดีแต่ค่อนข้างจะสมาธิสั้น พอสอนการบ้าน หรือสอนทบทวนวิชาต่างๆ จะตั้งใจฟังได้ไม่นาน ก็จะวอกแวก ชวนคุนเรื่องอื่นบ้าง ขอไปเล่นเกมส์บ้าง  ดังนั้นดิฉันจึงวางแผนพาให้น้องชายไปบวชเรียนภาคฤดูร้อนช่วงสั้นๆ เพื่อให้เขาไปฝึกจิตฝึกสมาธิ โดยหวังว่าจะช่วยให้เขามีสมาธิในการเรียนมากขึ้น  ที่ดิฉันคิดเช่นนี้เพราะเคยให้น้องไปบวชเรียนภาพฤดูร้อนกับสมาคมหนึ่งเป็นเวลาหนึ่งเดือน และก็เห็นว่าเขาอยู่ได้ ทำได้ และเมื่อสึกมาก็เรียบร้อยขึ้น สำรวมขึ้น (ถึงจะเป็นแบบนั้นได้ไม่นาน ก็กลับมาซนเหมือนเดิม แต่เขาก็เป็นเด็กมีจิตใจดีและรักพี่น้อง ครอบครัว)
หลังจากค้นหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต ก็ได้เห็นโครงการบวชสามเณรภาคฤดูร้อนโครงการหนึ่ง ในจ.เชียงราย ซึ่งน่าสนใจและตรงกับที่ดิฉันต้องการ คือเป็นการบวชแค่ช่วงสั้นๆ คือประมาณแค่ 15 วัน ( 29 มี.ค- 11 เม.ย. 2556)  ซึ่งรวมวันเก็บตัวเตรียมพร้อมก่อนบวช 4 วันที่วัด ยิ่งกว่านั้นคือโครงการของวัดนี้อยู่ในความดูแลของพระอาจารย์ท่านหนึ่งที่ดิฉันนับถือและศรัทธามานานแล้ว และคอยติดตามผลงานเขียนและคำสอนของท่านมาเสมอ จึงวางใจว่า น้องชายของดิฉันจะได้รับการอบรมและฝึกฝนที่ดี  แม้จะค่อนข้างไกล เพราะตัวดิฉันและครอบครัวอยู่กรุงเทพ แต่ด้วยความเชื่อมั่น และเห็นว่าเด็กจะได้อยู่กับธรรมชาติ และอากาศที่ดี กว่าในเมืองกรุง จึงสมัครและพาน้องชายไปเข้าร่วมโครงการในวันที่ 28 มีนาคม และวางแผนไปรับกลับวันที่ 12 เมษายน  
ช่วงแรกๆ ที่เค้าไปอยู่ที่โน่น ยังติดต่อกลับมาที่บ้านตลอด บ่นคิดถึงบ้าน แต่ทางที่บ้านก็ปลอบและบอกว่าแป๊บเดียว เดี๋ยวก็ไปรับกลับแล้ว และพอกลับมาก็ไปเที่ยวสงกรานต์กันต่อเลย ผ่านไปสามสี่วัน เขาก็ไม่ได้โทรมาอีก เราก็คิดว่าน้องคงพออยู่ได้แล้ว และมีกิจกรรมให้ทำเพลิน จึงไม่ได้คิดอะไร แต่ประมาณวันที่ 6 เมษายน ทางโรงเรียนติดต่อกลับมาว่า สามเณรรุ่นนี้จะสึกก่อนกำหนดโครงการ นั่นคือจะปิดโครงการในวันที่ 7 เมษายน คุณพ่อดิฉันก็โทรศัพท์ไปถามน้องว่าจะไปรับกลับ แต่พอคุยกับน้องชาย น้องบอกจะขอบวชต่อ และตามพระอาจารย์ (หรือพระพี่เลี้ยง) ไปอยู่อีกวัดหนึ่ง ทางดิฉันและครอบครัวก็เห็นว่า ไปอยู่กับพระอาจารย์ก็คงไม่เป็นไร และคิดว่าเขาคงติดเพื่อนๆที่บวชด้วยกัน เพราะมีเพื่อนรุ่นเดียวกันกับเขาสองคนยังบวชต่อเหมือนกัน เลยให้เป็นไปตามกำหนดเดิม
เย็นวันที่ 11 เมษายน ดิฉันและคุณพ่อคุณแม่ ก็ขับรถจากกรุงเทพขึ้นไปเชียงราย เพื่อไปรับน้องกลับ เพื่อไปเที่ยวสงกรานต์กันต่อ แต่พอไปถึงวัด จากที่คาดว่าน้องจะดีใจ ปรากฏน้องชายของดิฉัน ไม่ได้แสดงอาการดีใจที่เห็นหน้าพวกเราที่ขึ้นไปรับ แต่กลับทำหน้าซึม เหมือนจะร้องไห้ ซ้ำยังขอจะอยู่ต่อจนถึงหลังสงกรานต์ แต่คุณพ่อยืนกรานจะรับกลับ
เค้าเริ่มร้องไห้ และซึมเศร้า
ตลอดช่วงการไปเที่ยวหัวหิน ไม่ว่าจะพาไปทานอาหารอร่อย พาไปล่องเรือ เข้าถ้ำ หรือไปเที่ยวที่ไหนๆ ก็ดูไม่ร่าเริงเหมือนก่อน ทั้งๆที่แต่ก่อนไปบวช น้องชายดิฉันเป็นคนชอบทะเลมาก พาเที่ยวทะเลทีไร ก็ขอไปเล่นน้ำทุกครั้งไป และชอบตื้อให้ไปเล่นด้วยกันทุกคน
แต่...เที่ยวนี้เหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจ และพยายามขอให้โทรศัพท์หาพระอาจารย์ตลอด ในตอนนั้นทางดิฉันและครอบครัวก็คิดว่า คงเพราะเหงาที่ต้องจากเพื่อน หรือพระอาจารย์ที่ดูแล เลยชะล่าใจ และคิดว่าไม่นานก็หาย
หากนั่นคือความคิดที่ตื้นเกินไป
เพราะยิ่งกลับมา ก็ยิ่งซึมหนัก และร่ำร้องอยากกลับไปบวชต่อ อยากกลับไปหาพระอาจารย์ (ทั้งๆที่ก่อนบวชไม่ได้เต็มใจนักที่จะบวชเท่าไร) บางครั้งก็หลบไปคุยโทรศัพท์เงียบๆ ไม่ร่าเริงเหมือนเก่า สิ่งที่เคยชอบก็ไม่ชอบ เพื่อนๆนักเรียนที่สนิท ก็ไม่ติดต่อ ไม่ไปเจอ ทั้งๆที่ แต่ก่อนจะต้องนัดเจอ หรือขอไปเล่นบ้านเพื่อนคนนั้น คนนี้ตลอด
แถมพฤติกรรมก็เปลี่ยน จากเคยเชื่อฟัง ก็กลายเป็นก้าวร้าว ท้าทายผู้ใหญ่ แถมมีอาการเป็นไข้อ่อนๆ ตลอด พอหายไข้ ก็บอกปวดท้อง ทานอาหารได้น้อยลง เอาแต่นอน และขลุกตัวอยู่คนเดียว ที่แย่คือ แอบหลบไปคุยโทรศัพท์หาพระอาจารย์รูปนั้นบ่อยมากมาก
ดิฉันเลยตัดสินใจริบมือถือเพื่อกันไม่ให้เขาติดต่อกับพระอาจารย์ (ที่ผิดวิสัยคือ ตัวพระอาจารย์ก็ติดต่อกลับมาหาน้องชายดิฉันตลอด คืนที่ริบโทรศัพท์ เขาก็โทรมาหาตอนเที่ยงคืน!?  แต่ดิฉันบอกปัดว่าน้องนอนแล้วให้ติดต่อมาทีหลัง) ในตอนนั้นถึงจะรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่กล้าคิดอกุศลอะไร เพราะอีกฝ่ายเป็นพระ แต่ที่ทำ เพราะอยากให้น้องอยู่ห่าง เลิกคิดถึงสักพัก เพราะน้องชายเป็นคนค่อนข้างติดคนง่าย ใครใจดี ก็ติดคนนั้น เลยพยายามกันๆ เขาออกมาหน่อย เพื่อให้เขาปรับตัวได้
แต่กลับกลายยิ่งเป็นหนัก โวยวาย และร้องห่มร้องไห้ว่าริบของเขาทำไม อาการดูจะแย่ขึ้นเรื่อยๆ จนพ่อดิฉันดัดสินใจสั่งห้ามติดต่อพระอาจารย์ ห้ามเจอเด็ดขาด และจะไม่พาไปหา หรือให้เจออีกเลย และโทรไปหาพระอาจารย์ท่านนั้นต่อหน้าน้องชาย และบอกห้ามติดต่อกลับมาอีกเด็ดขาด
ปฏิกิริยาที่น้องแสดงออกมาทำให้พวกเราช็อคมาก
เขาตะโกนว่า พ่อดิฉันใจร้าย มากีดกันเขาทำไม แล้วร้องห่มร้องไห้ปาดจะขาดใจ
ดิฉันกับพ่อรู้สึกแปลกๆ มากขึ้นเรื่อยๆ พ่อดิฉันก็ถามว่า กับคนที่รู้จักแค่สิบห้าวัน ทำไมต้องคิดถึงห่วงหาขนาดนี้ ถ้าขาดเขาไปจะตายไหม จะอยู่ไม่ได้เลยใช่ไหม น้องดิฉันพยักหน้า ตอบว่าใช่ ทั้งน้ำตานองหน้า
ก็เลยถามว่าพระอาจารย์เป็นอะไรกับน้อง ทำไมถึงต้องคิดถึง ต้องห่วงหา  น้องก็บอกว่า เป็นผู้มีพระคุณ แถมยังบอกว่ามีพระคุณเทียบเท่ากับครอบครัว (คนที่รู้จัก 15 วัน มีพระคุณเท่ากับครอบครัว??)
เลยถามว่าทำอะไรให้ถึงบอกว่ามีพระคุณ น้องก็เล่าว่าพาไปทานข้าว เลี้ยงข้าว (ตอนอยู่ที่วัดกับพระอาจารย์ พระอาจารย์พาไปทานข้าวร้านอาหาร เช่นไปทานก๊วยเตี๊ยวเรือแถววัด พาไปทานอาหารอื่นๆ ???) ตอนน้องไม่สบาย ก็พาน้องไปโรงพยาบาล เช็ดตัวให้น้อง?? พาน้องไปเที่ยวที่ต่างๆ???  เลยถามน้องว่า แล้วกับเณรรูปอื่น พระอาจารย์ทำแบบนี้เหมือนกันไหม น้องตอบว่าก็ทำคล้ายๆกัน แต่พระอาจารย์เอ็นดูน้องชายดิฉันเป็นพิเศษกว่าเณรรูปอื่น???!!
ดิฉันงงมาก ความคิดบางอย่างที่เคยแว่บๆ มาก่อนหน้านั้น ก็แล่นเข้ามาในหัวอีก แต่ก็พยายามปัดออกไป เพราะไม่แน่ใจ อีกทั้งไม่มีหลักฐาน
แต่ก็ยังเก็บความสงสัยที่ก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ และตกลงกันในครอบครัว ที่จะพยายามกันให้น้องชายหลุดออกมาให้ได้
จนกระทั่งวันนี้ ดิฉันลองเช็คเฟสบุ๊คของน้องชาย และปรากฏได้เห็นเฟสบุ๊คของพระอาจารย์รูปนั้น ซึ่งแท็ครูปน้องชายดิฉันไว้ จึงเข้าไปเช็คดู สิ่งที่พบทำให้ดิฉันตัวเย็บวาบทีเดียว
เขาไม่ใช่ผู้ชายแท้!!!
ดิฉันเห็นรูปมากมาย ที่ใส่วิกผมผู้หญิง หรือแม้กระทั่งสวมใส่ชุดผู้หญิง มีทั้งรูปโอบกอดเด็กผู้ชาย (ที่น่าจะเคยไปบวชที่วัดนั้น)
แม้กระทั่งคำพูดจากที่พิมพ์ ก็ส่อชัดว่าไม่ใช่ชายแท้ ซ้ำร้าย มีการโพสรูปน้องชายดิฉัน สี่ห้ารูปติดๆ และพิมพ์ข้อความว่า "คิดถึงเด็กคนนี้จัง"
!!!!!!!!!!!!!?????????????
ยอมรับจริงๆ ว่าครั้งแรกที่ได้เห็น เกิดอาการช็อคมาก และความคิดด้านลบก็ผุดขึ้นมาเต็มหัวไปหมด อีกทั้งเมื่อโยงกับพฤติกรรมน้องชายหลังจากบวช ยิ่งคิดฟุ้งซ่านไปหมด  ทั้งกลัว ทั้งเสียใจ และรู้สึกผิด
กลัว...ว่าน้องเราจะเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้างในช่วงที่บวชอยู่ที่นั่น
เสียใจ...ที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวของเรา
รู้สึกผิด...ที่ตัดสินใจผิดพลาด และทำให้น้องกลายเป็นแบบนี้
ที่คาใจหนักคือ ทำไมสงฆ์ที่เป็นเช่นนี้ถึงบวชได้ ซ้ำร้ายคือเป็นพระอาจารย์สอนเณรด้วย!!!
และเมื่อถามน้องชายดิฉันเพื่อให้แน่ใจว่า พระรูปนี้เป็นแบบนี้จริงๆ หรือ น้องก็หัวเราะแล้วบอกว่าใช่ เป็น แต่สำรวม???!!
หมายความว่าอะไร
เด็กคนนี้ได้รับรู้ว่า การที่พระที่เป็นแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา เป็นได้ไม่ผิด แต่ต้องสำรวม งั้นหรือ???