สำหรับผมคิดว่าเกิดจากบุพการีเป็นสำคัญที่ต้องปลูกฝังให้กับลูกหลานที่เกิดมา  ต้องทำตัวเป็นตัวอย่างให้กับลูกหลานดูด้วย

ไม่ใช่สอนอย่างเดียวแต่บุพการีก็ทำไม่ได้  เดี๋ยวจะมีคนว่า  ดีแต่พูด ดีแต่สอน ดีแต่จี้ ดีแต่แนะ

ถ้าโตขึ้นหน่อยถ้ามีวาสนาก็ได้ศึกษาพระธรรมคำสอนบ้าง  คนได้รับการอบรมจิตใจจะอ่อนโยน มีความละอายต่อบาป มีความเกรงกลัวต่อบาป

ไม่งั้นผิดใจใคร ไม่ชอบใครก็จะไปเที่ยวฆ่าเขาตายหมด  

แต่ถ้าโชคดีมากกว่านั้น เกิดพบกัลยาณมิตร  (หมายถึงใครก็ได้ ไม่ว่าพ่อ แม่ เพื่อน พี่ น้องที่แนะนำแต่เรื่องดีๆ อย่างจริงใจ โดยไม่หวัง

อะไรตอบแทน)  ท่านนั้นก็จะแนะนำเราให้คิดดี ทำดี พูดดี คบคนดีๆ  ให้เรากลายเป็นที่รักของคนทั่วไป

เราก็จะกลายเป็นคนไม่มุสา ไม่ให้ร้ายใคร ไม่คิดชั่ว ไม่ทำชั่ว ไม่พูดชั่ว ไม่คบคนชั่ว

เมื่อสิ่งนั้นอยู่กับเรานานๆจนกลายเป็นนิสสัยแล้ว  เราก็จะกลายเป็นคนมีสำนึกดี ไม่ชั่ว อีกต่อไป

แต่อาจไม่คบถ้วน เพื่อนๆมีความเห็นว่าไง  วันนี้ว่างมาแนะนำธรรมะกันบ้าง