การรอคอยอะไรบางอย่าง หรือใครบางคน โดยไม่รู้จุดหมายว่ามันจะจบลงที่ใด...
บางครั้งก็ดูน่ากลัว และเป็นการลงทุนอันยิ่งใหญ่
ต้องอาศัยพลังใจอย่างมหาศาลเพื่อที่จะอดทนรอผลลัพธ์ปลายทางที่ไม่รู้จุดหมายแน่ชัด
อีกทั้งเป็นการกักขังตัวเองอยู่กับความหวัง และวันเวลาแห่งความสุขที่อาจไม่มีวันเป็นจริง
ใครบ้างจะชอบการรอคอยที่ไร้ซึ่งขอบเขตของวันเวลาสิ้นสุด...?
ฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่ค่อยอยากผูกมิตรกับ 'การรอคอย' สักเท่าไร
แม้ว่าที่ผ่านมาชีวิตของฉันมักต้องข้องเกี่ยวกับการรอคอยมาตลอด
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กเรื่องใหญ่...
บางการรอคอย...ฉันแอบตำหนิโชคชะตา, คนที่ฉันรอคอยให้มาหา หรืออะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องรอนานนัก
แม้ฉันจะรู้ว่าผลลัพธ์ซึ่งก็คือ สิ่งที่ฉันรอคอย จะต้องมาถึงอย่างแน่นอน
แต่ฉันเพียง "เบื่อ" กับ "ช่วงเวลา" ที่ต้องนั่งรอคอยโดยไม่มีอะไรทำ และทำอะไรไม่ได้...
บางการรอคอย... ฉันรอคอยอย่างเปี่ยมหวังเพราะฉันมั่นใจในผลสำเร็จของมัน และฉันสามารถใส่ "ความพยายาม" ของตัวฉันเองทีจะ "ทำบางอย่าง" ระหว่างที่ "รอคอย"
และรู้ว่าถ้า "ตั้งใจ" และ "พยายาม" ... การรอคอยของฉันย่อมคุ้มค่าแน่นอน
ทว่า...การรอคอยบางครั้ง มันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับ "ความพยายาม" ของตัวฉัน
และบทลงเอยของมันก็ไม่สวยหรูนัก เมื่อมันเป็นสิ่งที่ขึ้นอยู่กับ "ใครอีกคนหนึ่ง" ที่มีหัวใจจะโบยบินไปที่แห่งใดก็ได้ คนที่ท่องไปในโลกฝันอยู่ ณ ที่อีกแห่งหนึ่งโดยไม่มารับรู้วินาทีแห่งการรอคอยของฉันว่ามันเป็นอย่างไร...
วินาทีในหัวใจของใครคนนั้นเดินไปเร็วไม่เท่ากันกับวินาทีในหัวใจของฉัน
การรอคอยจึงสิ้นสุดลงพร้อมเวลาที่เสียไปอย่างดูไร้ความหมาย
...
และรอยอดีตแห่งการรอคอยจึงฝังจำ...ในใจฉัน
ฉันจึงมีทัศนคติอยู่ลึกๆว่า การรอคอยหลายครั้งก็ไม่ใช่สิ่งสวยงามนัก
ฉันจึงมักคิดในแง่ลบกับมันบ่อยๆ
แต่มาวันนี้ฉันกลับเข้าใจอะไรบางอย่างมากขึ้น...
วันนี้มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันได้หยุดและคิดว่า...
"การรอคอยก็ไมใช่สิ่งที่เลวร้ายเสมอไป"
หนำซ้ำบางครั้ง "การรอคอยยังเป็นสิ่งที่สวยงามและคุ้มค่าต่อความทุ่มเท"
ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันพอจะรู้วิธีที่จะเป็นเพื่อนกับการรอคอยได้อย่างไม่ทุกข์แล้วล่ะ
อาจจะพูดได้ไม่เต็มปากว่าสามารถ "มีความสุข" กับมัน...กับการรอคอยที่ไม่แน่ใจในจุดสิ้นสุด
แต่ก็ไม่ทุกข์ หรือไม่รู้สึกว่าการรอคอยมันโหดร้ายเกินไป
และก็สามารถที่จะมีความสุขกับด้านอื่นๆในชีวิตโดยไม่มัวพะวักพะวงเป็นทุกข์กับการรอคอยนั้นๆ
กับคนบางคน กับเรื่องราวบางเรื่องราว กับบางสิ่งบางอย่างที่เรารอคอย
ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้เรี่ยวแรงที่ไหนมาทุ่มเทจนเหนื่อยอ่อน
เพียงแต่เราใช้ใจที่ตั้งใจจะทุ่มเทกับสิ่งๆนั้น
เหมือนดังเช่นการรอคอยมิตรภาพ
ซึ่งฉันคิดว่าเพียงใช้ความ "จริงใจ" จาก "หัวใจ" ทุ่มเทไป แล้วรอคอยการตอบรับ หรือความแน่ใจในมิตรภาพนั้นๆ
ฉันเชื่อว่า... เราจะได้รับมิตรภาพนั้นกลับมาเองในวันหนึ่ง แม้ว่าบางครั้งมันจะดูเหมือนว่าไร้วี่แววการมาเยือนของมัน
ที่ดูว่าไร้วี่แววนั้นอาจเพราะเราคิดแง่ลบต่อ "การรอคอย" เอาไว้ก่อน
แต่อย่าลืมว่า ส่วนผสมที่สำคัญของการรอคอยที่ไม่ทุกข์ คือ "การไม่คาดหวัง"
ยิ่งเราคาดหวัง ยิ่งเป็นทุกข์ใจ
ยิ่งรู้สึกเหนื่อยอ่อนหมดแรงก่อนถึงปลายทาง และเราอาจถอดใจไปในที่สุด
และยิ่งคาดหวังอย่างอดรนทนไม่ไหว อาจยิ่งเป็นการผลักดันบางสิ่งนั้นที่เรารอคอยให้หนีห่างออกจากเราก็ได้...
และอีกส่วนผสมที่ขาดไปไม่ได้ก็คือ การมุ่งมั่นตั้งใจทำสิ่งอื่นๆใจชีวิตที่เราทำได้ระหว่างที่กำลังรอคอยอะไรบางอย่างนั้นอยู่
ต้องไม่ลืมหน้าที่ของตัวเอง...
และไม่ลืมเก็บเกี่ยวความสุขในด้านอื่นๆ
ทำในสิ่งที่อยากจะทำ...เพื่อเติมเต็มความสุขตามปกติในชีวิต
แม้ว่าจะยังไม่ถึงปลายทาง... เพราะเหมือนยังขาดบางสิ่งที่รอคอยนั้นอยู่ ก็มีความสุขได้ในปริมาณหนึ่ง
และเมื่อถึงเวลาที่สิ่งที่รอคอยนั้นเดินทางมาถึง เราจะสัมผัสได้ถึงรสชาติของการรอคอยที่แสนหอมหวาน...
แต่หากไม่ได้มันมา... ก็ใช่ว่าการรอคอยนั้นเป็นการลงทุนที่สูญเปล่า
เพราะระหว่างนั้นเราได้ทำทุกอย่างในชีวิตอย่างเต็มที่ที่สุด...
ไม่ได้สูญเสียเวลาไปกับการรอคอยอะไรเพียงอย่างเดียวที่ไม่รู้ว่าจะมีตัวตนหรือเปล่า...
ชีวิตเรายังคงดำเนินไปได้ตามปกติ ไม่ได้ปล่อยให้ 'การรอคอย' ทำลายชีวิตเราโดยไม่รู้ตัว...
การรอคอยที่ลงเอยด้วยรอยยิ้มและหัวใจที่พองโตนั้นคุณว่ามันคุ้มค่ามากแค่ไหนล่ะ?
คงไม่เสียหายอะไรที่จะลองเสี่ยงรอคอยอะไรบางอย่างนั้นดู ถ้ารู้จักรอคอยให้เป็น...คุณว่าไหม?
~<< การรอคอย ที่คุ้มค่า >>~
บางครั้งก็ดูน่ากลัว และเป็นการลงทุนอันยิ่งใหญ่
ต้องอาศัยพลังใจอย่างมหาศาลเพื่อที่จะอดทนรอผลลัพธ์ปลายทางที่ไม่รู้จุดหมายแน่ชัด
อีกทั้งเป็นการกักขังตัวเองอยู่กับความหวัง และวันเวลาแห่งความสุขที่อาจไม่มีวันเป็นจริง
ใครบ้างจะชอบการรอคอยที่ไร้ซึ่งขอบเขตของวันเวลาสิ้นสุด...?
ฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่ค่อยอยากผูกมิตรกับ 'การรอคอย' สักเท่าไร
แม้ว่าที่ผ่านมาชีวิตของฉันมักต้องข้องเกี่ยวกับการรอคอยมาตลอด
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กเรื่องใหญ่...
บางการรอคอย...ฉันแอบตำหนิโชคชะตา, คนที่ฉันรอคอยให้มาหา หรืออะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องรอนานนัก
แม้ฉันจะรู้ว่าผลลัพธ์ซึ่งก็คือ สิ่งที่ฉันรอคอย จะต้องมาถึงอย่างแน่นอน
แต่ฉันเพียง "เบื่อ" กับ "ช่วงเวลา" ที่ต้องนั่งรอคอยโดยไม่มีอะไรทำ และทำอะไรไม่ได้...
บางการรอคอย... ฉันรอคอยอย่างเปี่ยมหวังเพราะฉันมั่นใจในผลสำเร็จของมัน และฉันสามารถใส่ "ความพยายาม" ของตัวฉันเองทีจะ "ทำบางอย่าง" ระหว่างที่ "รอคอย"
และรู้ว่าถ้า "ตั้งใจ" และ "พยายาม" ... การรอคอยของฉันย่อมคุ้มค่าแน่นอน
ทว่า...การรอคอยบางครั้ง มันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับ "ความพยายาม" ของตัวฉัน
และบทลงเอยของมันก็ไม่สวยหรูนัก เมื่อมันเป็นสิ่งที่ขึ้นอยู่กับ "ใครอีกคนหนึ่ง" ที่มีหัวใจจะโบยบินไปที่แห่งใดก็ได้ คนที่ท่องไปในโลกฝันอยู่ ณ ที่อีกแห่งหนึ่งโดยไม่มารับรู้วินาทีแห่งการรอคอยของฉันว่ามันเป็นอย่างไร...
วินาทีในหัวใจของใครคนนั้นเดินไปเร็วไม่เท่ากันกับวินาทีในหัวใจของฉัน
การรอคอยจึงสิ้นสุดลงพร้อมเวลาที่เสียไปอย่างดูไร้ความหมาย
...
และรอยอดีตแห่งการรอคอยจึงฝังจำ...ในใจฉัน
ฉันจึงมีทัศนคติอยู่ลึกๆว่า การรอคอยหลายครั้งก็ไม่ใช่สิ่งสวยงามนัก
ฉันจึงมักคิดในแง่ลบกับมันบ่อยๆ
แต่มาวันนี้ฉันกลับเข้าใจอะไรบางอย่างมากขึ้น...
วันนี้มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันได้หยุดและคิดว่า...
"การรอคอยก็ไมใช่สิ่งที่เลวร้ายเสมอไป"
หนำซ้ำบางครั้ง "การรอคอยยังเป็นสิ่งที่สวยงามและคุ้มค่าต่อความทุ่มเท"
ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันพอจะรู้วิธีที่จะเป็นเพื่อนกับการรอคอยได้อย่างไม่ทุกข์แล้วล่ะ
อาจจะพูดได้ไม่เต็มปากว่าสามารถ "มีความสุข" กับมัน...กับการรอคอยที่ไม่แน่ใจในจุดสิ้นสุด
แต่ก็ไม่ทุกข์ หรือไม่รู้สึกว่าการรอคอยมันโหดร้ายเกินไป
และก็สามารถที่จะมีความสุขกับด้านอื่นๆในชีวิตโดยไม่มัวพะวักพะวงเป็นทุกข์กับการรอคอยนั้นๆ
กับคนบางคน กับเรื่องราวบางเรื่องราว กับบางสิ่งบางอย่างที่เรารอคอย
ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้เรี่ยวแรงที่ไหนมาทุ่มเทจนเหนื่อยอ่อน
เพียงแต่เราใช้ใจที่ตั้งใจจะทุ่มเทกับสิ่งๆนั้น
เหมือนดังเช่นการรอคอยมิตรภาพ
ซึ่งฉันคิดว่าเพียงใช้ความ "จริงใจ" จาก "หัวใจ" ทุ่มเทไป แล้วรอคอยการตอบรับ หรือความแน่ใจในมิตรภาพนั้นๆ
ฉันเชื่อว่า... เราจะได้รับมิตรภาพนั้นกลับมาเองในวันหนึ่ง แม้ว่าบางครั้งมันจะดูเหมือนว่าไร้วี่แววการมาเยือนของมัน
ที่ดูว่าไร้วี่แววนั้นอาจเพราะเราคิดแง่ลบต่อ "การรอคอย" เอาไว้ก่อน
แต่อย่าลืมว่า ส่วนผสมที่สำคัญของการรอคอยที่ไม่ทุกข์ คือ "การไม่คาดหวัง"
ยิ่งเราคาดหวัง ยิ่งเป็นทุกข์ใจ
ยิ่งรู้สึกเหนื่อยอ่อนหมดแรงก่อนถึงปลายทาง และเราอาจถอดใจไปในที่สุด
และยิ่งคาดหวังอย่างอดรนทนไม่ไหว อาจยิ่งเป็นการผลักดันบางสิ่งนั้นที่เรารอคอยให้หนีห่างออกจากเราก็ได้...
และอีกส่วนผสมที่ขาดไปไม่ได้ก็คือ การมุ่งมั่นตั้งใจทำสิ่งอื่นๆใจชีวิตที่เราทำได้ระหว่างที่กำลังรอคอยอะไรบางอย่างนั้นอยู่
ต้องไม่ลืมหน้าที่ของตัวเอง...
และไม่ลืมเก็บเกี่ยวความสุขในด้านอื่นๆ
ทำในสิ่งที่อยากจะทำ...เพื่อเติมเต็มความสุขตามปกติในชีวิต
แม้ว่าจะยังไม่ถึงปลายทาง... เพราะเหมือนยังขาดบางสิ่งที่รอคอยนั้นอยู่ ก็มีความสุขได้ในปริมาณหนึ่ง
และเมื่อถึงเวลาที่สิ่งที่รอคอยนั้นเดินทางมาถึง เราจะสัมผัสได้ถึงรสชาติของการรอคอยที่แสนหอมหวาน...
แต่หากไม่ได้มันมา... ก็ใช่ว่าการรอคอยนั้นเป็นการลงทุนที่สูญเปล่า
เพราะระหว่างนั้นเราได้ทำทุกอย่างในชีวิตอย่างเต็มที่ที่สุด...
ไม่ได้สูญเสียเวลาไปกับการรอคอยอะไรเพียงอย่างเดียวที่ไม่รู้ว่าจะมีตัวตนหรือเปล่า...
ชีวิตเรายังคงดำเนินไปได้ตามปกติ ไม่ได้ปล่อยให้ 'การรอคอย' ทำลายชีวิตเราโดยไม่รู้ตัว...
การรอคอยที่ลงเอยด้วยรอยยิ้มและหัวใจที่พองโตนั้นคุณว่ามันคุ้มค่ามากแค่ไหนล่ะ?
คงไม่เสียหายอะไรที่จะลองเสี่ยงรอคอยอะไรบางอย่างนั้นดู ถ้ารู้จักรอคอยให้เป็น...คุณว่าไหม?