จินตนาการล้วนๆ ค่ะ จากการสัมผัสพฤติกรรมและวัฒนธรรมราชดำเนิน
ข้อสังเกต
1.ความศรัทธาในตัวแม้ว และ/หรือ ระบอบแม้ัว ที่ไม่ว่่าจะคิด จะขยับตัวทำอะไร ก็ดูจะได้รับการยอมรับจากกองเชียร์ไปเสียทุกเรื่องราว เช่น
1.1 แม้จะส่งเสาไฟฟ้ามาเป็นผู้แทนก็จะเลือก ถึงเลือกไม่ได้ก็จะเชียร์ (บางท่านบอกว่าถึงส่งน้องไปป์มาให้เลือกก็จะเลือก) ขอเพียงเป็นความต้องการของแม้วแล้ว พร้อมรับได้หมด
1.2 การจะสร้างภาระหนี้สินมหาศาลให้ชาติขนาดไหน หากแม้วบอกว่าจำเป็นหรือเร่งด่วน มันก็จะจำเป็นและเร่งด่วนขึ้นมาในพริบตา อย่างไม่ต้องกังขา และถ้าใครกังขาจะรุมด่าให้เข็ดเลยพวกเสียงข้างน้อย
2.ความอึดอัด คับข้องใจ ในบางระบบของฝั่งอนุรักษ์นิยม อย่างมาตรา 112 และ/หรือองค์กรอิสระต่างๆ นาๆ ที่ตัดสิน วินิจฉัยไม่เป็นคุณกับตนและพวกพ้อง (แต่ถ้าตัดสินเป็นคุณเมื่อไรไม่นับนะ คิคิ)
3.ศักยภาพในด้านต่างๆ ของบุคลากรฝั่งแม้ว
3.1 ด้านการเงิน คนในตระกูลแม้วมีทรัพย์สินมหาศาล ยังไม่รวมที่มีอยู่ในอากาศและที่ซุกไว้ที่คนขับรถอีกต่างหาก แถมกองเชียร์ก็กระเป๋าหนัก บริจาคหน้าไมค์ให้นักมวยเพื่อการกุศลมานักต่อนัก
3.2 ด้านบุคลากร มีนักวิชาการ สื่อ กองเชียร์หัวก้าวหน้าจำนวนมากมาย (เฉพาะที่โชว์ภูมิกันในราชดำเนินนี่ก็เกินบรรยาย)
3.3 ด้านการยอมรับ จากนานาอารยะประเทศที่แม้วมีสายสัมพันธ์อันดีหรือมีธุรกิจเกี่ยวพัน ยังไม่รวมมหาอำนาจที่ตัดสินใจมอบรางวัลขงจื้อ หรือดุษฏีบัณฑิต ทั้งยังได้รับการจัดอันดับติด 1 ใน 5 ผู้นำของโลกที่...เอ่ออออ (ข้าม)
ด้วยเรามองไม่เห็นทางออกของปัญหาจาก ม.112 จึงรู้สึกเห็นใจบรรดากองเชียร์ที่อึดอัดใจในการอยู่ภายใต้กฏหมายนี้ ประกอบกับจากปัจจัยต่างๆ ดังกล่าว จึงขอเสนอแนวคิดเพื่อเป็นทางออก(เล่นๆ) ดังนี้
ก. ตั้งประเทศใหม่ในฝันขึ้นมา ให้ชื่อว่า "ประเทศแดง" หรือ "ประเทศชิน" ปกครองผูกขาดโดยคนในครอบครัว (ไม่เกี่ยงวุฒิภาวะถ้าสวยพอ) กำหนดกระทรวงต่างๆ ขึ้่นมาต่างตอบแทนบรรดาแกนนำทั้งหลายโดยไม่ต้องนึกถึงความเหมาะสม
ข. ซื้อเกาะหรือหมู่เกาะ เพื่อแยกไปปกครองตนเองและกองเชียร์ คล้ายๆ กับเกาะฮ่องกง แต่ระยะแรกเริ่มจำนวนประชากรอาจยังไม่มากมายก็ซื้อเกาะที่มีขนาดเท่าเกาะภูเก็ตก่อน แล้วจึงขุดบ่อน้ำจืดเอาดินไปถมทะเลเพิ่มขนาดของเกาะภายหลัง (เกาะฮ่องกงมีพื้นที่ 2 เท่าของเกาะภูเก็ต)
ค. รวมรวมประชากรที่มีแนวคิดเดียวกัน (ระยะเริ่มต้นเสนอเฉพาะผู้ที่อึดอัดกับ ม.112) กำหนดการปกครองระบอบประชาธิปไตยในแบบเฉพาะของกลุ่มตนเอง (ไม่ว่าปัญหาใดๆ ตัดสินได้ด้วยปริมาณ)
ง. การหารายได้ หากภูมิประเทศแดงไม่เือื้อต่อการทำการเกษตร ก็ใช้วิธีเสกเงินในอากาศ รับจำนำข้าวของต่างชาติ รับเป็นที่ปรึกษากำหนดราคายาง+หอมแดง เปิดคาสิโนรองรับนักท่องเที่ยว และหวยบนดินกันทุกวันสำหรับประชากรประเทศแดง(แต่ผู้นำประเทศต้องเปลี่ยนป้ายทะเบียนรถทุกวันเช่นกัน)
ทั้งหมดทั้งมวลมาจากจินตนาการ อันมีที่มาจากความเห็นใจในพวกไม่เอา 112 ทั้งหลาย เราเองก็อึดอัดกับพวกเขาเหล่านั้นที่คอยเนียนๆ เหน็บๆ เป็นอิแอบ จนโดนเวปลบไปบ้าง โดนประจานไปบ้าง ความอึดอัดของเรายังไม่หนักหนาเพราะยังไม่เห็นว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปกับกฏหมายข้อนี้ ส่วนพวกที่อึดอัดที่ไม่ต้องการ 112 กลับดูสิ้นหวัง ไร้ทางออก สุดท้ายก็เกรงจะหลุดโลกจนเกะกะ ระราน พาดพิง ล้อเลียน ลอกเลียน ป่วน ด่า จึงลองเสนอแนวคิดดูค่ะ
มีข้อจำกัดอะไรบ้างก็ชี้แนะเจ้าของกระทู้ได้ (ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับความสุภาพค่ะ)
**สร้างประเทศใหม่ในฝัน สนองศักยภาพและความต้องการ กลุ่มชนคนอึดอัด
ข้อสังเกต
1.ความศรัทธาในตัวแม้ว และ/หรือ ระบอบแม้ัว ที่ไม่ว่่าจะคิด จะขยับตัวทำอะไร ก็ดูจะได้รับการยอมรับจากกองเชียร์ไปเสียทุกเรื่องราว เช่น
1.1 แม้จะส่งเสาไฟฟ้ามาเป็นผู้แทนก็จะเลือก ถึงเลือกไม่ได้ก็จะเชียร์ (บางท่านบอกว่าถึงส่งน้องไปป์มาให้เลือกก็จะเลือก) ขอเพียงเป็นความต้องการของแม้วแล้ว พร้อมรับได้หมด
1.2 การจะสร้างภาระหนี้สินมหาศาลให้ชาติขนาดไหน หากแม้วบอกว่าจำเป็นหรือเร่งด่วน มันก็จะจำเป็นและเร่งด่วนขึ้นมาในพริบตา อย่างไม่ต้องกังขา และถ้าใครกังขาจะรุมด่าให้เข็ดเลยพวกเสียงข้างน้อย
2.ความอึดอัด คับข้องใจ ในบางระบบของฝั่งอนุรักษ์นิยม อย่างมาตรา 112 และ/หรือองค์กรอิสระต่างๆ นาๆ ที่ตัดสิน วินิจฉัยไม่เป็นคุณกับตนและพวกพ้อง (แต่ถ้าตัดสินเป็นคุณเมื่อไรไม่นับนะ คิคิ)
3.ศักยภาพในด้านต่างๆ ของบุคลากรฝั่งแม้ว
3.1 ด้านการเงิน คนในตระกูลแม้วมีทรัพย์สินมหาศาล ยังไม่รวมที่มีอยู่ในอากาศและที่ซุกไว้ที่คนขับรถอีกต่างหาก แถมกองเชียร์ก็กระเป๋าหนัก บริจาคหน้าไมค์ให้นักมวยเพื่อการกุศลมานักต่อนัก
3.2 ด้านบุคลากร มีนักวิชาการ สื่อ กองเชียร์หัวก้าวหน้าจำนวนมากมาย (เฉพาะที่โชว์ภูมิกันในราชดำเนินนี่ก็เกินบรรยาย)
3.3 ด้านการยอมรับ จากนานาอารยะประเทศที่แม้วมีสายสัมพันธ์อันดีหรือมีธุรกิจเกี่ยวพัน ยังไม่รวมมหาอำนาจที่ตัดสินใจมอบรางวัลขงจื้อ หรือดุษฏีบัณฑิต ทั้งยังได้รับการจัดอันดับติด 1 ใน 5 ผู้นำของโลกที่...เอ่ออออ (ข้าม)
ด้วยเรามองไม่เห็นทางออกของปัญหาจาก ม.112 จึงรู้สึกเห็นใจบรรดากองเชียร์ที่อึดอัดใจในการอยู่ภายใต้กฏหมายนี้ ประกอบกับจากปัจจัยต่างๆ ดังกล่าว จึงขอเสนอแนวคิดเพื่อเป็นทางออก(เล่นๆ) ดังนี้
ก. ตั้งประเทศใหม่ในฝันขึ้นมา ให้ชื่อว่า "ประเทศแดง" หรือ "ประเทศชิน" ปกครองผูกขาดโดยคนในครอบครัว (ไม่เกี่ยงวุฒิภาวะถ้าสวยพอ) กำหนดกระทรวงต่างๆ ขึ้่นมาต่างตอบแทนบรรดาแกนนำทั้งหลายโดยไม่ต้องนึกถึงความเหมาะสม
ข. ซื้อเกาะหรือหมู่เกาะ เพื่อแยกไปปกครองตนเองและกองเชียร์ คล้ายๆ กับเกาะฮ่องกง แต่ระยะแรกเริ่มจำนวนประชากรอาจยังไม่มากมายก็ซื้อเกาะที่มีขนาดเท่าเกาะภูเก็ตก่อน แล้วจึงขุดบ่อน้ำจืดเอาดินไปถมทะเลเพิ่มขนาดของเกาะภายหลัง (เกาะฮ่องกงมีพื้นที่ 2 เท่าของเกาะภูเก็ต)
ค. รวมรวมประชากรที่มีแนวคิดเดียวกัน (ระยะเริ่มต้นเสนอเฉพาะผู้ที่อึดอัดกับ ม.112) กำหนดการปกครองระบอบประชาธิปไตยในแบบเฉพาะของกลุ่มตนเอง (ไม่ว่าปัญหาใดๆ ตัดสินได้ด้วยปริมาณ)
ง. การหารายได้ หากภูมิประเทศแดงไม่เือื้อต่อการทำการเกษตร ก็ใช้วิธีเสกเงินในอากาศ รับจำนำข้าวของต่างชาติ รับเป็นที่ปรึกษากำหนดราคายาง+หอมแดง เปิดคาสิโนรองรับนักท่องเที่ยว และหวยบนดินกันทุกวันสำหรับประชากรประเทศแดง(แต่ผู้นำประเทศต้องเปลี่ยนป้ายทะเบียนรถทุกวันเช่นกัน)
ทั้งหมดทั้งมวลมาจากจินตนาการ อันมีที่มาจากความเห็นใจในพวกไม่เอา 112 ทั้งหลาย เราเองก็อึดอัดกับพวกเขาเหล่านั้นที่คอยเนียนๆ เหน็บๆ เป็นอิแอบ จนโดนเวปลบไปบ้าง โดนประจานไปบ้าง ความอึดอัดของเรายังไม่หนักหนาเพราะยังไม่เห็นว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปกับกฏหมายข้อนี้ ส่วนพวกที่อึดอัดที่ไม่ต้องการ 112 กลับดูสิ้นหวัง ไร้ทางออก สุดท้ายก็เกรงจะหลุดโลกจนเกะกะ ระราน พาดพิง ล้อเลียน ลอกเลียน ป่วน ด่า จึงลองเสนอแนวคิดดูค่ะ
มีข้อจำกัดอะไรบ้างก็ชี้แนะเจ้าของกระทู้ได้ (ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับความสุภาพค่ะ)