ทำไมกลัวความเจริญ หรือ จริงๆแล้วเป็นอุบายของอำมาตย์ ที่กลัวชาวบ้านจะเจริญ แล้วจะขึ้นมาตีเสมอ ตามคำทำนายว่า

กระเบื้องจะเฟื่องฟูลอย น้ำเต้าน้อยจะถอยจม

ผู้ดีเดินตรอก ขี้ครอกเดินถนน

เมื่อระบบขนส่งไปถึงไหน มันจะส่งผลไปถึงรายได้ของชุมชนที่อยู่ใกล้เคียงด้วย

สลิ่มจ๋า .. ตั้งใจอ่านข้อเท็จจริงของดิฉัน ..555

ดิฉันเดินทางไปหลายท้องถิ่น หลายจังหวัด พอจะมองออกว่า บางแห่งมีค่าครองชีพแพง เพราะ รายได้ในชุมชนมีมาก ที่อำเภอหนึ่งอยู่ห่าง กทม แค่ขับรถ หนึ่งชั่วโมงครึ่ง อาชีพเด่นคือ ปลูกพืชผักผลไม้ ผลผลิตที่เด่น คือ ผักต่างๆ กล้วยน้ำว้า กล้วยไข่ มะนาว การคมนาคมดีมาก ถนนสีดำเข้าถึงทุกตำบล เป็นโยงใยแมลงมุม ขนาดดิฉันยังหลงทางเพราะถนนแยกไปมากมาย ที่ตลาด คนนอกจะมองไม่เห็นอะไร แต่ พอตีสามของทุกวัน จะมี ชาวสวน เอาผักมากอง มีคนมาซื้อกันคึกคัก พอ 6 โมงเช้า ตลาดริมถนนจะหายไปหมด ผักถูกลำเลียงเข้า กทมหมดแล้ว

เพราะจังหวัดนี้อยู่ใกล้ กทม จึงสามารถนำผักสดไปถึง กทม ได้ทุกวัน ส่วนจังหวัดที่อยู่ไกลออกไป ไม่มีโอกาส เพราะกว่ารถจะถึง กทม ผักเน่าหมด เกษตรกร จึงยากจน รายได้ต่ำ

การคมนาคม ที่รวดเร็ว จะเป็นช่องทางขนส่งสินค้าเกษตรที่บอบบางให้ถึง กทม ซึ่งเป็น ศูนย์กลาง ได้




สิ่งที่ขาดของประเทศ คือ ระบบกลางที่เชื่อมโยงตัวชนบท

ขอบคุณ โครงการดีๆของพรรคเพื่อไทย