เราแต่งงานมีลูก 1 คนอายุประมาณ5 ขวบ สามีอายุเยอะกว่า 20 ปี หน้าที่การงานเค้ามั่นคง แต่ก็มีหนี้สินจากการลงทุนเยอะ ตัวเราเองก็หน้าที่การงานมั่นคงพอสมควรเลี้ยงตัวเองได้ดี ที่ผ่านมาความรู้สึกผูกพันและความรักที่มีต่อกันน้อยมาก เพราะความชอบและกิจกรรมร่วมกันแทบจะไม่มี ต่างคนต่างไปที่ตัวเองชอบ แม้แต่เพลงก้ยังฟังต่างกันแบบคนละยุคคนละสมัย แต่ตอนที่แต่งงานกันเพราะรู้สึกว่าเค้าเป็นผู้ใหญ่และดูแลเราได้ แต่ความจริงที่อยุ่กันมา กระเป๋าใครกระเป๋ามัน เค้าก็ไม่ได้เลี้ยงดูอะไรเราเลย เรากลับต้องเป็นคนซื้อของเข้าบ้าน นู่นนี่นั่นของเค้าและของลูก และพออยู่กันมาสิ่งที่เราเจอคือเค้าไม่เคยอยู่บ้านเรยหลังเลิกงาน คือจะไปนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่ร้านค้า (เค้าติดเหล้าค่ะ ต้องดื่มทุกวันๆละครึ่งขวด) จะกลับมา3-4 ทุ่มทุกวัน และกลับมาก้จะเมามาก เราจะปรึกษาอะไรเค้าก็ไม่รู้เรื่องแล้ว

               การพูดจาตอนรู้จักกันใหม่ๆเค้าพูดเพราะค่ะ ต่อมาก็ตะคอกใส่อารมณ์ตลอด บางครั้งทะเลาะกันก็ขึ้นกูขึ้น เคยขอร้องให้พูดดีๆก็ไม่ดีขึ้น และเคยทำร้ายร่างกายเรา 1 ครั้ง แต่อันนี้เรายอมรับว่าบางทีเราก็พูดกวนโมโหเค้าด้วยค่ะ

                ชวนไปทานข้าวนอกบ้าน ไม่เคยไปค่ะ บอกคนเยอะวุ่นวาย  ให้ไปกะเพื่อนทีทำงาน ช็อปปิ้ง ดูหนัง เราไปคนเดียวตลอดค่ะ

               เรื่องการบ้านไม่ต้องพูดถึงค่ะ ดื่มเหล้าสูบบุหรี่จัด ก็มีแบบฝึกหัดให้ 2 เดือนครั้ง ครั้งละ 2-3 นาที (18+) เรารู้สึกแย่มาก ไม่เคยถูกตัวกัน ไม่เคยกอดไม่เคยหอมกันมา 5-6 ปี

               เหตุการณ์ทั้งหมดทำให้เราเบื่อหน่ายและเริ่มหมดรักในตัวเค้ัา มันเหงา ว้าเหว่ เหมือนอยู่กับคนแปลกหน้า แต่รู้สึกว่าต้องทนต่อไปเพื่อลูก แต่ต่อมาเค้าแอบไปค้ำประกันให้ภรรยาน้อยเพื่อน (สืบเนื่องจากตลอดเวลาที่ผ่านมาเวลาทำอะไรจะไม่เคยมาปรึกษา และเรื่องค้ำประกันเราห้ามและเตือนมาโดยตลอด) และเกิดปัญหาตอนนี้อยู่ในระหว่างขึ้นศาล หนี้ค้ำประกันประมาณ 4 ล้าน พอเรารู้เสียใจและเสียความรู้สึกมากๆเพราะเค้าแอบปลอมลายเซ็นเราด้วย ครั้งนี้เราหมดความอดทน อยู่่กันไปวันๆเหมือนคนแปลกหน้า หมดรักในตัวเค้าจริงๆค่ะ

               ตอนนี้เราหย่าขาดกันแล้วตามกฏหมายแต่ยังอยู่บ้านเดียวกัน แต่ก็รอวันจะที่ย้ายออกไปจากชีวิตเค้า ติดอยุ่อย่างเดียวคือเราสงสารลูก กลัวเป็นเด็กมีปัญหา แต่พยายามบอกตัวเองว่าจะทนให้ลูกมาเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันทุกวันทำไม

               ส่วนเค้าพยายามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น อยุ่กับเรามากขึ้น พาไปทานข้าว ไม่พูดหยาบคาย แต่ใจเรามันเหมือนแก้วที่แตก ความรักมันไม่สามารถสร้างขึ้นมาได้ เค้าหอมเรา เรารู้สึกเฉยๆและรังเกียจ

               เราควรจะเลือกทางเดินไหนดี สับสนมากๆค่ะ ถ้าความคิดของเราอยากออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ เพราะเราอึดอัดกับการที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับเค้า ขนาดเดินเฉียดกันในบ้าน เรายังเบี่ยงตัวหลบเค้าเลยค่ะ  T T

               ขอบคุณนะคะที่อ่านเรื่องของเราจนจบ แสดงความคิดเห็นได้เต็มที่เลยนะคะ อยากอ่านค่ะ ^_^