เรื่องความจงรักภักดี ถ้าเอาออกมาชั่งเป็นน้ำหนักได้ ผมเชื่อว่าในห้องราชดำเนินนี้  น้ำหนักของผมไม่น้อยกว่าใครแน่นอน  แม้แต่พวกสลิ่มในห้องนี้ที่ปากบอกจงรักภักดี  ผมว่าหลายๆคนเอาออกมาชั่งแข่งกันแล้ว  น้อยกว่าของผมเยอะแน่นอน

เพราะฉะนั้นโปรดทราบว่าผมเขียนด้วยความรู้สึกที่รัก เทิดทูน แบบสร้างสรรค์  ไม่ใช่รักแบบงมงาย  พวกเราได้รับการฝังหัวมาผิดๆ จนเราแยกกันไม่ออก เราเอาคำว่าสถาบันพระมหากษัตริย์มารวมกับในหลวง  แล้วเราก็เอาทุกอย่างผลักภาระไปที่พระองค์  พยายามทำทุกอย่างให้พระองค์จากมนุษย์ให้กลายเป็นเทพ

กลุ่มคนทั่วไปจึงรักเทิดทูนอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น  

และกลุ่มคนอีกกลุ่มนึงเล็งเห็นประโยชน์ข้อนี้ จึงทำการโหน.. เพราะรู้ว่าอะไรที่เกี่ยวกับพระองค์ คนทั่วไปจะยอมรับ  เราจึงมักเห็นอะไรแปลกๆแม้แต่ขับรถบนถนนหลวงก็เคยมีป้าย "ขับช้าๆ ถวายแด่ในหลวง"  "ใส่หมวกเพื่อความปลอดภัย ถวายในหลวง"  และในที่สุดก็เริ่มมีการพัฒนาการไปถึงขั้นโหนสถาบันเพื่อทำลายผู้อื่น  เหมือนป้ายของภูมิใจไทยที่เขียน "รวมพลังปกป้องสถาบัน"

ดังนั้น โดยธรรมชาติมนุษย์ เมื่อมีฝ่ายหนึ่งก็ย่อมมีฝ่ายตรงข้าม  จึงเกิดกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่มากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มคิดได้ว่า เราสมควรแตะเบรคการกระทำแบบเก่าๆ แล้วยอมรับความจริงมากขึ้น  แทนที่เราจะมองกษัตริย์เป็นเทพ เราควรมองเป็นมนุษย์ธรรมดาที่เราเคารพรักอย่างยิ่งดีหรือไม่

ผมมองอากงด้วยความรู้สึกเจ็บปวดสะเทือนใจ  คนแก่คนหนึ่งจะผิดหรือถูกผมไม่รู้  หลายคนอาจจะสะใจที่ได้เห็นอากงรับโทษ ได้ก่นด่าทับถมเมื่ออากงตาย  แต่ผม..คนที่รักในหลวงรักสถาบันกลับมองด้วยความหดหู่ ใครจะเถียงกับผมว่ากรณีอากง ได้ทำให้มีคนจงรักภักดีเพิ่มขึ้น  หรือว่าตรงกันข้าม

ก่อน.. ก่อนที่คนหลงเจ้าจะถูกใช้เป็นเครื่องมือ   ก่อนที่คนโหนเจ้าจะทำลายสถาบันเสียเอง  ก่อนที่คนรักเจ้าจะกลายเป็นคนล้มเจ้า

ไม่มีใครอึดอัดที่จะอยู่ใต้พระบรมโพธิสมภาร  แต่คนเหล่านั้นอึดอัดที่ต้องทนดูพวกโหนเจ้าทำลายผู้อื่น  ด้วยกฏหมายที่ล้าหลัง

กระทู้นี้คงอยู่ได้ไม่นาน อาจจะด้วยเนื้อหากระทู้เอง หรือด้วยความคิดเห็นที่จะมีตามมา แต่สำหรับผู้ที่ได้อ่าน อยากให้คิดสักนิด

คนสามกลุ่มที่ว่านั้น  ตัวคุณอยู่กลุ่มไหน?