ขณะที่พิมพ์อยู่นี่ เรามีอาการสั่นไหวเล็กน้อย กับข่าวค(ร)าว ของแฟนที่เตรียมจะหมั่นหมายกับสาวที่พ่อแม่หาให้

ทั้งๆ ที่เรากับเขายังเป็นแฟนกันอยู่ (อายุใกล้เลข 3 แล้วทั้งคู่)

แม้จะบอกตัวเอง 'เรา (ไม่)ได้เสียใจ (มาก)' แค่สูญเสียการทรงตัวและระดับสติปัญญาเสียศูนย์เพียงระยะหนึ่ง หากผ่านสภาวะทิ้งตัวไป ใจเราจะเข้มแข็ง

แต่ทำไมมันถึงเจ็บปวดมาก แฟนเป็นอิสลามค่ะ พ่อแม่เขาไม่ชอบเราเพราะเราพุทธ สู่ฝ่าฟันรักมานาน แม้จะรู้ว่าเขาไม่ชอบ แต่วันนี้แฟนผู้ชายที่บอกรักเรามากที่สุดในชีวิต กลับเดินมาบอกว่า เหนื่อยและหมดหวังกับรักของเราแล้ว เราแตกต่างกันมาก คงอยู่ด้วยกันไม่ได้ และที่เขาเสียใจคือพ่อแม่หาผู้หญิงให้โดยไม่ถามเขาสักคำว่ารู้สึกยังไง เราต่างคนต่างร้องไห้ เขาทำอะไรไม่ได้ เพราะพ่อเป็นโรคหัวใจ อาจจะหัวใจล้มเหลวได้ทันที

เรากำลังร้องไห้จนแทบจะไม่มีน้ำตา เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตรักที่ช่างทุกข์ทรมานของเรา

เขาบอกให้ลืมเขาเสียแล้วเริ่มต้นใหม่กับผู้ชายคนใหม่ ความรู้สึกมันเหมือนโดนผลักลงจากเหวยังไงยังงั้น เรารักเขามากเลย

เสียใจที่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่ใช่เรา กลายเป็นใครไม่รู้ที่พ่อแม่เขาเห็นว่าเหมาะสม เราถามแฟนว่าเราจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเขา เขาก็เอาแต่ร้องไห้

เรากำลังพยายามถอยห่างจากเขา พยายามที่จะไม่คุยแต่พอคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ก็ทำให้ร้องไห้ คิดถึงเขามาก ไม่รู้จะเดินต่อยังไงดี เหมือนหมดแล้วกำลังใจและความหวัง

เหมือนเรากำลังอยู่ห้วงของคนเสียสติ ความรู้สึกของคนใกล้จะตายนั้นเป็นยังไง เจ็บจนอธิบายไม่ออก

ขอบคุณเพื่อนที่ให้ยืมล็อคอินมาตั้งกระทู้และคงอยากให้เราระบาย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดมาสามารถเลือกผู้ชายได้ แต่กลับเลือกผู้ชายต้องห้ามมาเป็นแฟน จนต้องมานั่งเสียใจขนาดไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่ออีก