ดาวสูงเสียดฟ้าที่เคยถูกเหยียบจนมิดดิน

กลับต้องมาพบกับคนใจร้ายหน้าเดิมๆใต้ม่านละครเรื่องใหม่

จึงเป็นหน้าที่ของ ‘เจ้าชาย’ ที่จะพาเธอกลับไปเปล่งประกายให้เป็นดาวที่อยู่ ‘เหนือดาว’ สมดังชื่ออีกครั้ง!

---

บทที่ 6

รถเก๋งสีขาวสัญชาติญี่ปุ่นเคลื่อนตัวช้าลงก่อนจอดสนิทอย่างเหมาะเหม็งตรงล็อกในลานจอดรถ คนขับและผู้โดยสารเปิดประตูรถออกมาสองข้างพร้อมกันแล้วรีบสาวเท้าไปยังประตูกระจกอัตโนมัติที่เมื่อเมื่อเลื่อนเปิดออกก็ได้กลิ่นสะอาดแบบอนามัยต้อนรับทันที กลิ่นที่นับได้ว่าเป็นเอกลักษณ์ของโรงพยาบาลทั่วไป

รองเท้าส้นสูงชะลอจังหวะการก้าวลงเปลี่ยนไปเป็นตามหลังอีกคนที่มาด้วยกัน ดวงตาคู่สวยซึ่งอยู่หลังแว่นสายตากรอบโตเหลือบมองไปรอบๆอย่างไม่คุ้นชิน ขณะคนเดินนำก็เร่งเข้า

“เหนือเร็วๆเลย เดี๋ยวไม่ทัน”

แล้วเมื่อทั้งคู่เลี้ยวผ่านแผนกอายุรกรรมก็พบกับแผนกสูตินารีเวช เห็นหลังคุ้นๆของใครคนหนึ่งเดินหายลับเข้าไปในห้องตรวจ

“ไปแผนกสูติฯจริงๆด้วย”

หลังจากข้าวเที่ยงมื้อนั้นจบลงพร้อมกับรัญรตีที่ซ้อมสักพักแล้วขอกลับก่อนเวลาเลิก มานิตย์และเหนือดาวซึ่งหมดหน้าที่ไปนานแล้วก็ตัดสินใจออกจาสตูดิโอเพื่อตามมาดูสะกดรอยเธอทันทีด้วยความเอะใจเต็มเปี่ยมว่าผู้รับบทนางเอกคนนี้อาจจะกำลัง ‘ตั้งครรภ์’ อยู่ก็เป็นได้

“อาจจะท้องจริง แล้วแบบนี้จะเอาไงดีกับละครฉัน” เหนือดาวกุมขมับ

“แต่หาหมอสูติบางทีก็ไม่ได้หมายความว่าท้อง นี่ฉันไม่ได้ปกป้องมันนะ ฉันเคยอ้วกเพราะเป็นโรคกระเพาะด้วยแหละแก”

“แล้วโรคกระเพาะของแกต้องหาหมอสูติฯหรือเปล่าแม้น”

มานิตย์ส่ายหน้าพรืดเมื่อได้ยินคำเหน็บ ทั้งการที่รัญรตีอ้วนออก การที่เธอวิ่งไปอาเจียน มันคืออาการแพ้ท้องอย่างแทบไม่ต้องสงสัยทีเดียว นึกแล้วก็อดยินดีในใจไม่ได้ ในเมื่อนี่เป็นสัญญาณว่ารัญรตีจะไม่สามารถรับบทนางเอกให้ญาติของเธอได้อีกต่อไป

“งั้นก็ได้เวลาเราต้องเขี่ยนางทิ้งแล้วล่ะ”

“แต่หลักฐานเราจะไม่พอน่ะสิ ยิ่งฉันเป็นคนมีคดีกับเขาอยู่ พูดไปเดี๋ยวใครต่อใครก็พาหาว่าเป็นเพราะฉันเขม่นเลยอคติหาเรื่องให้ออก”

พลันหญิงสาวก็ดีดนิ้วเป๊าะเมื่อพูดถึงคำว่าหลักฐาน

“เพื่อให้ชัวร์ๆ ถ้าอย่างนั้นฉันจะหาทางคุยกับหมอเองเพื่อยืนยันว่ารัญท้องจริง”

“แล้วจะเข้าไปยังไง”

“เอาน่า ฉันมีวิธี แกนั่งอยู่นี่นะ”

“โอเค เดี๋ยวฉันดูลู่ทางให้”

เหนือดาวก้มหน้าก้มตาวิ่งไปถามพยาบาลซึ่งนั่งประจำเคาท์เตอร์ พูดคุยอะไรสักอย่างก่อนเดินไปกดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง ขณะมานิตย์หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาแสร้งทำเป็นเล่น แต่สมองกลับแล่นไปด้วยแผนของญาติพร้อมกับสายตาที่เหลือบมองนู่นมองนี่อย่างแวดระวัง รอยยิ้มจางปรากฏบนดวงหน้าที่แต่งเสียสวยราวกับเป็นหญิงแท้ นึกยินดีกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหากเหนือดาวทำสำเร็จ ...เหนือดาวคนที่บทจะนางเอกก็นางเอกจ๋า หากแต่บทจะบ้าก็บ้าไม่เบา ความเข้มแข็งซึ่งถูกหล่อหลอมขึ้นมาจากประสบการณ์เลวร้ายในคราวนั้น บัดนี้เธอเรียกมันออกมาใช้แล้ว

---

“ไม่มากี่เดือนแล้วครับ”

‘ผู้ป่วยประจำเดือนมาไม่ปกติ’ นับนิ้วด้วยหน้ามู่ทู่ คิ้วได้รูปสวยมุ่นเข้าหากัน พร้อมกัดริมฝีปากเคลือบสีพีชไปน้อยๆก่อนตอบอย่างลังเล

“ห้าแล้วค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น... หมอรบกวนช่วยขึ้นขาหยั่งเพื่อตรวจนะครับ”

เหนือดาวสะดุ้งโหยง เหงื่อแตกพลั่กทั้งๆที่อุณหภูมิเย็นฉ่ำ จะโบกไม้โบกมือห้ามทันทีก็คงไม่เนียน จึงแสร้งบิดก้นบนเก้าอี้ราวไม่สบายตัว ปากว่าขมุบขมิบ

“โอ๊ะ แต่คุณหมอคะ เหมือนเมื่อกี๊จะเพิ่งมา ตอนคุยกับคุณหมอนี่ล่ะค่ะ เอ่อ... คุณหมอคะ มันเริ่มไหลแล้วค่ะคุณหมอ คิดว่าตอนนี้ถ้าให้คุณหมอดู... คงไม่งามเท่าไร”

แล้วก็ได้ผลเมื่อแพทย์วัยกลางคนทำหน้ามึนตึ้บ ยังไม่ได้จะตอบอะไรต่อ คนไข้สาวก็ถามเปลี่ยนเรื่องทันที

“ว่าแต่... คุณหมอคะ อาการของเพื่อนสนิทฉันเขาเป็นยังไงบ้างคะ”

“เพื่อนคุณคือใครละครับ”

“ชื่อรัญรตีค่ะ ที่เพิ่งมาตรวจกับคุณหมอเมื่อเกือบชั่วโมงก่อน”

“ขอโทษด้วยนะครับ ถึงสนิทกันเราคงเปิดเผยข้อมูลไม่ได้ คนไข้ขอมาว่าห้ามพูดกับใครเด็ดขาด”

“พอดีแค่เป็นห่วงเขาน่ะค่ะ เห็นว่าท้องไส้อยู่ เลยจะถามคุณหมอว่าต้องดูแลเขายังไง”

คนไข้หลอกๆพูดออกไปตรงประเด็น สังเกตสีหน้าแพทย์ซึ่งมีแววประหลาดใจไม่น้อย

“เอาเป็นว่า... หมอคิดว่าคุณไปคุยกับเพื่อนของคุณเองน่าจะดีกว่าครับ ถ้าอย่างไรฟังจากอาการ หมอคิดว่าเป็นเพราะฮอร์โมนหญิงในร่างกายไม่ปกติ เดี๋ยวหมอขอสั่งยาเลยนะครับ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้งก่อนพยาบาลสาวจะเปิดเข้ามา

“คุณหมอคะ คนไข้น้ำคร่ำแตกแล้วค่ะ”

แพทย์สูติฯลุกขึ้นโดยเร็วพร้อมยื่นใบสั่งยาให้เหนือดาว

“ผมต้องไปดูคนไข้รายอื่นต่อก่อน ถ้าประจำเดือนยังมาไม่สม่ำเสมอเช่นนี้ก็มาตรวจใหม่นะครับ”

หญิงสาวอ้าปากค้างอย่างไม่รู้จะทำเช่นไรต่อ ในวินาทีที่กำลังจะสิ้นหวัง สายตาก็เหลือบเห็นนามบัตรของหมอคนนี้ จึงพยายามแอบชะโงกมองดูเบอร์โทรศัพท์เก้าตัว แล้วท่องเลขในใจจนกระทั่งเดินออกมาห้อง มือก็รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขเอาไว้ ดวงหน้าสวยติดยิ้มบางเมื่อนึกถึงแผนต่อไป

---

เหนือดาวยื่นมือไปรับถุงยาซึ่งประกอบไปทั้งยาเม็ดและยาน้ำจากเภสัชกรผ่านช่องรับยา สายตาเหลือบมองจำนวนธนบัตรในกระเป๋าที่ลดลงแล้วเบ้ปาก นับว่าโรงพยาบาลเอกชนระดับห้าดาวแห่งนี้เก็บค่ายาเธอแพงเกินไปแม้ว่าจะไม่ได้เป็นอะไรเลยก็ตามที

“แกจะกินไหมแม้น ฮอร์โมนเพศหญิง เผื่อจะเสริมอะไรให้มันมากขึ้น”

พลันถุงยาบำรุงฮอร์โมนหญิงในมือก็ถูกยื่นให้คนเป็นชายที่อยากได้ความเป็นหญิง

“ไม่ล่ะ หมอให้ฉันมาพอแล้ว” มานิตย์ว่าพร้อมจับหน้าอกทรงโตที่ไม่ได้มาโดยธรรมชาติ “ว่าแต่... สรุปได้ความว่าไง”

“หมอต้องไปทำคลอดก่อน แต่ฉันได้อันนี้มา”

หน้าจอโทรศัพท์ซึ่งมีหมายเลขเก้าตัวอยู่ปรากฏให้เห็นแก่สายตาคนถาม แล้วเหนือดาวก็กล่าวต่อทันทีพร้อมรอยยิ้มจางๆ

“คงต้องรบกวนแกในที่ๆสะดวก ช่วยทำเสียงแมนที่สุดให้ที”

---

Hades:My former world is so gloom,

    Looks like an abandoned tomb.

    But when I met thou,

    Suddenly, I found

    The light of my heart

    which I will never let it be apart.

    “โลกเก่าของฉันมันช่างมืดมิด

    เปรียบประดุจหลุมร้างของร่างไร้ชีวิต

    ทว่าเมื่อฉันพบเธอ... ทันใดนั้นก็พลันเห็นแสงแห่งดวงใจ

ที่จะไม่มีวันปล่อยให้หลุดลอยไป”

    ชายหนุ่มถอนใจเฮือกเบาๆยามท่องเสร็จ ดวงตานั้นยังจับจ้องอยู่ที่บทภาคภาษาไทยก่อนจะเลื่อนไปยังบทภาคภาษาอังกฤษในมือซ้าย ความจริงแล้วไม่จำเป็นที่เขาจะต้องดูบทภาคภาษาอังกฤษ หากแต่เพราะอยากได้อารมณ์จากเวอร์ชั่นต้นฉบับและเพื่อสื่อความให้ได้ที่ผู้ประพันธ์แฝงไว้ให้ได้มากที่สุด จึงตัดสินใจดูภาคภาษาอังกฤษเป็นการประกอบไปด้วยระหว่างท่องบทไทย

    “ดีมากๆปริ๊นซ์ แล้วตรงนี้ก็ต้องกอดแน่นๆ เราต้องรักเขาจริงๆอย่างบริสุทธิ์ใจ”

    ปฏิพลร้องขึ้นจากเก้าอี้ด้านหน้าลานซ้อม ขณะที่ฝ่ายการแสดงเต้นต่างก็วาดนาฏยลีลาด้านข้างพื้นที่เวทีทั้งสองด้าน วันนี้คือวันเริ่มซ้อมองก์ที่สองซึ่งเริ่มตั้งแต่ฉากการตกหลุมรักกันระหว่างเฮดีสและเพอร์เซโฟนี ก่อนผู้รับบทพระเอกมองพื้นที่ว่างตรงหน้าตน... ที่ที่ควรจะมีคนซึ่งรับบทนางเอกมายืนหากแต่ตอนนี้กลับว่างเปล่า

    “ว่าแต่น้องรัญนี่เขาเริ่มมาสายขึ้นทุกที หยุดก็บ่อย ไม่รู้ว่าวันนี้จะมาหรือเปล่า”

    “หรือเขาจะไม่สบายหรือเปล่าครับ” ปิลันธน์ถามก่อนเดินไปวางบทไว้บนเก้าอี้ข้างบดินทร์ซึ่งนั่งสีหน้าเครียดยามมองคู่มือการซ้อมนักแสดงและกำหนดเวลาอย่างละเอียดในมือ พลันการซ้อมก็หยุดลงชั่วคราว

    “อย่างนั้นก็น่าจะไม่สบายหนักแล้วล่ะถ้าเป็นแบบนี้ พี่ว่าเขาเป็นอะไรก็ควรจะบอก ไม่ใช่มาหยุดๆมาๆแบบนี้ เพราะถ้าไม่ไหวเราจะได้เปลี่ยนตัวกันทันก่อนที่บัตรและพีอาร์ของเราจะเริ่ม”

    น้ำเสียงปฏิพลซ่อนความเหลืออดอยู่ในนั้น

    “ปริ๊นซ์ว่าถ้ายังไงก็ลองๆดูไปก่อนไหมครับ เพราะเรื่องที่แล้วรัญก็โอเค มาตรงเวลา เขาไม่ใช่คนไม่รับผิดชอบอะไร”

    คนรับบทพระเอกว่าไปแบบกลางๆ อดนึกสงสัยไม่น้อยเช่นกันถึงสาเหตุการขาดซ้อมของรัญรตี แล้วก็เริ่มคิดไปถึงวันก่อนหน้านี้ที่เธอมีปัญหากับเหนือดาวและมานิตย์

    หรือจะโดนสองคนนั้นสั่งเก็บ?

    พลันก็ส่ายหน้ากับความคิดตัวเองทันที ดูก็รู้แล้วว่าเหนือดาวกับมานิตย์ไม่ใช่คนเริ่มทำร้ายใครก่อน ทุกครั้งที่เขาเห็นก็คือรัญรตีเริ่มเปิดฉากก่อนแทบทุกครั้ง จึงขอตัวปฏิพลไปเข้าห้องน้ำชั่วครู่ ทว่าความจริงแล้วกลับไปยืนอยู่บริเวณซึ่งโล่งคนเพื่อที่ว่าจะได้คุยโทรศัพท์ได้อย่างสะดวก

    “น้องรัญวันนี้จะมาซ้อมหรือเปล่า”

    “รัญกำลังจะโทรบอกพี่พลค่ะว่าพอดีรัญไม่สบายเท่าใดนัก”

    “ไม่สบาย? ถ้าไม่สบายพี่ว่าเราหยุดพักดีกว่าไหม เพราะพี่เห็นว่าช่วงหลังเราไม่สบายบ่อย”

    ปลายสายปฏิเสธแทบจะทันที

    “ไม่เด็ดขาดค่ะ รัญไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้รัญจะไปซ้อมตามปกติ”

    แต่ระหว่างที่ปิลันธน์กำลังจะพูดอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของใครอีกคนแทรกเข้ามาในสายราวกับร้องมาจากไกลๆ

    “รัญ เล่นไม่ได้ก็บอกเขาไปสิ ท้องไส้อยู่จะเล่นละครได้ยังไง”

    ดวงตาชายหนุ่มเบิกโตขึ้นทันที ขณะรัญรตีรีบพูดขึ้นมาน้ำเสียงร้อนลน

    “พี่ปริ๊นซ์แค่นี้ก่อนนะ”

    แม้จะได้ยินไม่ชัดเท่าใด แต่เขาก็มั่นใจว่าได้ยินไม่ผิด

    รัญรตีกำลังท้องอยู่

    เมื่อนึกถึงอาการก่อนหน้านี้... ทั้งน้ำหนักขึ้น... ทั้งออกไปกลางวงอาหารด้วยสีหน้าพะอืดพะอม มันเป็นไปได้มากทีเดียว!

    แล้วนี้เขาควรจะทำเช่นไรต่อ... บทเพอร์เซโฟนีเป็นบทที่หนักพอสมควร ทั้งต้องวิ่ง ต้องร้องไห้ ต้องเค้นอารมณ์ อีกทั้งยังต้องควบคุมน้ำหนักให้ผอม อีกทั้งยังข้อจำกัดอื่นๆที่ขัดต่อการบำรุงครรภ์ที่ดี    

    ปิลันธน์เลื่อนโทรศัพท์ลงก่อนกำมันไว้แน่น ดวงตาคู่เรียวหรี่เล็กลงครุ่นคิด

เรื่องส่วนตัวเกี่ยวกับโรงละครยังไม่ทันจะหายไป... ปัญหาส่วนรวมเรื่องตัวละครเองก็กลับเข้ามาแทรกเสียแล้ว

---