จขกท.อายุ 25 ปีแล้วค่ะ แค่ยังไม่จบปริญญาเลย ตอนนี้สถานภาพติดโปร หน่วยกิตก็เหลืออีกเกินครึ่งทั้งที่จะหมดปีสี่อยู่แล้ว

เคยโดนไทร์มาครั้งนึงด้วยความเลินเล่อเรื่องจดทะเบียน จากนั้นมาชีวิตการเรียนก็เป๋ไปเลย เราเสียใจมากแต่บอกใครไม่ได้ แอบไปแอดมิด

เข้าคณะเดิมใหม่ เรียนก็ก็กดดันไป ผลการเรียนก็ลุ่มๆดอนๆแต่ก็ใช้ได้ จนเมื่อปีก่อนมีปัญหากับครอบครัวอย่างหนัก เราอ่อนแอเกินไปที่ปล่อย

ให้ปัญหามาครอบงำจิตใจจนทำอะไรไม่ได้ เรามีความผิดปกติเกี่ยวกับฮอร์โมนแปรปรวนด้วยค่ะ เทอมก่อนเลยเอฟหมดจนติดโปร

มาเทอมนี้ยิ่งเหมือนหนักขึ้น วิชาเรียนที่ยากและรับผิดชอบสูง สถานภาพไม่มั่นคง แรงกดดันจากที่บ้านที่รอคอยว่าเราจะจบในเร็ววัน

ยิ่งทวีความเครียด เราเครียดจนอารมณ์แปรปรวน คุ้มดีคุ้มร้าย เราท้อมากที่สุดในชีวิต จะหมดเทอมแล้วเรามีงานค้างมากมาย วิจัยเต็มๆ

เล่มนึงยังไม่ถึงไหน วิชาเรียนที่ยังค้างก็มีแต่ที่ไม่ถนัด มันไม่มั่นคงเลยค่ะ ทุกวันนี้เราหาเลี้ยงตัวเองค่ะ เป็นพนักงานต้านรับพาร์ทไทม์ที่ร้าน

อาหารกึ่งผับ รายได้ดีเลี้ยงตัวเอง มีเงินเก็บได้ การส่งตัวเองก็ช่วยลดแรงกดดันไปได้มาก แต่ที่บ้านก็ยังหวังเห็นปริญญาอยู่ดี เราท้อมากๆ ไม่มี

ใจจะเรียนไหวแล้วค่ะ เครียด ไม่ได้นอนแน่นหน้าอก ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป เรามีความคิดจะลาออกแล้วไปเรียนมหาวิทยาลัยเปิดเพื่อเก็บเงินให้

ได้มาก เพราะอนาคตเราเคยคุยกับแม่ว่าท่านอยากให้กลับบ้านไปอยู่เป็นเพื่อน ไปทำกิจการครอบครัว(แม่เป็นข้าราชการพอมีทรัพย์สินเป็น

ทุน)เพราะแม่เห็นเราคิดสร้างสรรค์มีแวว แต่สิ่งที่ทำให้พ่อกับแม่ชื่นใจที่สุดคือการที่เราจบมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ที่มีเกียรติ มีชื่อเสียงมาก หากเรา

ทำอย่างนั้นท่านคงผิดหวังเสียใจมากๆ แต่ ณ ตอนนี้เราไม่มีความสุขเลย เราคิดไม่ตก ไม่ได้นอน มือสั่นตัวสั่นไปหมด ช่วยแนะนำเราหน่อยนะ

คะ ตักเตือนว่ากล่าวเสมือนว่าเราเป็นลูกหลานพี่น้อง เราไม่รู้จะทันหน้าไปพึ่งใครแล้วค่ะ ปัญหาที่เกิดขึ้นเมื่อปีก่อนเราเสียพี่น้องไปแล้ว พวกเขาไม่มองหน้าพูดคุยกับเรา เพื่อนสนิทก็มีถาระหน้าที่ของเขาและก็ไกลกัน กับแม่เราก็ไม่อยากให้ท่านหนักใจ เสียใจซ้ำแล้วซ้ำอีกเลยค่ะ เราอยากหายไปเลยรอวันที่ลุล่วงไปได้ถึงจะกลับไปหาท่าน

ความมักง่ายของเรากำลังจะทำร้ายคนที่เรารักใช่ไหมคะ?