ช่วยแสดงความเห็นต่อคำถามต่อไปนี้ทีครับ อ่านๆมาจากกระทู้เก่าๆบ้างแล้ว อยากได้ความหลากหลายกว่านี้อีกครับ
คำถามคือตัวหนานะครับ ด้านล่างเป็นความคิดเห็นส่วนตัวผม จะถกก็ได้นะ

๑. บาป บุญ คืออะไรครับ
เข้าใจว่าบาป บุญ คือกรรมนะครับ ดักทางเอาไว้ก่อน ไม่ว่ากันนะ
ผมเคยได้ยินมา สองอย่างนี้มันอยู่ที่ตัวเรา บุญคือทำแล้วใจเราเป็นสุข บาปคือทำแล้วใจเราเป็นทุกข์
แล้วคนที่ทำไม่ดี สมมุติว่าไปขโมยมือถือใครมา แต่ไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ ไม่กลัวคนจับได้ ชิวมาก อย่างนี้ไม่เรียกบาปเหรอครับ?


๒. ทำไมต้องละกิเลส
กิเลสที่ไม่น่ามีผมก็เห็นควรนะ เช่น โมหะ โทสะ ทิฏฐิ แต่พวก โลภะ(ในวิกิบอกความหมายว่า ความพอใจ ชอบพอ เต็มใจ ในโลกียอารมณ์ต่างๆ) ตามนี้ก็ไม่ใช่มักมากรึเปล่า? ถ้างั้นผมอยากได้แท็บเล็ทมาก พ่อแม่ไม่ซื้อให้ เลยหางานพิเศษเอาเงินไปซื้อเอง อย่างนี้ถือว่าไม่ดีเหรอครับ ต้องปล่อยวางหรือความ ทั้งๆที่เราสามารถทำให้บรรลุความต้องการตรงนั้นได้

ปฏิเสธไม่ได้ว่าโลกียอารมณ์ก็คงไว้ซึ่งเผ่าพันธุ์มนุษย์นะ ถึงจะบอกว่าแก่แล้วปลงๆบ้าง แต่ถ้าเขาพร้อมก็ว่าไม่ได้รึเปล่าครับ อย่างกรณีเจ้าส... กับดารานางแบบสาว


๓. นิยามคำว่าโง่ยังไงครับ
ผมเคยนิยามว่า ไม่รู้ก็โง่ไง แต่เป็นไปไม่ได้ที่เราจะรู้ทุกอย่าง(งั้นก็โง่ทั้งโลก) เขาคุยกับเราไม่รู้เรื่อง ไม่รู้เหมือนเรา ว่าเขาก่อนเลยว่าโง่ กลับกันเราคุยเขาไม่รู้เรื่อง เขาก็ว่าเราโง่

งั้นเปลี่ยน ความโง่คือการที่ไม่ยอมใฝ่รู้ ทั้งๆที่ว่าตนเองไม่รู้อะไรรึเปล่าครับ เช่น เรียนกฏหมายแต่ไม่ขยันอ่านข้อกฏหมายเลย
ไม่ขงจื้อ ขงเบ้ง ก็ปราชญ์จีนสักคนกล่าวไว้ว่า "รู้ว่าตนเองไม่รู้อะไร ถือว่าเป็นความรู้อย่างหนึ่ง"


๔. เราแทนสีขาวแทนความดี(ธรรมะ) สีทำแทนความชั่ว(อธรรม) แล้วถ้าวันหนึ่งโลกนี้ไม่มีสีดำ สีขาวจะยังแทนความดีได้อยู่หรือไม่
ทำนองเดียวกับ ถ้าไม่เคยเห็นคนขี้เหร่ก็ไม่รู้ว่าคนนี้หล่อ/สวย