ผมเป็นคนคิดมากตั้งแต่มัธยมปลายถึงตอนนี้ก็มหาลัยแล้ว เป็นคนไม่พูดมาก คิดเล็กคิดน้อยอาจจะแบบว่ามองโลกในแง่ร้ายก็เป็นแบบนั้นก็ได้ครับ คิดไปก่อนทั้งๆที่ไม่ได้อาจเป็นอย่างนั้น คิดนำไปก่อน คิดมากจนบางทีเอาบางเรื่องนั้นมาเก็บเอาคิดทั้งคืนนอนก็ไม่หลับบางคืน เรื่องเงินก็ไม่ใช่ เรื่องงานก็ไม่ได้ทำ คือเก็บรายละเอียดจนเครียดแต่ไม่ใช่ทุกอณูรายละเอียดเกินนะครับ แต่เรื่องที่มันพลาดแล้วเครียด บางทีเครียดๆพาลคนอื่นก็มีครับ เจ็บใจอะไรที่มันเกิดขึ้นแล้วแก้ไขไม่ได้ ก็จะเก็บมาคิดแบบนั้นซ้ำๆวนไปวนมา แบบนั้นถึงจะดีแบบนั้นถึงจะได้ ทั้งๆที่มันแก้ไขไม่ได้แล้วก็เอาแต่คิดๆว่าเราไม่ทำอย่างนั้นก็จะไม่เป็นแบบนี้ คิดบางทีจนสมองเบลอไปหมดเลยครับ ผมว่าผมเป็นหนักยังไม่ได้หาทางแก้ไข ถึงแม้ว่าจะปล่อยวาง ปล่อยๆไปซักพักก็วนมาเรื่องเดิมอีกแล้ว ไปหาหมอที่โรงพยาบาล หรือจะลองพึ่งธรรมะดีครับ ลืมบอกไปครับตอนนี้เรียนอยู่บ้าน เรียนของมหาลัยรามคำแหง แบบภูมิภาค ไม่ได้ออกไปไหน ไม่มีที่เปิดกว้างทางความคิดไม่มีที่พูดคุย สังคมก็ไม่มี ไม่ได้เจอผู้คนเจอก็แต่พ่อกับแม่ แล้วก็คนแถวบ้านครับ เวลามีเรื่องทุกข์ใจอะไรก็ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ปรึกษาเพื่อนทางโทรศัพท์ หรือทางอินเตอร์เน็ตก็ได้ครับแต่ไม่ได้เจอผู้คนเนี่ยเหงาจริงๆ เพื่อนไม่เยอะเท่าไหร่หรอกครับ มันห่างๆกันไป เรียนอยู่บ้านแล้วก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหน พอจะมีวิธีแก้ไขอย่างไรครับ ขอบคุณครับ

ปล.ขอโทษนะครับขอระบายหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ อิอิ