ผมกับแฟนเรามีปัญหากันเพราะแฟนผมกลัวว่าผมจะไม่อยู่กับเธอ เพราะเราอยู่ห่างกัน เธอก้อเลยคิดจะถอยห่างออกจากผมโดยที่ผมไม่รู้ตัว เพราะเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ผมเริ่มรู้สึกเมื่อต้นปีที่ผ่านมาเธอมีอาการเปลี่ยนไป จากที่ผมโทรไปหาเธอจะรับสายตลอด แต่พักหลังไม่ค่อยรับ โทรไปก็ไม่โทรกลับ จะโทรมาก็ 2-3 วันโทรมาที บางครั้งเป็นอาทิตย์ ด้วยความที่ผมโมโห เพราะเริ่มรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเลยส่งข้อความไปหาเธอบอกว่า เราห่างกันซักพักเถอะ หรือถ้าอยากจะเลิกก็บอกมาตรง ๆ แต่พอผมได้สติผมก็รีบโทรไปหาเธอเพื่อจะขอโทษแต่เธอไม่รับโทรศัพท์ผมอีกเลยแถมปิดเครื่องหนีผมอีก เป็นอย่างนี้หลายวัน ผมเครียดมากกินไม่ได้นอนไม่หลับหลายวัน ในที่สุดผมเลยตัดสินใจขับรถจากชลบุรีมุ่งหน้าไปหาเธอที่บ้าน ซึ่งอยู่ที่นนทบุรี แต่ไม่พบ เจอแต่น้องแฟนผม ผมก็เลยพูดกับน้องแฟนเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดให้น้องแฟนฟัง ว่าผมไม่ได้คิดที่จะไม่อยู่กับเธอ แต่ผมยังไม่พร้อมกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานเก็บเงินอยู่ แล้วขอร้องให้น้องแฟนพูดกับแฟนผมให้ที น้องก็รับปากว่าจะพูดให้ ผมก็เลยขอตัวกลับ ผ่านมา 1 วันแฟนผมโทรมาหาผม ผมดีใจมาก เราคุยกันจนเราเข้าใจกัน และกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก่อนหน้านี้ที่เราห่างกันได้มีผู้ชายคนนึงเข้ามาในชีวิตแฟนผม แฟนผมเค้าเอาเรื่องของเราไปเล่าให้เค้าฟัง เค้าจึงเสนอตัวเข้ามาขอดูแลเอาใจใส่แฟนผม เค้าทำดีกับแฟนผมทุกอย่าง จนแฟนผมรู้สึกดี แล้วหลังจากที่ผมกับแฟนเข้าใจกันแล้ว แฟนผมก็คุยกับผู้ชายคนนั้น ว่าต่อไปไม่ต้องมาคอยเอาอกเอาใจใส่แฟนผมอีก แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเค้าข่มขืนแฟนผม แต่แฟนผมปิดผมไว้ไม่บอกกับผม จนผมผิดสังเกตุเลยคาดคั้นเอาความจริงที่แฟนผมเป็นอย่างนั้น จนในที่สุดแฟนผมยอมที่จะบอกกับผม และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่โดนถึงสองครั้ง ผมเสียใจมากที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น มันเหมือนโลกนี้หยุดหมุนทุกอย่างหยุดนิ่ง ผมบอกให้เธอไปแจ้งความ แต่เธอไม่อยากไป เธออายที่จะต้องไปแจ้งความ เพราะกลัวคนรอบข้างเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดี เรื่องที่เกิดขึ้นผมก็มีส่วนที่ผิดอยู่ เพราะผมไม่ได้คุยกับเธอให้รู้เรื่อง ทำให้เธอต้องเข้าใจผิด ผมมันแย่จริง ๆ แต่แฟนผมก็ไม่น่าจะทำอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่เรายังไม่ได้ตกลงอะไรกันเลย ว่าจะเลิกกันหรือเปล่า ถ้าเลิกกันไปแล้วก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เรายังไม่ได้เลิกกันเลย ตอนนี้ผมสองจิตสองใจ จะยอมรับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หรือผมจะเลิกกับเธอไปเลย แต่ผมก็ยังรักแฟนผมอยู่ แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้วครับ ผมร้องให้เกือบทุกวันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าผมจะเป็นอย่างนี้อีกนานแค่ไหน มันเหมือนจะรับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ แต่ลึก ๆ ข้างในผมเหมือนจะรับมันไม่ได้ครับ มันทรมานมาก ตอนนี้เลยตัดสินใจที่จะเลิกกับแฟน เพราะผมกลัวว่าผมจะขุดคุ้ยเรื่องนี้ขึ้นมาถ้าเราอยู่ด้วยกันต่อไป เพราะจะทำให้เราสองคนไม่มีความสุขในชีวิตครอบครัวเลย เพราะผมเป็นคนที่ชอบคิดมากอยู่แล้ว ผมคงเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากใช่ไหมครับ แต่ผมยอมที่จะเจ็บในวันนี้ ดีกว่าที่เราสองคนจะเจ็บไปตลอดชีวิต ผมผิดมากใช่ไหมครับที่ผมเป็นแบบนี้