อิฉันขอประกาศตนเป็นผู้เชี่ยวชาญการกินอาหารหมดอายุค่ะ
เพราะเคยไปอยู่ประเทศที่ไม่มีอะไรขาย อยากกินนมยูเอชที ต้องรอซื้อนมหมดอายุของค่ายยูเอ็น ถึงจะมีให้ซื้อ (หมดอายุเมื่อวาน วางขายวันนี้ทันที หกโมงเช้า ฮ่าๆๆ)
เวลาขนของไปจากเมืองไทยก็ขนไปเยอะๆ กินไม่ทันมันหมดอายุก่อนก็เยอะ

ตอนแรกเคยทิ้งของเยอะๆค่ะ แต่ไปปรึกษาน้องที่เป็นอาจารย์ food science จบ ป.เอกด้านจึลินทรีย์
อาจารย์เค้าแนะนำว่า การใส่วันหมดอายุของพวกอาหารนั้น เค้าคำนวนจากอายุจริง แล้วเผื่อค่า error ไว้ที่ 100% จากการจัดเก็บ การขนส่ง อะไรพวกนี้น่ะค่ะ
คือ ถ้าอายุจากวันผลิต ถึงวันหมดอายุ 3 เดือน แสดงว่า ค่าจริงของมัน คือ 6 เดือน
แต่สิ่งที่สำคัญที่กว่าวันผลิต คือ บรรจุภัณฑ์ และการเก็บรักษา ถ้าอุณหภูมิไม่เหมาะสม กล่อง หรือกระป๋องบุบ ต่อให้เพื่อนผลิตเมื่อวาน ก็ไมีควรกิน
และมาตรการชั้นสุดท้าย คือ "ชิม" ค่ะ

ดมก่อน ถ้าไม่แน่ใจก็ชิมเลยค่ะ
อย่าให้ตัวเลขในฉลาก มาทำลายต่อมความสามารถของเราค่ะ


เมื่อก่อนไม่คิดอย่างนี้นะคะ
มีอยู่ครั้งนึง คุณนายหลาน เธออ่านฉลากแล้ว นมยังไม่หมดอายุ เธอก็กินไปหน้าเบ้ไป บ่นว่า ทำไมนมมันข้นๆ เปรี้ยวๆ
โหยยย คุณนายหลานขาาา มันบูดแล้วนะสิคะ เธอยังเถียงค่ะ ว่าอีกตั้งหลายวันกว่าจะหมดอายุ จะบูดได้งัย
หมายเหตุ  หลานอิฉันตอนนั้น 6-7 ขวบ ค่ะ
ตอนนี้เธอรู้แล้วว่านมบูดหน้าตา และรสชาติเป็นยังงัย ราขนมปังหน้าจาเป็นงัย
เชื่อไม๊คะ ของยังไม่หมดอายุนี่ แต่หมดสภาพมีเยอะมากตามท้องตลาด ลองสังเกตดูนะคะ
อย่าเชื่อแต่จัวเลขบอกวันหมดอายุค่ะ