เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเกิดภาวะ "เฉียดตาย"
แต่รอดมาได้อย่างปาฏิหารย์
เลยคิดว่า ความเป็น กับความตาย มันแทบหาเส้นแบ่งไม่ได้เลย คือมันอยู่แนบชิดสนิทกันมาก
เราไม่รู้ว่า วินาทีไหนจะม่องเท่ง ไม่รู้เลยจริงๆครับ

เล่าเรื่องประกอบนิดหน่อยครับ
วันพฤหัสที่ผ่านมา ผมย้ายบ้านใหม่ไปยังหลังที่เพิ่งซ่อมเสร็จ
โดยช่วงเช้าเลี้ยงพระ ๙ รูป
แล้วก็ให้คนโยกย้ายข้าวของมาเข้าบ้าน

จัดระเบียบเรียบร้อยข้าวของเสร็จก็ให้รู้สึกร้อนอบอ้าว เลยตกลงใจไปอาบน้ำ

ก็หมุนก๊อกน้ำที่ต่อกับเครื่องทำน้ำอุ่น แต่น้ำมันไหลไม่แรง เลยงงๆ ลองปิดเครื่องทำน้ำอุ่น ก็น้ำไหลแรงดี
เลยเปิดเครื่องทำน้ำอุ่นไหม่อีกที
คราวนี้ได้เรื่อง..... ได้ยินเสียงระเบิด "ตูม" เครื่องทำน้ำอุ่นกระเด็นออกมาจากฝาผนังกระแทกกลับไปอย่างแรง

เลยรีบนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาปลดสวิชเบรคเกอร์หน้าห้องน้ำ

แล้วกลับไปสำรวจ
ช่างไฟไม่ได้ต่อสายดินของเครื่องทำน้ำอุ่น
แสดงว่าตะกี้ ก็เกือบตายทั้งตัวเปียกๆ และไม่ได้นุ่งผ้า
ก็อาบต่อแบบไม่ได้ใช้ไฟ แล้วไปตามช่างไฟ ช่างประปามาดู

เขาบอกว่าแปลกมาก ผมเอาเครื่องวัดไฟไปตรวจ ไฟมันรั่วออกมากับน้ำ วัดท่อก็มีไฟรั่วออกมา
เป็นรายอื่นน่าจะม่องเท่งไปแล้วเครื่องมันช๊อตระเบิดแรงขนาดนั้น
ผมก็นึกถึงพุทธคุณของพระสมเด็จที่แขวนคอแบบไม่ถอดแม้อาบน้ำ ท่านน่าจะช่วยเรา เลยรอดมาได้ราวปาฏิหาย์

เออ ... รอดมาได้...แบบหนาวๆ (เพราะน้ำไม่อุ่นไง) เลยคิดว่า ถ้าตะกี้ตาย เราจะไปไหนเนี่ย
กรรมสุดท้ายที่น่าประทับใจก็คือเลี้ยงพระ ๙ รูป รับศีล ฟังธรรม ก็น่าจะไปดี

แต่ชักเริ่มไม่ไว้วางใจกับชีวิต
มันไม่มีเครื่องหมาย นิมิตรล่วงหน้า สำหรับความตาย

วันนี้เลยมาชวนเพื่อนๆคิดว่า ถ้าจะต้องตายในอีก ๒๔ ชั่วโมงข้างหน้า
จะภาวนาอย่างไรกันดี

มรณานุสสติทำให้ผมขยันผิดหูผิดตา
ขอบคุณที่รอด....ครับ