ปวดแสบแปลบด่าวดิ้น   ทรมาน
ศรรักปักอกผลาญ         มอดไหม้
ทุกเทวษร้าวราน          เจ็บปวด
รวดร้าวดั่งนี้ไซร้            เกิดที่ ใจกลาง

อังศุมาลิน

ใครเลยจะรู้ซึ้ง
ถึงใจกลางความเจ็บปวด
รวดร้าวนั้นยิ่งยวด
ปวดแปลบใจเป็นหนักหนา

จงรักและจงชัง
เกิดประดังตามกันมา
หวงห่วงคนึงหา
เสี้ยววิญญาแสนอาลัย

กายแนบแอบสัมผัส
เกยกอดรัดเคียงชิดใกล้
แสบสันอยู่ภายใน
กรดกร่อนใจหาใดเหมือน

อุ่นแล้วต้องชาวาบ
เหมือนตราบาปตามติดเตือน
คำหวานที่เอ่ยเอื้อน
เกิดขมเฝื่อนลำบากใจ

สายตาละมุนอ่อน
แทบขาดรอนระริกไหว
แลสบพ้อน้อยใจ
โอ้ใครเล่าจะแลเห็น

น้ำตาหล่อระรื่น
ต้องฝืนใจด้วยจำเป็น
ห้ามหักแสนยากเข็ญ
รักซ่อนเร้นก็เจียนตาย

ใจกลางความเจ็บปวด
หากรวดร้าวดับสลาย
มองตามสะท้านกาย
ขอจากตายยังง่ายกว่า

กล้ำกลืนฝืนกลืนลง
แทบปลดปลงในชีวา
หากท่านจะเมตตา
อย่าเหลียวหน้ากลับมาเลย

โกโบริ

ใครเลยจะรู้ซึ้ง
ถึงใจกลางความเจ็บปวด
รวดร้าวนั้นยิ่งยวด
ปวดแปลบใจเป็นหนักหนา

ทุ่มรักไปเท่าใด
เหมือนไฟผลาญในชีวา
หลุมลึกขวางตรงหน้า
รักถมมาไม่เคยพอ

หมดแล้วสวาทสิ้น
เจ็บชาชินเช่นนี้หนอ
ปวดใจน้ำตาคลอ
หล่อระรื่นต้องฝืนทน

แค่เพียงรักคำนี้
จึงไม่มีทางหลุดพ้น
ที่เรียกว่าอับจน
คือหนทางระหว่างเรา

เกินคำว่าเศร้าโศก
เกินวิโยคเกินกว่าเหงา
ดังวิ่งไล่จับเงา
ที่เราตามไม่เคยทัน

คำพูดที่ทำร้าย
ชำแรกกายไม่คิดฝัน
เหมือนดังกับเกาฑัณฑ์
เสียบปักมั่นที่กลางใจ

ถ้อยคำอันเย็นชา
ย้ำอุราพาหมองไหม้
อยากจากไปให้ไกล
แต่หัวใจยังร้องหา

หันหลังเดินจากไป
ตัดใจไม่ได้ซักครา
จากตายยังง่ายกว่า
สิ้นชีวาคงลืมลง

ป.ล. อ่านแล้วรู้สึกอย่างไรวานบอก