เกือบแล้วค่ะ...เกือบจะไม่รอดมาแต่งกลอนให้ทุกคนได้อ่าน ก็อย่างที่บอกแหละนะ เห็นเค้าหวานใส่กันแล้วใจมันสั่น ไหนจะอิศรหวานใส่กอหญ้าตลอดๆ ไหนจะชิษณุพงศ์ส่งสายตาหยาดเยิ้มใส่กอหญ้าด้วยความคิดถึง...ณ จุดนี้อยากเป็นกอหญ้ามาก แต่ก็อย่างที่รู้ๆ กัน ชื่อ "กรอหน้า" น่าจะเหมาะกว่า (แบบประมาณว่าหน้าต้องกรออีกหลายตลบถึงจะดีได้เท่าเค้า 55+)

และยังมียัยเพยียอีกคน ดูท่าหล่อนจะไม่สนใจผู้ชายเลยใช่ไหม??? งกแต่สมบัติ สวมบทโหดอย่างเดียว ดีนะที่หล่อนยังมีเมตตา ปล่อยแค่สากลงมาใส่หัวกอหญ้า น่าจะทุ่มครกลงมาให้รู้แล้วรู้รอด (หล่อนก็จะได้สมบัติ ชั้นก็จะได้ผู้ชายไงล่ะยะ...คิดในใจ อิอิ)

เวิ่นเว้อมานาน...เริ่มกันเลยดีกว่านะคะ เนื้อความในบทกลอนอาจไม่ได้เรียงตามลำดับเนื้อเรื่องที่ฉาย 100% แต่พยายามใส่ให้ครบถ้วนที่สุด ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ และขอขอบคุณรูปประกอบในกระทู้ด้วยค่ะ...

เหมือนทุกอย่างได้ถูกฟ้ากำหนดไว้
ถึงอย่างไรไร้ความลับอยู่เสมอ
เมื่อหลายคนที่ได้เคยพบเจอ
กลับมาเจอกัน ณ วังศิวาลัย
ในงานเลี้ยงผู้คนมากันคลาคล่ำ
ยินดีล้ำเมื่อได้พบทายาทใหม่
เพยียเองก็ปลาบปลื้มเป็นสุขใจ
ที่ใครๆ ยอมรับเป็นศิวาวงศ์
ชิษณุพงศ์มาถึงก็ทักทาย
เธอยังทำเชิดใส่ดั่งเป็นหงส์
คำพูดเธอทำเขายิ่งงวยงง
อย่างนี้คงต้องสืบค้นกันต่อไป            
เพยียเริ่มเก็บอาการไว้ไม่อยู่
กลัวคนรู้ความจริงที่ปิดไว้
และยิ่งพบกอหญ้ายิ่งเจ็บใจ
มันไม่ตายแถมซ้ำร้ายอยู่ใกล้ตัว
ชิษณุพงศ์เมื่อได้พบกับกอหญ้า
ผู้เมตตายามดวงตามืดสลัว
แค่เสียงเธอทำให้รู้ไม่ผิดตัว
อิศรกลัวเขาทำความจำคืน
จึงได้พากอหญ้าหลีกไกลห่าง
หาหนทางให้คิดไปเป็นอย่างอื่น
ไม่อยากให้เขาคนนั้นมารื้อฟื้น    
หากความจำกลับคืนคงห่างกัน
นั่นยิ่งทำชิษณุพงศ์งงสงสัย
เธอทำไมลืมเขาได้ง่ายดายนั่น
เพยียเองก็เคยรู้จักกัน
ใยเปลี่ยนผันกันไปได้แปลกใจจริง
จึงสั่งคนตามหาซึ่งหลักฐาน
มาจากบ้านเด็กกำพร้าหลายๆ สิ่ง
ต้องมีใครที่ไม่พูดความจริง
มีนิสัยกลอกกลิ้งไม่จริงใจ
นภดาราถูกชะตากอหญ้านัก
ต่างนึกรักแต่ไม่ได้นึกสงสัย
ว่าจริงแล้วเรื่องราวเป็นอย่างไร
ยังปักใจเชื่อเพยียเป็นลูกตน
เพยียเห็นดั่งนั้นยิ่งวิตก
พูดโกหกกลัวแม่จะไม่สน
เผลอไปรักอหญ้ามากกว่าตน
อยากให้คนคนนี้อยู่ห่างไกล
ผู้เป็นแม่ปลอบใจอย่าคิดมาก
ใครจะรักคนอื่นกว่าลูกได้
แค่อยากให้ลูกมีเพื่อนอยู่ข้างกาย
เป็นคนใกล้ไว้ใจได้วัยเดียวกัน
อิศรเป็นห่วงกอหญ้ามากมายนัก
คนรู้จักที่พบเจอหลายคนนั่น
ใครเป็นใครจะไว้ใจอย่างไรกัน    
ยิ่งนานวันยิ่งยุ่งยากลำบากใจ
ทั้งเพยีย ชิษณุพงศ์ กับลุงเติม    
ที่มาเสริมให้เรื่องราวไปกันใหญ่
ทั้งกอหญ้าบอกกล่าวว่าโดนทำร้าย
ไม่ใช่ใคร...เพยีย...ที่ทำร้ายเธอ
นภดาราชวนกอหญ้าไปที่บ้าน    
สุดทัดทานต้องทำตามที่เสนอ
อิศรวิตกว่ากอหญ้าจะเผลอเรอ
กำชับเธอระวังตัว...เขาห่วงใย
ทั้งบังคับผู้ช่วยไปคอยดูแล
คอยตามแจไปทุกที่จำได้ไหม
และต้องคอยปกป้องระวังภัย
คนที่จ้องทำร้ายยังวนเวียน
คุณตาสั่งให้เพยียเรียนสักอย่าง
จะมานั่งเฉยไม่ได้ต้องอ่านเขียน
จึงจำใจต้องทำเป็นพากเพียร
สนใจเรียนสิ่งที่แม่นำพามา
กอหญ้าได้มาเรียนเป็นเพื่อนด้วย
คงต้องฉวยโอกาสนี้เหมาะแล้วหนา
คิดแผนใหม่ไม่ให้พลาดอย่างแล้วมา
นังกอหญ้าต้องไม่อยู่คอยขวางทาง
นภาจรี ชิษณุพงศ์ จ้องจับผิด
ต้องเร่งคิดแผนร้ายไว้สะสาง
กำจัดคนเหล่านี้ไปให้พ้นทาง
ทุกสิ่งอย่างควรต้องได้ไม่กังวล
เริ่มต้นด้วยการทำร้ายนังกอหญ้า
บอกใครว่าอุบัติเหตุอย่างไม่สน
แต่แม่ชื่นยืนยันจนจำนน
อ้างว่าตนน้อยใจไม่อยากเจอ
นภดาราสุดแสนจะปวดร้าว
เหตุลูกสาวร้ายกาจอยู่เสมอ
แต่สุดท้ายคงเป็นเพราะความผิดเธอ
ที่มาเจอลูกในวันที่ช้าไป
หากได้เจอพบกันเร็วกว่านี้
คงจะมีหนทางสร้างนิสัย
เป็นคนดีเหมือนดั่งที่ตั้งใจ
เรื่องเลวร้ายคงไม่เกิดอย่างที่เป็น
กอหญ้าเริ่มมองเห็นภาพในวันเก่า
เป็นภาพเงาคนร้ายที่มองเห็น
แต่เลือนรางเหลือเกินเดายากเย็น
นึกเท่าไหร่ก็ยังเห็นแค่เลือนราง
อีกอาการปวดศีรษะก็ยังหนัก
นึกนานนักพาอาการทรุดลงใหญ่
คงได้แต่อดทนรอต่อไป
ความทรงจำคืนวันไหนได้รู้กัน
“แตง” สาวงามเดินทางจากชียงใหม่
หวังช่วยให้เจ้านายบรรลุฝัน
ชิษณุพงษ์สั่งงานทันทีพลัน
โทรไปบ้านอิศรเพื่อสืบความจริง
ความพยายามเริ่มเห็นผลลุล่วง
นับเป็นช่วงที่รู้ได้ในหลายสิ่ง
อย่างน้อยรู้กอหญ้าใช่จริงๆ
เพยียเองก็ทิ้งถิ่นมาเหมือนกัน
ความจริงเริ่มคลี่คลายมากเท่าไหร่
ความคิดร้ายเพิ่มทวีมากเท่านั้น
คนดีร้ายเริ่มชัดเจนขึ้นทุกวัน
ความรักนั้นยิ่งมากมายทวีคูณ...