สวัสดีครับ ตอนนี้ฤดูร้อนย่างเยือนเข้ามาแล้ว หลายแห่งอุณหภูมิสูงถึงสี่สิบองศาเลยทีเดียว ว่ากันว่าฤดูร้อนที่เมืองไทยนี่คือของจริงแท้แน่นอน หลายคนคงหาวีธีคลายร้อนกันแตกต่างกันไป ส่วนผมคงจะใช้วิธีเดิมๆ คือไปเที่ยวชายทะเล แต่ตอนนี้อยากถือโอกาสอำลาสายลมหนาวอย่างเป็นทางการด้วยบันทึกการเดินทางฉบับนี้ที่เกิดขึ้น ณ ถิ่นเมืองเหนือ

เมื่อสองสามปีที่ผ่านมานี้ ผมมีความคิดว่าในเมืองหลวงของเรามีเพียงแค่สองฤดู คือ ฤดูร้อนกับฤดูฝน ส่วนฤดูหนาวนั้นหายสาบสูญไปนานแล้ว ในแต่ละปีที่ผ่านมา ผมเฝ้ารอคอยสายลมหนาวระลอกแล้วระลอกเล่าด้วยใจจดจ่อพร้อมกับผู้คนมากมายที่ต่างก็ตั้งความหวังว่าหน้าหนาวปีนี้จะหนาวจริงดั่งคำพยากรณ์ แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังอยู่ร่ำไป เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า สายลมหนาวที่รอคอยยังไม่มีทีท่าจะพัดหวลคืน หรือบรรยากาศบนโลกใบนี้แปรเปลี่ยนหยุดยั้งการพัดหวลของสายลม จนหลายคนรู้สึกหมดหวังที่จะตั้งตารอคอยอยู่กับที่

ด้วยเหตุนี้จึงเป็นที่มาของการตัดสินใจ เดินทางตามหาสายลมหนาวอีกครั้งยังถิ่นเมืองเหนือที่เป็นจุดหมายอันดับต้นๆ ของผู้คนที่โหยหาความหนาวเย็น ผมเลือกเชียงใหม่เป็นจุดหมายที่ไม่ใช่ปลายทาง เพราะการเดินทางในครั้งนั้นไม่ได้หยุดอยู่บนพื้นราบในตัวเมืองเชียงใหม่ ผมตั้งใจที่จะไปเยือนดอยสูงที่มียอดเขาสูงจากระดับน้ำทะเลเกือบสองพันเมตร ดินแดนที่แต่งเติมแต้มสีสันให้แก่ทิวเขาแดนลาว นามว่า "ดอยอ่างขาง"