ฉันเดินทาง มาจาก ดาวดวงอื่น
มาเมื่อตื่น กลับเมื่อฝัน วันแสงสวย
เมื่อแดดออก สอดส่อง ใจระรวย
นอนระทวย ในอ้อมกอด แสงตะวัน

แสงสดใส สีทอง สาดอบอุ่น
แสงละมุน จากจันทรา ชวนใฝ่ฝัน
ฉันออกเดิน เพลินเพลิด ถึงผาชัน
ทันใดนั้น เห็นใครกัน เดินออกมา

ต้องหลบแล้ว น้องแก้ว แสนกลัวนัก
ตื่นเต้นหนัก ใครหนอมา คุณเจ้าขา
ใครบางคน ปรากฏ ในดวงตา
ร่างสูงมา หยุดตรงหน้า ฉันตกใจ

เขามาถาม ฉันว่า จากไหนครับ
โค้งคำนับ แล้วถามต่อ ไกลใช่ไหม
ฉันมองหน้า แล้วตอบ ตรงตรงไป
ว่าค่ะใช่ ฉันมาไกล จากอีกดาว

ดาวของคุณ เหมือนผมไหม ไหนแตกต่าง
โลกนี้กว้าง แสนสะดวก มีร้อนหนาว
ฉันตอบว่า ดาวของฉัน แสงพริบพราว
มีคนขาว คนดำ เช่นของคุณ

แต่โลกฉัน ไม่เหมือน ของคุณนัก
ทุกคนทัก กันและกัน และเกื้อหนุน
มีเมตตา มีธรรม และค้ำจุน
ไม่หมกมุ่น โลกีย์ เช่นโลกเป็น

คนที่นั่น ไม่มี การเสแสร้ง
กินฟักแฟง มากกว่า เนื้อแสนเหม็น
มีอากาศ แสนสบาย และร่มเย็น
มองที่ใด ก็เห็น ดวงตะวัน

คนที่นั่น แม้มี ดำและขาว
ไม่สวยราว นางฟ้า นางสววรค์
แต่ว่าไม่ มีแบ่งแยก กันและกัน
เพราะทุกท่าน นั้นมีค่า ในตัวตน

นอกจากนี้ ทุกคนมี ศีลธรรม
ไม่มีแบ่ง ชนชั้น ในทุกหน
มีกินแบ่ง มีอดช่วย กันทุกคน
ไม่มีจน ไม่มีรวย ไม่ตีกัน

และทุกคน ต่างถือใน ความดียิ่ง
ดีเป็นมิ่ง มงคลให้ ชีวีฉัน
ไม่ตีสี สรรสร้างเรื่อง ร้ายใส่กัน
ไม่มีวัน ใดใด ทะเลาะเลย

เขามองหน้า ฉันแล้ว ก้มลงพื้น
น้ำตาตื้น นองหน้า อย่างเปิดเผย
แล้วบอกว่า ดาวฉันนั้น น่าชมเชย
โลกก็เคย เป็นแบบนี้ อดีตไง

แต่ว่าเดี๋ยว นี้หนา โลกเปลี่ยนไป
ไม่มีใคร รักกัน ไร้เงื่อนไข
ไม่มีใคร รักกัน สุดดวงใจ
หันหลังไป เปลี่ยนแล้ว มิตรศัตรู

เขาบอกฉัน ว่าจงเก็บ ดาวเธอไว้
จงรักษา อย่าให้ เป็นเหมือนสู
ฉันรับคำ แล้วตื่นพลัน แสนอาดูร
ดาวนั้นหมุน เร็วไป ใครทุกข์ทน