ท่านหนวดแสดงวาทะว่า

        "การจะฆ่าหรือไม่มันเป็นเราที่จะต้องพิจารณาด้วยถือหลักของสัมมาอาชีโว  เอาเมตตาธรรมนำหน้า    พ่อค้าประกอบอาชีพสุจริต  ย่อมต้องมีเหตุผลในการฆ่าแต่การฆ่านั้นย่อมต้องคำนึงถึงเมตตาธรรม  คือ  ฆ่าเพื่อหารายได้พอเพียงแก่ปัจจัยสี่  ไม่โลภมาก"  

        “มีเมตตาเป็นหลักแล้วมันจะไปเชือดคอไก่ได้อย่างไร  คำว่าเชือดคอไก่มันเป็นโวหารปรุงแต่งเลอะเทอะสำหรับอริยะ”

        "ฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ผิดกาม โกหก พูดเพ้อเจ้อ"   คำเหล่านี้ล้วนเกิดจากมโนสังขาร   เป็นคำที่เกิดจากการปรุงแต่งทั้งสิ้น
การกระทำด้วยอำนาจกิเลส...เป็นรื่องปกติของปุถุชน หาใช่เรื่องที่เกี่ยวกับบาปบุญทั้งสิ้น”
.....

    อยากถามให้ชัดๆว่าหากทำอย่างนั้นมันเป็นบุญหรือเป็นบาป เพราะความเมตตา หมายถึง ปรารถนาให้ผู้อื่นเป็นสุข  แต่การฆ่านั้นเป็นการเบียดเบียนผู้อื่น ทำให้เป็นทุกข์ เพราะทุกชีวิตล้วนกลัวตาย
    เพราะหากบอกว่าเป็นบาปอกุศล  มันเป็นสัมมาอาชีโวไม่ได้ ฤาท่านหนวดจะเข้าใจว่าการฆ่าประกอบด้วยความเมตตาเป็นบุญ เป็นกุศล เพราะเห็นว่าเป็นสัมมาอาชีโว

        หนวดยังแยกไม่ออกหรือ ระหว่างเมตตากับตัณหา โลภะ โทสะ โมหะ
แยกแยะไม่ออกว่าอะไรบุญ อะไรบาป อะไรเป็นสัมมา อะไรเป็นมิจฉา เอามรรคมีองค์ ๘ ไปปนกับคติทางโลก
สมแล้วที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ
จึงมิจฉาสังกัปปะ(ประกอบด้วยเมตตาแต่คิดเบียดเบียน)
มิจฉาวาจา(ผรุสวาจา)....
มิจฉากัมมันตะ(ฆ่าด้วยความเมตตา)
มิจฉาอาชีโว(ฆ่าด้วยความเมตตาเป็นสัมมาอาชีวะ)  
....