ผมเห็นสมาชิกในนี้เถียงกันในเรื่องพระไตรปิฎก   ที่หนักไปกว่านั้น  ยังแบ่งเป็นภาษาบาลี  กับไทยอีกแน่ะ
ผมว่าถ้าเป็นแบบนี้อีกเมื่อไรมันจะถึงจุดหมาย
ถ้ารู้จักคิดเสียหน่อยว่า   ชาวพุทธทุกคนที่เริ่มศึกษาพระธรรม  สิ่งแรกที่จะต้องเจอนั้นก็คือ......อริยสัจจ์สี่   

อริยสัจจ์สี่ใครๆก็รู้ว่าเป็นหลักธรรมของพระพุทธเจ้า   ในหลักธรรมนั้นเป็นแนวทางให้ชาวพุทธไปปฏิบัติค้นหา
และการปฏิบัติไม่ใช่เป็นการอ่านคัมภีร์หรือตำรา  และในความเป็นจริงในสมัยนั้น มันไม่มีให้อ่านอยู่แล้ว

ในอริยสัจจ์สี่มีหลักอยู่สี่อย่าง  ทุกข์ สมุทัย  นิโรธและมรรคมีองค์แปด
ความสำคัญที่สุดในพุทธศาสนาก็คือ.....มรรคหรืออริยมรรคมีองค์แปด

แล้วอริยมรรคมีองค์แปดคืออะไร  เราย่อมรู้ว่าคือการปฏิบัติ  
และการปฏิบัติที่ว่าไม่ใช่การเต้นลีลาศ  มันถึงต้องกางตำราปฏิบัติ  

มันรู้สึกตลกครับ  ที่เราสภาวะที่เป็นปรมัตถ์ในกายใจเรา มาอธิบายเพื่อให้คนอื่นรู้ว่า
มันเกิดอะไรขึ้นที่กายใจเรา  แต่มีคนมาบอกว่า  มันไม่มีในตำราหรือคัมภีร์ หรือพระไตรปิฎกว่าเข้าไปนั้น

ตั้งสติให้ดีแล้วพิจารณาว่า  การอ้างพระไตรปิฎกตะพึดมันเป็นการสวนทางคำพูดตัวเองมั้ย
มันเป็นเรื่อง "ว่าแต่เขา อิเหนาเป็นเองหรือเปล่า"

ก่อนที่จะหยิบพระไตรปิฎกไปว่าใครเขา  มันควรคำนึงถึง  พระสูตรที่ว่าด้วยเรื่อง "กาลามสูตร"เสียก่อน
จะได้ไม่ทำอะไรเหมือนอิเหนา