สนใจเรื่องเด็กสองภาษา ( กรณีพ่อแม่เป็นคนไทยทั้งคู่ แต่พยายามให้เด็กเป็นสองภาษา ) แต่เท่าที่สังเกต เช่น รายการครอบครัวเดียวกัน ที่เอาเด็กสองภาษามาออกทีวี หรือลูกของเพื่อน พ่อแม่จะภูมิใจว่า ลูกพูดอังกฤษได้ แต่ดิฉันสังเกตปัญหาบางอย่างค่ะ แต่ดิฉันไม่ได้คลุกคลีกับเด็กมาก เลยอยากถามข้อมูล เพื่อเป็นความรู้ค่ะ
1. เด็กที่พูดไทยอย่างเดียว จะเจื้อยแจ้วเจรจา เช่น เดินบนนถนนเจออะไรก็พูด พูดอารมณ์ความรู้สึก ฯลฯ แต่เด็กสองภาษาจะเงียบๆ เว้นแต่พ่อแม่กระตุ้นให้พูด ด้วยการถามคำถาม ซึ่งเด็กก็จะตอบออกมาสั้นๆ เช่น yes หรือประโยคอื่น ที่เป็นแพทเทิร์น ตามที่พ่อแม่สอนน่ะค่ะ แต่ไม่ได้อธิบายว่า "ฉันรู้สึกอย่างไร" นอกจากนั้น ถามอะไรก็มักจะ yes หมด ถ้าขึ้นต้นด้วย Do you ก็เลยประเมินไม่ได้ว่า เด็กเค้าเข้าใจในสิ่งที่เค้าพูดออกมาจริงๆหรือเปล่า
2. สมมติว่ามีบุคคลที่สาม ที่พูดไทย จะกับพ่อแม่หรือกับเด็กก็ตาม เด็กที่สอนภาษาไทยอย่างเดียวจะพยายามมีส่วนร่วมในการสนทนา หรือสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวและคำศัพท์ นำไปสู่การเรียนรู้บางสิ่งบางอย่าง แต่เด็กสองภาษา บางทีสังเกตว่า เค้าจะเงียบ มองหน้าคนโน้นที คนนี้ที คือสงสัยว่าเด็กจะงงหรือเปล่าว่า " คนนี้พูดอะไรฉันไม่เข้าใจ ฉันไม่รู้จะเอายังไงดีกับคนนี้ " คืออาจจะเกิดการสะดุดในการเรียนรู้ แบบต้องรอพ่อแม่มาสอน ด้วยภาษาอังกฤษหรือเปล่าคะ แต่บางครั้งการเรียนรู้จากแหล่งข้อมูลอื่นๆ รอบตัว ( ที่เป็นภาษาไทย ) เช่น มารยาทสังคม หรืออารมณ์ความรู้สึกของคนอื่น ก็สำคัญนะคะ
3. เด็กสองภาษา สอนโดย " ห้ามแปล " คือให้มองวัตถุแล้วพูดเลย เช่น แมวตัวหนึ่ง ก็บอกว่านี่คือ cat และสอนได้ว่ามัน big หรือ small แต่เราจะสอนเป็นภาษาอังกฤษอย่างไร ในสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยสายตา เช่น แมวเป็นสัตว์เพื่อนร่วมโลกนะ ดังนั้น เราควรมีเมตตาต่อแมว (compassion) นี่จะสอนอย่างไรคะ เพราะก็สำคัญเหมือนกัน แล้วเด็กมีปัญหาเรื่องการเข้าใจคำศัพท์ทางอารมณ์ไหมคะ express ความรู้สึกและตัวตน เข้าใจความต้องการของตนเองและผู้อื่นแค่ไหน ( หรือดิฉันคิดมากไป ฮ่าๆๆ แต่ก็สำคัญนะคะ )
4. ผู้ใหญ่รอบตัวที่ไม่ได้เป็น native จะมีสไตล์ในการสร้างประโยคภาษาอังกฤษไม่เหมือนกัน เช่น พ่อแม่อาจพูดประโยคบอกเล่า ขึ้นต้นด้วย subject แต่ดิฉันชอบ passive voice อะไรอย่างนี้ ( มันสื่อสารได้เหมือนกัน แต่เด็กจะเข้าใจไหม สอนให้เด็กแยกบริบทตรงนี้อย่างไร ) หรือตัวอย่างอื่น เช่น ยืนรอรถไฟ พ่อแม่บอกว่า the train is coming แต่ดิฉันบอกว่า we are waiting for the train มันจะเกิดประโยชน์ในการเรียนรู้ของเด็กไหมคะ
5. ิฉันยังสงสัยว่า มันจำเป็นไหมในการสอนตั้งแต่แบเบาะ คือตัวดิฉันเองเรียนภาษาอังกฤษตอน 11 ขวบ ก็โอเคนะคะ เรียนรู้ทันกัน และเชื่อว่าคนเราสามารถเรียนรู้ภาษาได้ เด็กอาจทำได้ดี ผู้ใหญ่ทำได้ช้า แต่การสอนให้เค้าเข้าใจภาษาใดภาษาหนึ่งอย่างถ่องแท้ก่อน แล้วค่อยเรียนภาษาอื่น มันก็โอเค ไม่ได้แย่มากมาย แต่สองภาษาแล้วครึ่งๆกลางๆ อาจมีปัญหาหรือเปล่าคะ
6. ้าจะแก้ปัญหา การสะดุดทางการเรียนรู้จากแหล่งข้อมูลอื่น เช่น บุคคลที่สาม ที่พูดภาษาไทย สิ่งรอบตัวที่เป็นภาษาไทย โดยการสอนภาษาไทยควบคู่กันไปกับอังกฤษ เกรงว่าจะมีปัญหา " สับสนทางด้านภาษา " ซึ่งเกิดขึ้นจริง มีกรณีศึกษาด้วย คือ เด็กก็ไม่พูดเอาเสียเลย ( จะอังกฤษก็ต้องอังกฤษไปให้ตลอด ) ใช่ไหมคะ เหมือนพวกลูกครึ่ง พ่อหรือไม่พูดอังกฤษไปเลยตลอดไป จึงจะได้ แต่ถ้าสลับไปมา อาจมีปัญหาหรือเปล่าคะ
ช่วยแชร์ข้อมูลด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ ( เนื่องจากดิฉันไม่ได้รู้จริง แค่สังเกตพบความแปลก เท่านั้นเองค่ะ )
เด็กสองภาษามีปัญหาพัฒนาการไหมคะ เท่าที่สังเกตเด็กพูดอังกฤษได้ แต่เป็นแพทเทิร์น และไม่ค่อย express อารมณ์และความคิด
1. เด็กที่พูดไทยอย่างเดียว จะเจื้อยแจ้วเจรจา เช่น เดินบนนถนนเจออะไรก็พูด พูดอารมณ์ความรู้สึก ฯลฯ แต่เด็กสองภาษาจะเงียบๆ เว้นแต่พ่อแม่กระตุ้นให้พูด ด้วยการถามคำถาม ซึ่งเด็กก็จะตอบออกมาสั้นๆ เช่น yes หรือประโยคอื่น ที่เป็นแพทเทิร์น ตามที่พ่อแม่สอนน่ะค่ะ แต่ไม่ได้อธิบายว่า "ฉันรู้สึกอย่างไร" นอกจากนั้น ถามอะไรก็มักจะ yes หมด ถ้าขึ้นต้นด้วย Do you ก็เลยประเมินไม่ได้ว่า เด็กเค้าเข้าใจในสิ่งที่เค้าพูดออกมาจริงๆหรือเปล่า
2. สมมติว่ามีบุคคลที่สาม ที่พูดไทย จะกับพ่อแม่หรือกับเด็กก็ตาม เด็กที่สอนภาษาไทยอย่างเดียวจะพยายามมีส่วนร่วมในการสนทนา หรือสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวและคำศัพท์ นำไปสู่การเรียนรู้บางสิ่งบางอย่าง แต่เด็กสองภาษา บางทีสังเกตว่า เค้าจะเงียบ มองหน้าคนโน้นที คนนี้ที คือสงสัยว่าเด็กจะงงหรือเปล่าว่า " คนนี้พูดอะไรฉันไม่เข้าใจ ฉันไม่รู้จะเอายังไงดีกับคนนี้ " คืออาจจะเกิดการสะดุดในการเรียนรู้ แบบต้องรอพ่อแม่มาสอน ด้วยภาษาอังกฤษหรือเปล่าคะ แต่บางครั้งการเรียนรู้จากแหล่งข้อมูลอื่นๆ รอบตัว ( ที่เป็นภาษาไทย ) เช่น มารยาทสังคม หรืออารมณ์ความรู้สึกของคนอื่น ก็สำคัญนะคะ
3. เด็กสองภาษา สอนโดย " ห้ามแปล " คือให้มองวัตถุแล้วพูดเลย เช่น แมวตัวหนึ่ง ก็บอกว่านี่คือ cat และสอนได้ว่ามัน big หรือ small แต่เราจะสอนเป็นภาษาอังกฤษอย่างไร ในสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยสายตา เช่น แมวเป็นสัตว์เพื่อนร่วมโลกนะ ดังนั้น เราควรมีเมตตาต่อแมว (compassion) นี่จะสอนอย่างไรคะ เพราะก็สำคัญเหมือนกัน แล้วเด็กมีปัญหาเรื่องการเข้าใจคำศัพท์ทางอารมณ์ไหมคะ express ความรู้สึกและตัวตน เข้าใจความต้องการของตนเองและผู้อื่นแค่ไหน ( หรือดิฉันคิดมากไป ฮ่าๆๆ แต่ก็สำคัญนะคะ )
4. ผู้ใหญ่รอบตัวที่ไม่ได้เป็น native จะมีสไตล์ในการสร้างประโยคภาษาอังกฤษไม่เหมือนกัน เช่น พ่อแม่อาจพูดประโยคบอกเล่า ขึ้นต้นด้วย subject แต่ดิฉันชอบ passive voice อะไรอย่างนี้ ( มันสื่อสารได้เหมือนกัน แต่เด็กจะเข้าใจไหม สอนให้เด็กแยกบริบทตรงนี้อย่างไร ) หรือตัวอย่างอื่น เช่น ยืนรอรถไฟ พ่อแม่บอกว่า the train is coming แต่ดิฉันบอกว่า we are waiting for the train มันจะเกิดประโยชน์ในการเรียนรู้ของเด็กไหมคะ
5. ิฉันยังสงสัยว่า มันจำเป็นไหมในการสอนตั้งแต่แบเบาะ คือตัวดิฉันเองเรียนภาษาอังกฤษตอน 11 ขวบ ก็โอเคนะคะ เรียนรู้ทันกัน และเชื่อว่าคนเราสามารถเรียนรู้ภาษาได้ เด็กอาจทำได้ดี ผู้ใหญ่ทำได้ช้า แต่การสอนให้เค้าเข้าใจภาษาใดภาษาหนึ่งอย่างถ่องแท้ก่อน แล้วค่อยเรียนภาษาอื่น มันก็โอเค ไม่ได้แย่มากมาย แต่สองภาษาแล้วครึ่งๆกลางๆ อาจมีปัญหาหรือเปล่าคะ
6. ้าจะแก้ปัญหา การสะดุดทางการเรียนรู้จากแหล่งข้อมูลอื่น เช่น บุคคลที่สาม ที่พูดภาษาไทย สิ่งรอบตัวที่เป็นภาษาไทย โดยการสอนภาษาไทยควบคู่กันไปกับอังกฤษ เกรงว่าจะมีปัญหา " สับสนทางด้านภาษา " ซึ่งเกิดขึ้นจริง มีกรณีศึกษาด้วย คือ เด็กก็ไม่พูดเอาเสียเลย ( จะอังกฤษก็ต้องอังกฤษไปให้ตลอด ) ใช่ไหมคะ เหมือนพวกลูกครึ่ง พ่อหรือไม่พูดอังกฤษไปเลยตลอดไป จึงจะได้ แต่ถ้าสลับไปมา อาจมีปัญหาหรือเปล่าคะ
ช่วยแชร์ข้อมูลด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ ( เนื่องจากดิฉันไม่ได้รู้จริง แค่สังเกตพบความแปลก เท่านั้นเองค่ะ )