บางระจันพิกเจอร์ โดยเสี่ยเจียง ลูกชิ้นปลา ภูมิใจเสนอ
พยัคฆ์ร้าย 007 ตอน ปฏิบัติการล้วงคอสลิ่ม
สนามฟุตซอลบางกอกเอ๋อรีน่าค่ำคืนนี้บรรยากาศคึกคักเป็นพิเศษกว่าทุกวัน ภายในสนามที่แม้จะยังก่อสร้างไม่เสร็จ กลิ่นสีและคราบปูนยังหลงเหลือประจานความล่าช้าในการก่อสร้างของชายน้อยให้ได้อับอายขายขี้หน้าไปทั่วโลก แต่จะอย่างไรก็ตาม ณ เพลานี้มันได้ถูกดัดแปลงให้เป็นสถานที่จัดเลี้ยงการพบปะสังสรรค์ของเหล่าบรรดาสมาชิกสมาคมหนอนแดรกแห่งประเทศไทยโดยพรรคแมลงสาปอุปถัมภ์
ท่ามกลางประชากรสวะซึ่งเป็นคำที่ใช้เรียกของพรรคการเมืองเก่าแก่ที่มาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งได้แฝงตัวเข้ามาอย่างเงียบๆ ชื่อของเขาคือบอนด์ เจมส์....บอนด์
ตามธรรมเนียม เข้าเมืองสลิ่มก็ต้องสลิ่มตาตาม คืนนี้บอนด์ไม่ได้มาในชุดสูทเหมือนที่ผ่านมาในการปฏิบัติภารกิจ แต่มาด้วยชุดสลิ่มเต็มยศมองดูเหมือนรุ้งกินน้ำเดินได้เพื่อให้กลมกลืนไปกับสมาชิกสลิ่มคนอื่นๆในงาน ไม่แปลกที่จะไม่มีใครรู้จักและสงสัยเขา เนื่องจากสมาชิกกลุ่มหนอนแดรกมีถึงแปดแสนกว่าคน แต่มีพวกเข้ามาซุบซิบนินทาชาวบ้านในมุมกาแฟวนเวียนกันหน้าเดิมๆแค่ไม่กี่คน เขาก้าวเดินเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่มุมหนึ่งข้างเวที
นาทีนี้ สมาชิกทุกคนที่อยู่ในสนามฟุตซอลที่ถูกดัดแปลงเป็นลานจัดเลี้ยง ต่างจับจ้องไปที่เวทีด้านหน้าที่กำลังมีการกล่าวสุนทรแหลของรักษาการประธานกลุ่มหนอนแดรกคนใหม่ ซึ่งทำหน้าที่แทนประธานคนเก่าท่านข้างการบูรที่เพิ่งลาออกไปด้วยสาเหตุที่ไม่แน่ชัด
“สวัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่ๆทุกๆคน”
เสียงของตัวเก็งแก้มปูดกล่าวทักทายสมาชิก ในฐานะที่ได้รับการเลือกให้เป็นรักษาการประธานกลุ่มหนอนแดรก วันนี้เธอจึงดูโดดเด่นเป็นพิเศษด้วยชุดสีเหลืองตัดกับสีเขียวมองดูเหมือนแท๊กซี่มิเตอร์เดินได้ ที่เด่นเป็นพิเศษก็คือตัวอักษรที่สกรีนบนเสื้ออันเป็นเอกลักษณ์ของเธอว่า ไม่ใช่ทีมงาน/หน้าม้า/คี่ค่า/คี่เปียก และไม่ใช่คี่อะไรทั้งนั้น
“ไม่ได้ยินค๊าบบบ...ขอเสียงดังอีกหน่อย” เสียงสมาชิกที่อยู่ด้านหลังร้องตะโกน
ตัวเก็งแก้มปูดหันไปกระซิบกับยายแฉะและนายทะเบียนอำแหกที่ยืนเป็นวอลล์เปเปอร์อยู่ด้านหลังเบาๆ
“เอ่อ....ขอไมค์ให้ดิฉันด้วยค่ะ”
ยายแฉะหันไปด้านข้างเวที ร้องบอกทีมงานทันที
“ขอไมโครเวฟให้ท่านประธานแก้มปูดด้วยค่ะ”
ตัวเก็งแก้มปูดทำคอย่นหลับตาปี๋
“ไมโครโฟนค่ะ ไม่ใช่ไมโครเวฟ ไมโครเวฟเอามาย่างเมริงเหรอคะ
แสด”
ยายแฉะทำหน้าจ๋อย รับไมโครโฟนจากทีมงานที่ส่งขึ้นมาแล้วรีบยื่นให้ตัวเก็งทันที ตัวเก็งแก้มปูดกล่าวขอบคุณเบาๆ รับไมค์ลอยไร้สายมาถือพร้อมกับพูดเทสต์เสียงเบาๆ
“แหลๆ”
ตัวเก็งแก้มปูดขมวดคิ้วย่น หันหลังมาทางยายแฉะ
“ไมค์ไม่ดังค่ะ สงสัยจะเสีย”
ยายแฉะพูดเสียงเรียบ
“ไม่เสียหรอกค่ะ เมริงถือกลับด้าน
ฟราย”
ตัวเก็งแก้มปูดสะดุ้ง ยิ้มอายๆ กลับด้านไมโครโฟนแล้วเทสต์เสียงไมค์อีกครั้ง
“ฮัลแหล ..ฮัลแหล....แหล..แหล หนึ่ง สอง สาม แหล แหล แหล...”
นายทะเบียนอำแหกที่ยืนอยู่ด้านหลังทำหน้าชอบกล กระซิบบอกท่านประธานเบาๆ
“เทสต์สักแหลสองแหลก็พอค่ะ อย่าเยอะ”
ตัวเก็งแก้มปูดยิ้มแห้งๆ พร้อมกับเริ่มกล่าวทักทายเพื่อนสมาชิก
“สวัสดีค่ะ ชาวโลกทั้งหลาย ดีใจจุงเบยค่ะ ที่วันนี้ได้เกิดเหตุการณ์ฝนตกขี้หมูไหล ทำให้คนไฉไลอย่างพวกเรามีวาสนาได้มาพบปะกันอีกครั้ง เนื่องจากครั้งนี้สมาชิกของเราเพิ่มขึ้นอีกมากมายจนเกินค่าแรงขั้นต่ำสามร้อย เราจึงเปลี่ยนจากอุโมงค์ยักษ์ที่เราเคยจัดงานครั้งที่แล้วมาจัดที่สนามฟุตซอลบางกอกเอ๋อรีน่านี้แทน”
เว้นระยะนิดนึง ก่อนที่จะกล่าวต่อไปว่า
“มีสมาชิกบางท่านท้วงติงเรื่องความปลอดภัยสำหรับสถานที่จัดงานครั้งนี้ ดิฉันขอยืนยันนะคะว่า สนามแห่งนี้มีความปลอดภัยแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ ถึงแม้ว่าทางแฟซ่าจะไม่รับรองก็ตาม”
ยายแฉะกลั้นหัวเราะแทบแย่ เอียงหน้าเข้ามากระซิบเบาๆ
“ฟีฟ่าจ้ะ ไม่ใช่แฟซ่า แฟซ่าเอามาสระหัวเมริงเหรอคะ”
ตัวเก็งแก้มปูดยิ้มอายๆ กล่าวตอบเบาๆ
“ขอบคุณค่ะ ทีหลังช่วยกระซิบห่างๆหน่อยก็ได้ค่ะ ปากยายเหม็นมาก”
ยายแฉะหยุดยิ้มทันที ทำปากขมุบขมิบเบาๆ
ตัวเก็งแก้มปูดกล่าวต่อ
“ง่า...ต้องขออภัยเพื่อนๆสมาชิกด้วยนะคะ ที่งานนี้เราอาจจะเข้มงวดกวดขันผู้ที่เข้ามาร่วมงานเป็นพิเศษ เนื่องจากการจัดงานครั้งที่แล้วมีผู้นำคลิปมิตติ้งของเราออกไปเผยแพร่ ทำให้ดิฉันคิดว่าในกลุ่มสมาชิกเราอาจจะมีไส้อั่ว”
นายทะเบียนอำแหกกลืนน้ำลายเอื๊อก เอียงหน้ามากระซิบ
“ไส้ศึกค่ะ ท่านประธาน ไส้อั่วนั่นเอาไว้จิ้มกับน้ำพริกหนุ่ม”
ตัวเก็งแก้มปูดยิ้มแห้งๆ
“โทษทีค่ะ ดิฉันตื่นเต้นไปหน่อย นานๆได้โอกาสขึ้นเวที อ่า....ตะกี๊ถึงไหนแล้วคะ”
“ถึงน้ำพริกหนุ่มแล้วครับ” ตะวันดาบูรแพงที่ยืนอยู่ด้านหน้าเวทีตอบ
ตัวเก็งแก้มสะดุ้งทำหน้าชอบกล
“อย่าชักใบให้เรือหายสิคะ งานนี้ดิฉันอยากให้ทุกคนช่วยกันสอดส่องและหมั่นสังเกตสมาชิกของเราด้วยว่ามีใครเป็นไส้ศึกเข้ามาสอดแนมล้วงความลับของพวกเราหรือเปล่า เพื่อป้องกันไม่ให้คลิปมิตติ้งของพวกเรารั่วไหลออกไปเหมือนครั้งที่แล้ว”
“ไม่ต้องห่วงหรอกท่านประธาน” เสียงตะกายฝา สยองขวัญ พูดขึ้นดังๆ
“งานนี้เราเข้มงวดมาก ห้ามถ่ายภาพเป็นที่ระทึกหรือบันทึกคลิปใดๆเด็ดขาด รับรองว่าไม่มีทางที่มิตติ้งของพวกเราครั้งนี้จะถูกเผยแพร่ออกไปให้เป็นที่อับอายขายขี้หน้าเหมือนครั้งที่แล้วอีก”
ตัวเก็งแก้มปูดยิ้มออกมาได้
“ง่า....ได้ยินแบบนี้ดิฉันก็สบายใจค่ะ สำหรับงานวันนี้นอกจากจะเป็นการพบปะสังสรรค์แล้ว เรายังมีการมอบโล่รางวัลให้กับสมาชิกคนดังพี่ใหญ่ของเราด้วย ขอเชิญพี่ศรอรทุย คลาน_เขยก พระบิดาแห่งกรูเกิ้ล ขึ้นมารับรางวัลบนเวทีด้วยค่า”
มิตติ้ง สลิ่มภาค 2 ......ตอน ปฏิบัติการล้วงคอสลิ่ม
พยัคฆ์ร้าย 007 ตอน ปฏิบัติการล้วงคอสลิ่ม
สนามฟุตซอลบางกอกเอ๋อรีน่าค่ำคืนนี้บรรยากาศคึกคักเป็นพิเศษกว่าทุกวัน ภายในสนามที่แม้จะยังก่อสร้างไม่เสร็จ กลิ่นสีและคราบปูนยังหลงเหลือประจานความล่าช้าในการก่อสร้างของชายน้อยให้ได้อับอายขายขี้หน้าไปทั่วโลก แต่จะอย่างไรก็ตาม ณ เพลานี้มันได้ถูกดัดแปลงให้เป็นสถานที่จัดเลี้ยงการพบปะสังสรรค์ของเหล่าบรรดาสมาชิกสมาคมหนอนแดรกแห่งประเทศไทยโดยพรรคแมลงสาปอุปถัมภ์
ท่ามกลางประชากรสวะซึ่งเป็นคำที่ใช้เรียกของพรรคการเมืองเก่าแก่ที่มาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งได้แฝงตัวเข้ามาอย่างเงียบๆ ชื่อของเขาคือบอนด์ เจมส์....บอนด์
ตามธรรมเนียม เข้าเมืองสลิ่มก็ต้องสลิ่มตาตาม คืนนี้บอนด์ไม่ได้มาในชุดสูทเหมือนที่ผ่านมาในการปฏิบัติภารกิจ แต่มาด้วยชุดสลิ่มเต็มยศมองดูเหมือนรุ้งกินน้ำเดินได้เพื่อให้กลมกลืนไปกับสมาชิกสลิ่มคนอื่นๆในงาน ไม่แปลกที่จะไม่มีใครรู้จักและสงสัยเขา เนื่องจากสมาชิกกลุ่มหนอนแดรกมีถึงแปดแสนกว่าคน แต่มีพวกเข้ามาซุบซิบนินทาชาวบ้านในมุมกาแฟวนเวียนกันหน้าเดิมๆแค่ไม่กี่คน เขาก้าวเดินเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่มุมหนึ่งข้างเวที
นาทีนี้ สมาชิกทุกคนที่อยู่ในสนามฟุตซอลที่ถูกดัดแปลงเป็นลานจัดเลี้ยง ต่างจับจ้องไปที่เวทีด้านหน้าที่กำลังมีการกล่าวสุนทรแหลของรักษาการประธานกลุ่มหนอนแดรกคนใหม่ ซึ่งทำหน้าที่แทนประธานคนเก่าท่านข้างการบูรที่เพิ่งลาออกไปด้วยสาเหตุที่ไม่แน่ชัด
“สวัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่ๆทุกๆคน”
เสียงของตัวเก็งแก้มปูดกล่าวทักทายสมาชิก ในฐานะที่ได้รับการเลือกให้เป็นรักษาการประธานกลุ่มหนอนแดรก วันนี้เธอจึงดูโดดเด่นเป็นพิเศษด้วยชุดสีเหลืองตัดกับสีเขียวมองดูเหมือนแท๊กซี่มิเตอร์เดินได้ ที่เด่นเป็นพิเศษก็คือตัวอักษรที่สกรีนบนเสื้ออันเป็นเอกลักษณ์ของเธอว่า ไม่ใช่ทีมงาน/หน้าม้า/คี่ค่า/คี่เปียก และไม่ใช่คี่อะไรทั้งนั้น
“ไม่ได้ยินค๊าบบบ...ขอเสียงดังอีกหน่อย” เสียงสมาชิกที่อยู่ด้านหลังร้องตะโกน
ตัวเก็งแก้มปูดหันไปกระซิบกับยายแฉะและนายทะเบียนอำแหกที่ยืนเป็นวอลล์เปเปอร์อยู่ด้านหลังเบาๆ
“เอ่อ....ขอไมค์ให้ดิฉันด้วยค่ะ”
ยายแฉะหันไปด้านข้างเวที ร้องบอกทีมงานทันที
“ขอไมโครเวฟให้ท่านประธานแก้มปูดด้วยค่ะ”
ตัวเก็งแก้มปูดทำคอย่นหลับตาปี๋
“ไมโครโฟนค่ะ ไม่ใช่ไมโครเวฟ ไมโครเวฟเอามาย่างเมริงเหรอคะ แสด”
ยายแฉะทำหน้าจ๋อย รับไมโครโฟนจากทีมงานที่ส่งขึ้นมาแล้วรีบยื่นให้ตัวเก็งทันที ตัวเก็งแก้มปูดกล่าวขอบคุณเบาๆ รับไมค์ลอยไร้สายมาถือพร้อมกับพูดเทสต์เสียงเบาๆ
“แหลๆ”
ตัวเก็งแก้มปูดขมวดคิ้วย่น หันหลังมาทางยายแฉะ
“ไมค์ไม่ดังค่ะ สงสัยจะเสีย”
ยายแฉะพูดเสียงเรียบ
“ไม่เสียหรอกค่ะ เมริงถือกลับด้าน ฟราย”
ตัวเก็งแก้มปูดสะดุ้ง ยิ้มอายๆ กลับด้านไมโครโฟนแล้วเทสต์เสียงไมค์อีกครั้ง
“ฮัลแหล ..ฮัลแหล....แหล..แหล หนึ่ง สอง สาม แหล แหล แหล...”
นายทะเบียนอำแหกที่ยืนอยู่ด้านหลังทำหน้าชอบกล กระซิบบอกท่านประธานเบาๆ
“เทสต์สักแหลสองแหลก็พอค่ะ อย่าเยอะ”
ตัวเก็งแก้มปูดยิ้มแห้งๆ พร้อมกับเริ่มกล่าวทักทายเพื่อนสมาชิก
“สวัสดีค่ะ ชาวโลกทั้งหลาย ดีใจจุงเบยค่ะ ที่วันนี้ได้เกิดเหตุการณ์ฝนตกขี้หมูไหล ทำให้คนไฉไลอย่างพวกเรามีวาสนาได้มาพบปะกันอีกครั้ง เนื่องจากครั้งนี้สมาชิกของเราเพิ่มขึ้นอีกมากมายจนเกินค่าแรงขั้นต่ำสามร้อย เราจึงเปลี่ยนจากอุโมงค์ยักษ์ที่เราเคยจัดงานครั้งที่แล้วมาจัดที่สนามฟุตซอลบางกอกเอ๋อรีน่านี้แทน”
เว้นระยะนิดนึง ก่อนที่จะกล่าวต่อไปว่า
“มีสมาชิกบางท่านท้วงติงเรื่องความปลอดภัยสำหรับสถานที่จัดงานครั้งนี้ ดิฉันขอยืนยันนะคะว่า สนามแห่งนี้มีความปลอดภัยแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ ถึงแม้ว่าทางแฟซ่าจะไม่รับรองก็ตาม”
ยายแฉะกลั้นหัวเราะแทบแย่ เอียงหน้าเข้ามากระซิบเบาๆ
“ฟีฟ่าจ้ะ ไม่ใช่แฟซ่า แฟซ่าเอามาสระหัวเมริงเหรอคะ”
ตัวเก็งแก้มปูดยิ้มอายๆ กล่าวตอบเบาๆ
“ขอบคุณค่ะ ทีหลังช่วยกระซิบห่างๆหน่อยก็ได้ค่ะ ปากยายเหม็นมาก”
ยายแฉะหยุดยิ้มทันที ทำปากขมุบขมิบเบาๆ
ตัวเก็งแก้มปูดกล่าวต่อ
“ง่า...ต้องขออภัยเพื่อนๆสมาชิกด้วยนะคะ ที่งานนี้เราอาจจะเข้มงวดกวดขันผู้ที่เข้ามาร่วมงานเป็นพิเศษ เนื่องจากการจัดงานครั้งที่แล้วมีผู้นำคลิปมิตติ้งของเราออกไปเผยแพร่ ทำให้ดิฉันคิดว่าในกลุ่มสมาชิกเราอาจจะมีไส้อั่ว”
นายทะเบียนอำแหกกลืนน้ำลายเอื๊อก เอียงหน้ามากระซิบ
“ไส้ศึกค่ะ ท่านประธาน ไส้อั่วนั่นเอาไว้จิ้มกับน้ำพริกหนุ่ม”
ตัวเก็งแก้มปูดยิ้มแห้งๆ
“โทษทีค่ะ ดิฉันตื่นเต้นไปหน่อย นานๆได้โอกาสขึ้นเวที อ่า....ตะกี๊ถึงไหนแล้วคะ”
“ถึงน้ำพริกหนุ่มแล้วครับ” ตะวันดาบูรแพงที่ยืนอยู่ด้านหน้าเวทีตอบ
ตัวเก็งแก้มสะดุ้งทำหน้าชอบกล
“อย่าชักใบให้เรือหายสิคะ งานนี้ดิฉันอยากให้ทุกคนช่วยกันสอดส่องและหมั่นสังเกตสมาชิกของเราด้วยว่ามีใครเป็นไส้ศึกเข้ามาสอดแนมล้วงความลับของพวกเราหรือเปล่า เพื่อป้องกันไม่ให้คลิปมิตติ้งของพวกเรารั่วไหลออกไปเหมือนครั้งที่แล้ว”
“ไม่ต้องห่วงหรอกท่านประธาน” เสียงตะกายฝา สยองขวัญ พูดขึ้นดังๆ
“งานนี้เราเข้มงวดมาก ห้ามถ่ายภาพเป็นที่ระทึกหรือบันทึกคลิปใดๆเด็ดขาด รับรองว่าไม่มีทางที่มิตติ้งของพวกเราครั้งนี้จะถูกเผยแพร่ออกไปให้เป็นที่อับอายขายขี้หน้าเหมือนครั้งที่แล้วอีก”
ตัวเก็งแก้มปูดยิ้มออกมาได้
“ง่า....ได้ยินแบบนี้ดิฉันก็สบายใจค่ะ สำหรับงานวันนี้นอกจากจะเป็นการพบปะสังสรรค์แล้ว เรายังมีการมอบโล่รางวัลให้กับสมาชิกคนดังพี่ใหญ่ของเราด้วย ขอเชิญพี่ศรอรทุย คลาน_เขยก พระบิดาแห่งกรูเกิ้ล ขึ้นมารับรางวัลบนเวทีด้วยค่า”