มาเริ่มกันที่พฤติกรรมเราก่อนคะ
- เราเป็นเด็กเรียบร้อย ชอบแต่งหน้าแต่งตัวดูดี กับเพื่อนมหาวิทยาลัยนี่เราไม่พูดคำหยาบเลยคะ แม้กระทั่งคำว่า กรู เมิง ก็ไม่พูด กับเพื่อนสมัยมัธยมก็มีพูดแค่คนสองคนแต่หยาบสุดแค่กรูเมิง เราเป็นคนพูดจากับคนอื่นสุภาพ ให้เกียรติฝ่ายตรงข้ามเสมอ ภาพลักษณ์เราดูแนวคุณหนูมากในสายตาคนอื่น อาจเป็นเพราะเราเป็นคนผิวขาวมาก เราเป็นคนเรียนเก่งตอนมัธยมขอเงินแม่ไปเรียนพิเศษสอบเข้ามหาลัยรัฐดังๆได้ ถ้าอยากมีเงินเพิ่มเราจะหางานสอนพิเศษทำระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย เราคิดว่าถ้าอยากรวยต้องทำงานต้องหาลู่ทางเพื่ออนาคต เพื่อนรอบตัวเราสังคมที่เราอยู่จะเป็นพวกเรียนแพทย์ ทันตะ วิศวะ บัญชี มหาวิทยาลัยดังๆส่วนใหญ่เป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยม

ส่วนพฤติกรรมน้องเรา
- เป็นคนชอบพูดคำหยาบ ทำตัวเป็นเด็กแว๊น แต่งตัวทำผมแบบเด็กแว๊น ผิวคล้ำเนื่องจากตากแดดบ่อย มีอะไรไม่พอใจขึ้นมาจะหลุดคำหยาบ ด่าสาดเสียเทเสียมาก กระแทกของเสียงดัง พูดกับผู้ใหญ่ไม่มีหางเสียง ไม่ตั้งใจเรียน จะให้เรียนพิเศษทีทะเลาะบ้านแทบแตกไม่ยอมเรียน เลยเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนที่ค่อนข้างปล่อยเกรดหน่อย บ่นอยากรวยแต่บอกว่าไม่อยากทำงาน อยากอยู่เฉยๆแล้วมีตังค์ เลยพยายามซื้อหวย= ="แล้วมาดูถูกว่าไม่ต้องมาทำงานหาเงินซื้อของแบบเราหรอก (ไม่รู้คิดได้ไงเนี้ย เง้ออ) เพื่อนรอบตัวน้องเรา เด็กแว๊นกับสก๊อยไม่เรียนหนังสือ อารมณ์จบมอสามก็มีสามีมีเมียกันหมดแล้ว

งงกันไหมคะว่าเด็กสองคน พ่อแม่คนเดียวกัน บ้านหลังเดียวกันแต่ทำไมพฤติกรรมกับความคิดถึงได้ต่างกันขนาดนี้ เรายังงเลยคะ ไม่รู้บ้านอื่นมีเป็นเหมือนบ้านเราไหมคะ เราเคยได้ยินคนพูดว่าพี่เป็นไงน้องก็คงไม่ต่างกันมาก?? แต่ไหงต่างกันได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้