ผมขอเล่าย้อนหลังก่อนนะครับ ผมกับแฟนผมคนนี้รู้จักกันมาปีกว่าแล้ว แต่พึ่งตกลงคบกันประมาณเดือนนึงที่ผ่านมา

ตัวเค้าเคยมีแฟนมาก่อน แต่เลิกไปแล้ว แต่แฟนเก่ายังวนเวียน ยังมาเอาจดหมายที่ห้องแฟนผม(ซึ่งส่งมาทุกเดือน)

เค้าสองคนยังคุยไลน์กัน ยังเจอกันบ้าง ยังโทรหากันบ้าง ผมยอมรับว่าผมระแวงครับ แต่เค้าก็บอกแล้วว่าเค้าไม่รัก

คนเก่าแล้ว เค้าวางตัวเป็น แต่สำนวนการพูด คำศัพย์ที่ใช้คุยใช้เรียกกัน ยังอ้อนกันเหมือนตอนก่อนเค้ายังเป็นแฟน

กันยังไงยังงั้นเลย มันทำใจให้เชื่อใจยากครับ เค้าก็บอกให้เชื่อใจ แต่ก็ทะเลาะกันบ่อย ผมคอยช่วยเหลือเค้าทุกๆ

อย่างๆทุกๆเรื่องๆ ตอนที่เค้าไม่สบาย ผมไม่นอนเลยทั้งคืน คอยนั่งพัด คอยไล่ยุงให้ เล่นผมให้เค้าเพลินหลับสบายๆ

ยอมเค้าทุกอย่าง ยอมแต่งตัวให้ดีขึ้นเพื่อเค้า ขับรถพาไปเที่ยวทุกที่ที่เค้าอยากไป ครั้งล่าสุดที่เราทะเลาะกัน

เพราะผมรู้มาว่าวันที่แฟนเก่าเค้ามาเอาจดหมาย ปกติจะให้ที่หน้าห้อง แต่วันนี้เข้าไปในห้องเลย ผมถามแฟนผม

เค้าก็ยอมรับว่าจริง แต่ไม่ได้มีอะไรมากกว่าเค้ามาขอเข้าห้องน้ำและเอาจดหมาย ผมก็โอเค แต่แฟนผมไม่รู้เป็นไร

พูดถึงแฟนเก่าที่ไรต้องร้อนรนโกรธผมเป็นฟื้นเป็นไฟ แตะอะไรไม่ได้เลย แก้ตัวให้ตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกัน โกรธผม

อย่างหนักยิ่งกว่าที่ผมเสียใจที่เค้ายอมให้แฟนเก่าเข้าห้องอีก กลายเป็นผมผิดที่ไปถามในสิ่งที่ผมรู้มาและคิดว่า

มันไม่ใช่เรื่องจริง เค้าขอออกไปจากชีวิตผม จะไม่ขอคุยอีกแล้ว ขอเลิกกับผมด้วยเรื่องแค่นี้ ผมเสียใจมาก

ไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้เลิกกันได้ง่ายขนาดนี้ ผมนั่งรถเมล์ไปทำงาน มองวิวไปน้ำตาผมไหลออกมาแบบไม่

รู้ตัวเลย เสียใจมาก เสียใจจริงๆ ทำไมเค้าไม่นึกถึงสิ่งดีๆที่เราทำร่วมกันมาเลย เมื่อวานยังเดินจูงมือกัน กินข้าว

เย็นด้วยกัน ยังกอดให้กำลังใจช่วงใกล้สอบกันอยู่เลย ทำไมวันนี้ทุกอย่างมันพลิกเร็วมาก ผมตั้งตัวไม่ทันครับ

คงได้แต่ทำใจยอมรับ เพราะผมผิดเอง แต่ยังทำใจไม่ได้เลยจริงๆ ทำยังไงดีครับ เสียใจมากมาก T_T