เมื่อโรคร้ายเกาะกุมเข้ารุมเร้า ขาดคนเย้าหยอกเอิน ให้เพลินหาย ไร้รักมอบปลอบทรวง ห่วงเยี่ยมกราย ปล่อยให้ฉันเดียวดาย กลายระทม ทนสู้อย่างอดสูอยู่เปล่าเปลี่ยว ยากจะเหลียวหาใคร ใจขื่นขม นี่หรือค่าชีวิตลิขิ

ปลงให้ได้ ใจก็เย็น เป็นความสุข ไม่ต้องทุกข์ ทั้งปวง ให้ห่วงหา เกิดขึ้นได้ ตั้งให้อยู่ รู้เวลา เร็วหรือช้า ก็สิ้นไป ใช่แน่นอน ลาภมีได้ ก็หมดได้ ไม่น่าแปลก ยศที่แบก ก็หมดไป ใจคอยสอน สรรเสริญนั้น พลันเป

บทสรรเสริญพ่อพรหม ลูกขอนอบน้อมคารวะสักการะบูชา ท่านพ่อท้าวมหาพรหมธาดา ผู้ให้การก่อเกิดแห่งเทพเทวา มนุษย์ สัตว์โลก ทั้งหลายทั้งปวง ที่คอยดูแลและคุ้มครองให้เจริญเติบโต วิวัฒนาการ ยิ่งใหญ่ สมบูรณ์แห่งจ

เมตตาธรรม ค้ำจุน เกื้อหนุนสุข กรุณา พาหมดทุกข์ แสนสุขสันต์ มุทิตา พายินดี มีต่อกัน อุเบกขา อย่าไหวหวั่น มั่นใจดี ความหวังดี มีให้ ได้ทุกเมื่อ ความเอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่ แท้สุขขี ให้สีงไหน ได้สีงนั้น นั่น

นอนไม่หลับจับปากกามาเขียนขีดวาดอดีตครั้งผ่านนานเหลือหลายเป็นอักษรสลักเรื่องมากมายทั้งดีร้ายก่อเห็นเหมือนเวรกรรม พัดพรากถิ่นดินเกิดกำเนิดร่างชะตาตนอ้างว้างช่างเจ็บหนำเดินเดียวดายรันทดที่จดจำทั้งเจ็บช้ำ

เป็นเรื่องของสติปัญญา  ว่าจะเห็นตามความเป็นจริงได้มากเพียงใด ถ้าเห็นแจ้ง รู้แจ้งตามจริง ก็ไม่มีความอยากหรือไม่อยากเกิดอีก เพราะรู้ว่าหลุดพ้นแล้ว ไม่เกิดอีก หากยังไม่เห็นตามจริง เห